|
|
(Nie pokazano 6 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) |
Linia 2: |
Linia 2: |
| <p>1931-2008</p> | | <p>1931-2008</p> |
| <p>Imiona metrykalna: Jerzy Ryszard Erwin.</p> | | <p>Imiona metrykalna: Jerzy Ryszard Erwin.</p> |
− | </div id='shortDescription'> | + | <p>Pseud. i krypt.: J.K; J.Kg.; Jan Jerek; Jerek; jk; jkg; (jkg); (Jkg); kn; (kn); Kn.; Krytyk-Zet; (mp); (rek); – wspólnie z B. Frankowskim: (bfr, jkg); – wspólnie z A. Stawarem: Nemo; – wspólnie z J. Timoszewiczem: Jerzy Koetim; – wspólnie z E. Wysińską: KiW.</p> |
| + | <p>Krytyk teatralny, teatrolog, tłumacz.</p></div id='shortDescription'> |
| | | |
| <div class='all'> | | <div class='all'> |
| <div class='biogram'> | | <div class='biogram'> |
| ==BIOGRAM== | | ==BIOGRAM== |
− | <p>Pseud. i krypt.: J.K; J.Kg.; Jan Jerek; Jerek; jk; jkg; (jkg); (Jkg); kn; (kn); Kn.; Krytyk-Zet; (mp); (rek); – wspólnie z B. Frankowskim: (bfr, jkg); – wspólnie z A. Stawarem: Nemo; – wspólnie z J. Timoszewiczem: Jerzy Koetim; – wspólnie z E. Wysińską: KiW.</p>
| |
− | <p>Krytyk teatralny, teatrolog, tłumacz.</p>
| |
| <p>Urodzony 21 listopada 1931 w Łodzi; syn Erwina Koeniga, prawnika, i Anny z domu Bujanowskiej, urzędniczki. Po rozwodzie rodziców w 1939 był wychowywany przez matkę. Uczęszczał do Gimnazjum im. S. Żeromskiego w Łodzi. W 1949 został członkiem ZMP. Po zdaniu w 1951 matury studiował filologię rosyjską na Uniwersytecie Łódzkim. W 1954 przeniósł się do Warszawy i kontynuował studia na Uniwersytecie Warszawskim; magisterium uzyskał w 1955. Równocześnie w 1954-56 pracował jako korektor w Państwowych Zakładach Wydawnictw Szkolnych. Debiutował recenzją teatralną z dwu wystawień sztuki E. Mac Colla ''Zatrzymać pociąg ''(też pt. ''Podróżni'') w Łodzi i Warszawie,zamieszczoną w 1955 w tygodniku „Teatr” (nr 7), w którym drukował okresowo i w późniejszych latach (1956-57, 1966-71, 1986). Był członkiem prowadzonego przez Edwarda Csató Koła Młodych Krytyków Teatralnych przy SPATiFie. W 1956-66 pracował w redakcji miesięcznika teatralnego „Dialog” kolejno jako młodszy, a potem starszy redaktor i kierownik działu; ogłaszał tu recenzje i artykuły poświęcone teatrowi. Zajmował się także przekładami z języka rosyjskiego, głównie dramaturgii współczesnej, ale także tekstów o teatrze. W 1958-75 nieregularnie publikował w „Pamiętniku Teatralnym”. W 1961-62 był kierownikiem literackim Teatru Narodowego w Warszawie. W 1966 przeszedł do redakcji „Współczesności”, w której kierował działem teatru i filmu oraz publikował recenzje teatralne (1965-68). Równocześnie był członkiem zespołu redakcyjnego „Miesięcznika Literackiego”, gdzie drukował do 1970. Od 1965 należał do ZLP. W 1967 został kandydatem na członka, a z początkiem 1968 członkiem PZPR. Po śmierci E. Csató w 1968 objął stanowisko redaktora naczelnego dwutygodnika „Teatr”, które zajmował do 1972. Krytykę teatralną uprawiał nadto na łamach m.in. „Nowej Kultury” (1961-62), „Przeglądu Kulturalnego” (1960-63), „Kultury” (tu w 1965 wspólnie z Elżbietą Wysińską pod krypt. KiW ''Kronika teatralna''), „Expressu Wieczornego” (1969-70). W 1968-69 był redaktorem „Almanachu Sceny Polskiej” i kwartalnika „Teatr Lalek”. Współpracował też z Polskim Radiem i z Telewizją Polską, w której był przez wiele lat konsultantem do spraw teatru. W 1966 rozpoczął pracę w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej (PWST) w Warszawie, gdzie wykładał historię teatru i dramatu; w 1972 otrzymał stanowisko docenta kontraktowego tej uczelni i prodziekana Wydziału Aktorskiego, był też prorektorem PWST (1975-81) i prodziekanem Wydziału Reżyserii (1981-82); w 1975 współorganizował Wydział Wiedzy o Teatrze, którego był dziekanem (do 1981, 1987-90 i 1993-96) oraz prodziekanem (1996-99). W 1972 ponownie dołączył do redakcji „Dialogu”, obejmując funkcję zastępcy redaktora naczelnego (w 1989 był krótki czas redaktorem naczelnym); publikował tu m.in. stały felieton ''Sprawy bieżące'' (1990-91). Podjął też w 1972 obowiązki kierownika literackiego Teatru Dramatycznego w Warszawie, które wykonywał do 1981. Otrzymał m.in. Nagrodę Krytyki Teatralnej SDP (1975), Nagrodę Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (TPPR) za przekłady z literatury rosyjskiej (1976), nagrodę tygodnika „Przyjaźń” za osiągnięcia w prezentacji dramaturgii radzieckiej na scenach polskich (1976) i za przekłady z literatury rosyjskiej i radzieckiej (1986), nagrodę im. W. Wasilewskiej, przyznawaną przez TPPR (1988) i Nagrodę Przewodniczącego Komitetu do spraw Radia i Telewizji (1988). Był dyrektorem artystycznym Ogólnopolskiego Festiwalu Dramaturgii Rosyjskiej i Radzieckiej (1981) i członkiem rad programowych wielu innych festiwali teatralnych, m.in. Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu, Klasyki Polskiej w Opolu, Warszawskich Spotkań Teatralnych. W 1983-85 i 1987-94 był dyrektorem naczelnym Redakcji Teatru i Programów Literackich Telewizji Polskiej, a po likwidacji tego stanowiska został redaktorem do spraw programu Teatru Telewizji w Agencji Produkcji Teatralnej i Filmowej (do 1998). Występował również na antenie, wygłaszając wprowadzenia do premier Teatru Telewizji; w 1993 otrzymał za całokształt działalności nagrodę dla osobowości telewizyjnej, Superwiktora. Pełnił też różne funkcje w teatrach pozawarszawskich: był konsultantem literackim w Teatrze im. S. Żeromskiego w Kielcach (1982-85), kierownikiem literackim w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (1985-86) i w Starym Teatrze w Krakowie (1998), którego następnie do 2002 był dyrektorem artystycznym. W 1992-99 przewodniczył jury Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Kontakt” w Toruniu. W 1993 otrzymał na PWST (od 1996 Akademia Teatralna im. A. Zelwerowicza) stanowisko profesora nadzwyczajnego; po przejściu na emeryturę w 2002, pracował jeszcze na tej uczelni do 2007. Recenzje teatralne publikował w tym okresie w „Obserwatorze Codziennym” (1992), „Gazecie Wyborczej”, „Rzeczpospolitej”, „Teatrze” (2000, 2006-07), „Foyer” (w 2004-05 stały cykl felietonów ''Palarnia'') i „Dzienniku Polska Europa Świat” (2006-07), także w „Polityce”. Był członkiem m.in. Rady Teatru Ministerstwa Kultury i Sztuki (1990-92), kapituły Nagrody Prezydenta RP za Twórczość dla Dzieci i Młodzieży „Sztuka Młodym” (2002-05), Rady Artystycznej Związku Pracodawców Unia Polskich Teatrów (od 2006). W 2006 otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wybitne osiągnięcia twórcze i dydaktyczne. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1986) i Krzyżem Oficerskim (2003) Orderu Odrodzenia Polski.</p> | | <p>Urodzony 21 listopada 1931 w Łodzi; syn Erwina Koeniga, prawnika, i Anny z domu Bujanowskiej, urzędniczki. Po rozwodzie rodziców w 1939 był wychowywany przez matkę. Uczęszczał do Gimnazjum im. S. Żeromskiego w Łodzi. W 1949 został członkiem ZMP. Po zdaniu w 1951 matury studiował filologię rosyjską na Uniwersytecie Łódzkim. W 1954 przeniósł się do Warszawy i kontynuował studia na Uniwersytecie Warszawskim; magisterium uzyskał w 1955. Równocześnie w 1954-56 pracował jako korektor w Państwowych Zakładach Wydawnictw Szkolnych. Debiutował recenzją teatralną z dwu wystawień sztuki E. Mac Colla ''Zatrzymać pociąg ''(też pt. ''Podróżni'') w Łodzi i Warszawie,zamieszczoną w 1955 w tygodniku „Teatr” (nr 7), w którym drukował okresowo i w późniejszych latach (1956-57, 1966-71, 1986). Był członkiem prowadzonego przez Edwarda Csató Koła Młodych Krytyków Teatralnych przy SPATiFie. W 1956-66 pracował w redakcji miesięcznika teatralnego „Dialog” kolejno jako młodszy, a potem starszy redaktor i kierownik działu; ogłaszał tu recenzje i artykuły poświęcone teatrowi. Zajmował się także przekładami z języka rosyjskiego, głównie dramaturgii współczesnej, ale także tekstów o teatrze. W 1958-75 nieregularnie publikował w „Pamiętniku Teatralnym”. W 1961-62 był kierownikiem literackim Teatru Narodowego w Warszawie. W 1966 przeszedł do redakcji „Współczesności”, w której kierował działem teatru i filmu oraz publikował recenzje teatralne (1965-68). Równocześnie był członkiem zespołu redakcyjnego „Miesięcznika Literackiego”, gdzie drukował do 1970. Od 1965 należał do ZLP. W 1967 został kandydatem na członka, a z początkiem 1968 członkiem PZPR. Po śmierci E. Csató w 1968 objął stanowisko redaktora naczelnego dwutygodnika „Teatr”, które zajmował do 1972. Krytykę teatralną uprawiał nadto na łamach m.in. „Nowej Kultury” (1961-62), „Przeglądu Kulturalnego” (1960-63), „Kultury” (tu w 1965 wspólnie z Elżbietą Wysińską pod krypt. KiW ''Kronika teatralna''), „Expressu Wieczornego” (1969-70). W 1968-69 był redaktorem „Almanachu Sceny Polskiej” i kwartalnika „Teatr Lalek”. Współpracował też z Polskim Radiem i z Telewizją Polską, w której był przez wiele lat konsultantem do spraw teatru. W 1966 rozpoczął pracę w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej (PWST) w Warszawie, gdzie wykładał historię teatru i dramatu; w 1972 otrzymał stanowisko docenta kontraktowego tej uczelni i prodziekana Wydziału Aktorskiego, był też prorektorem PWST (1975-81) i prodziekanem Wydziału Reżyserii (1981-82); w 1975 współorganizował Wydział Wiedzy o Teatrze, którego był dziekanem (do 1981, 1987-90 i 1993-96) oraz prodziekanem (1996-99). W 1972 ponownie dołączył do redakcji „Dialogu”, obejmując funkcję zastępcy redaktora naczelnego (w 1989 był krótki czas redaktorem naczelnym); publikował tu m.in. stały felieton ''Sprawy bieżące'' (1990-91). Podjął też w 1972 obowiązki kierownika literackiego Teatru Dramatycznego w Warszawie, które wykonywał do 1981. Otrzymał m.in. Nagrodę Krytyki Teatralnej SDP (1975), Nagrodę Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (TPPR) za przekłady z literatury rosyjskiej (1976), nagrodę tygodnika „Przyjaźń” za osiągnięcia w prezentacji dramaturgii radzieckiej na scenach polskich (1976) i za przekłady z literatury rosyjskiej i radzieckiej (1986), nagrodę im. W. Wasilewskiej, przyznawaną przez TPPR (1988) i Nagrodę Przewodniczącego Komitetu do spraw Radia i Telewizji (1988). Był dyrektorem artystycznym Ogólnopolskiego Festiwalu Dramaturgii Rosyjskiej i Radzieckiej (1981) i członkiem rad programowych wielu innych festiwali teatralnych, m.in. Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu, Klasyki Polskiej w Opolu, Warszawskich Spotkań Teatralnych. W 1983-85 i 1987-94 był dyrektorem naczelnym Redakcji Teatru i Programów Literackich Telewizji Polskiej, a po likwidacji tego stanowiska został redaktorem do spraw programu Teatru Telewizji w Agencji Produkcji Teatralnej i Filmowej (do 1998). Występował również na antenie, wygłaszając wprowadzenia do premier Teatru Telewizji; w 1993 otrzymał za całokształt działalności nagrodę dla osobowości telewizyjnej, Superwiktora. Pełnił też różne funkcje w teatrach pozawarszawskich: był konsultantem literackim w Teatrze im. S. Żeromskiego w Kielcach (1982-85), kierownikiem literackim w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (1985-86) i w Starym Teatrze w Krakowie (1998), którego następnie do 2002 był dyrektorem artystycznym. W 1992-99 przewodniczył jury Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Kontakt” w Toruniu. W 1993 otrzymał na PWST (od 1996 Akademia Teatralna im. A. Zelwerowicza) stanowisko profesora nadzwyczajnego; po przejściu na emeryturę w 2002, pracował jeszcze na tej uczelni do 2007. Recenzje teatralne publikował w tym okresie w „Obserwatorze Codziennym” (1992), „Gazecie Wyborczej”, „Rzeczpospolitej”, „Teatrze” (2000, 2006-07), „Foyer” (w 2004-05 stały cykl felietonów ''Palarnia'') i „Dzienniku Polska Europa Świat” (2006-07), także w „Polityce”. Był członkiem m.in. Rady Teatru Ministerstwa Kultury i Sztuki (1990-92), kapituły Nagrody Prezydenta RP za Twórczość dla Dzieci i Młodzieży „Sztuka Młodym” (2002-05), Rady Artystycznej Związku Pracodawców Unia Polskich Teatrów (od 2006). W 2006 otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wybitne osiągnięcia twórcze i dydaktyczne. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1986) i Krzyżem Oficerskim (2003) Orderu Odrodzenia Polski.</p> |
| <p>W 1954 ożenił się z Joanną Mosińską, reżyserką telewizyjną (rozwód 1968); w 1972 zawarł związek małżeński z Anną Rachel, scenografką. Miał dwu synów: z pierwszego małżeństwa Piotra (ur. 1958), informatyka, z drugiego – Krzysztofa (ur. 1975). Zmarł 11 lipca 2008 w Warszawie; pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.</p> | | <p>W 1954 ożenił się z Joanną Mosińską, reżyserką telewizyjną (rozwód 1968); w 1972 zawarł związek małżeński z Anną Rachel, scenografką. Miał dwu synów: z pierwszego małżeństwa Piotra (ur. 1958), informatyka, z drugiego – Krzysztofa (ur. 1975). Zmarł 11 lipca 2008 w Warszawie; pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.</p> |
Linia 21: |
Linia 20: |
| <li> Pięćdziesiąt lat teatru ZSRR (1917-1967); „Taganka”. Kronika. „Pam. Teatr.” 1967 nr 3/4 s. 301-364; 434-446.</li> | | <li> Pięćdziesiąt lat teatru ZSRR (1917-1967); „Taganka”. Kronika. „Pam. Teatr.” 1967 nr 3/4 s. 301-364; 434-446.</li> |
| <p class='comment'>Tu także na s. 365-416 zdjęcia w wyborze J. Koeniga – Zob. też Prace redakcyjne poz. 2.</p> | | <p class='comment'>Tu także na s. 365-416 zdjęcia w wyborze J. Koeniga – Zob. też Prace redakcyjne poz. 2.</p> |
− | <li> Rekolekcje teatralne. Wwa: KAW 1979, 236 s. ''Współcz. Krytyka Pol.''</li> | + | <li> [[#Rekolekcje teatralne|Rekolekcje teatralne]]. Wwa: KAW 1979, 236 s. ''Współcz. Krytyka Pol.''</li> |
| <p class='comment'>Teksty drukowane w prasie w 1960-1977. – Zawartość: Co to jest? [wstęp]. – I: Sprawa pierwsza: dramat; Temat drugi: krytyka teatralna; Teatr jest sztuką; Prowincja?; Repertuar; Młodzi, zdolni [reżyserzy]; Teatr z kalendarza [dot. praktyki planowania przedstawień]. – II: Polityka – dokument - teatr; Bardzo modne „Wyzwolenie” [S. Wyspiańskiego w T. Nar. w Wwie]; „Woyzek” Swinarskiego [dot. inscenizacji sztuki G. Büchnera w Starym T. w Kr.]; Krakowski Witkacy [dot. inscenizacji: „Bezimienne dzieło” w T. im. J. Słowackiego, „Oni” i „Nowe Wyzwolenie” w Starym T.]; Teatr Przybyszewskiej; Kto to jest Erwin Axer; „Bo ja wiem…” Jana Kosińskiego. – III: Teatropisanie [uwagi nt. teatrologii, krytyki i recenzji teatr.]; Wróżyć – ale z czego? [dot. perspektyw teatru na 1971-1975]; Pomagać? [dot. dramaturgii współczesnej]; Zwyciężyliśmy [dot. sezonu teatralnego 1971/1972]; Z czym są kłopoty? [dot. możliwości debiutu dramaturgicznego]; Sprawa otwarta [dot. trzydziestolecia teatru pol., powst. 1973]; Inscenizacja i inscenizatorzy; Dwa i pół sezonu we „Współczesności” [dot. działu krytyki teatralnej w 1966-1968]. – IV. Regulamin krytyki teatralnej (projekt) [powst. 1960].</p> | | <p class='comment'>Teksty drukowane w prasie w 1960-1977. – Zawartość: Co to jest? [wstęp]. – I: Sprawa pierwsza: dramat; Temat drugi: krytyka teatralna; Teatr jest sztuką; Prowincja?; Repertuar; Młodzi, zdolni [reżyserzy]; Teatr z kalendarza [dot. praktyki planowania przedstawień]. – II: Polityka – dokument - teatr; Bardzo modne „Wyzwolenie” [S. Wyspiańskiego w T. Nar. w Wwie]; „Woyzek” Swinarskiego [dot. inscenizacji sztuki G. Büchnera w Starym T. w Kr.]; Krakowski Witkacy [dot. inscenizacji: „Bezimienne dzieło” w T. im. J. Słowackiego, „Oni” i „Nowe Wyzwolenie” w Starym T.]; Teatr Przybyszewskiej; Kto to jest Erwin Axer; „Bo ja wiem…” Jana Kosińskiego. – III: Teatropisanie [uwagi nt. teatrologii, krytyki i recenzji teatr.]; Wróżyć – ale z czego? [dot. perspektyw teatru na 1971-1975]; Pomagać? [dot. dramaturgii współczesnej]; Zwyciężyliśmy [dot. sezonu teatralnego 1971/1972]; Z czym są kłopoty? [dot. możliwości debiutu dramaturgicznego]; Sprawa otwarta [dot. trzydziestolecia teatru pol., powst. 1973]; Inscenizacja i inscenizatorzy; Dwa i pół sezonu we „Współczesności” [dot. działu krytyki teatralnej w 1966-1968]. – IV. Regulamin krytyki teatralnej (projekt) [powst. 1960].</p> |
| <li> [[#Kto ma mieć pomysły?|Kto ma mieć pomysły?]] Szkice i felietony teatralne z lat 1978–2008. Wybór i oprac.: P. Płoski. Kr.; Wwa: Inst. Książki w Kr. Dział Wydawn. 2014, 376 s''. Teatr. Krytycy''.</li> | | <li> [[#Kto ma mieć pomysły?|Kto ma mieć pomysły?]] Szkice i felietony teatralne z lat 1978–2008. Wybór i oprac.: P. Płoski. Kr.; Wwa: Inst. Książki w Kr. Dział Wydawn. 2014, 376 s''. Teatr. Krytycy''.</li> |
Linia 28: |
Linia 27: |
| ===Przekłady=== | | ===Przekłady=== |
| <ol> | | <ol> |
− | <li> W. Majakowski: Jak się macie i inne scenariusze filmowe. Przekł.: …, J. Brzęczkowski. Wstępny szkic pt. Majakowski w filmie radzieckim napisał K.T. Toeplitz. Wwa: WAiF 1960, 265 s.</li> | + | <li> W. Majakowski: Jak się macie i inne scenariusze filmowe. Przekł.: J. Koenig, J. Brzęczkowski. Wstępny szkic „Majakowski w filmie radzieckim” napisał K.T. Toeplitz. Wwa: WAiF 1960, 265 s.</li> |
| <li> E. Stawskij: Przyciąganie ziemskie. [Utwór dramatyczny]. Wyst.: Reż.: A. Obidniak. Kalisz, T. im. W. Bogusławskiego 1964.</li> | | <li> E. Stawskij: Przyciąganie ziemskie. [Utwór dramatyczny]. Wyst.: Reż.: A. Obidniak. Kalisz, T. im. W. Bogusławskiego 1964.</li> |
− | <li> P. Hacks: Historia o starym wdowcu z roku 1637. [Utwór dramatyczny]. Tłum.: …, K. Puzyna. „Dialog” 1965 nr 8 s. 35-42. Wyst.: radiowe: Adapt. i reż.: T. Szczepański. Radio 1969; teatr.: Reż.: A. Przybylski. Olsztyn, T. im. S. Jaracza 1972; tv: Reż.: I. Cywińska. TVP 1976.</li> | + | <li> P. Hacks: Historia o starym wdowcu z roku 1637. [Utwór dramatyczny]. Tłum.: J. Koenig, K. Puzyna. „Dialog” 1965 nr 8 s. 35-42. Wyst.: radiowe: Adapt. i reż.: T. Szczepański. Radio 1969; teatr.: Reż.: A. Przybylski. Olsztyn, T. im. S. Jaracza 1972; tv: Reż.: I. Cywińska. TVP 1976.</li> |
| <li> M. Szatrow: Szósty lipca. [Utwór dramatyczny]. Wyst.: tv: Reż.: J. Krasowski. TVP 1965; teatr.: Reż.: J. Krasowski. Wr., T. Pol. 1967; radiowe: Adapt.: K. Białek. Reż.: E. Płaczek. Radio 1969.</li> | | <li> M. Szatrow: Szósty lipca. [Utwór dramatyczny]. Wyst.: tv: Reż.: J. Krasowski. TVP 1965; teatr.: Reż.: J. Krasowski. Wr., T. Pol. 1967; radiowe: Adapt.: K. Białek. Reż.: E. Płaczek. Radio 1969.</li> |
| <li> I. Dworiecki: Człowiek znikąd. (Kronika współczesna w 2 częściach). [Utwór dramatyczny]. „Dialog” 1972 nr 11 s. 21-60. Wyst.: Reż.: J. Kozowski. Olsztyn-Elbląg, T. im. S. Jaracza 1973.</li> | | <li> I. Dworiecki: Człowiek znikąd. (Kronika współczesna w 2 częściach). [Utwór dramatyczny]. „Dialog” 1972 nr 11 s. 21-60. Wyst.: Reż.: J. Kozowski. Olsztyn-Elbląg, T. im. S. Jaracza 1973.</li> |
Linia 36: |
Linia 35: |
| <p class='comment'>Wyst. też pt.: Premia; Szansa.</p> | | <p class='comment'>Wyst. też pt.: Premia; Szansa.</p> |
| <li> A. Gelman: Sprzężenie zwrotne. (Sztuka w 2 aktach). „Dialog” 1978 nr 10 s. 40-77. Wyst.: Reż.: A. Rozhin. Wwa, T. na Woli 1980.</li> | | <li> A. Gelman: Sprzężenie zwrotne. (Sztuka w 2 aktach). „Dialog” 1978 nr 10 s. 40-77. Wyst.: Reż.: A. Rozhin. Wwa, T. na Woli 1980.</li> |
− | <li> A. Gelman: My, niżej podpisani. (Sztuka w 2 aktach). „Dialog” 1979 nr 10 s. 58-90. Wyst. teatr.: Reż.: A. Ziębiński. Wwa, T. Popularny 1980; tv: Reż.: M. Kopiński. TVP 1988.</li> | + | <li> A. Gelman: My, niżej podpisani. (Sztuka w 2 aktach). „Dialog” 1979 nr 10 s. 58-90. Wyst.: teatr.: Reż.: A. Ziębiński. Wwa, T. Popularny 1980; tv: Reż.: M. Kopiński. TVP 1988.</li> |
| <p class='comment'>Wyst. też pt. Bilet w jedną stronę.</p> | | <p class='comment'>Wyst. też pt. Bilet w jedną stronę.</p> |
| <li> E. Bragiński, E. Rjazanow: Garaże. Scenariusz filmowy. „Dialog” 1980 nr 10 s. 57-85.</li> | | <li> E. Bragiński, E. Rjazanow: Garaże. Scenariusz filmowy. „Dialog” 1980 nr 10 s. 57-85.</li> |
Linia 47: |
Linia 46: |
| <p class='comment'>Wyst. też pt. Zinula.</p> | | <p class='comment'>Wyst. też pt. Zinula.</p> |
| <li> G. Mamlin: Dzwony. [Utwór dramatyczny]. Wyst.: teatr.: Reż.: S. Nosowicz. Kr., Stary T. 1987; tv: Reż.: B. Sałacka. TVP 1989.</li> | | <li> G. Mamlin: Dzwony. [Utwór dramatyczny]. Wyst.: teatr.: Reż.: S. Nosowicz. Kr., Stary T. 1987; tv: Reż.: B. Sałacka. TVP 1989.</li> |
− | <li> W. Meyerhold: Przed rewolucją. (1905-1917). Wstęp i wybór … Przekł.: A. Drawicz i … Noty: A. Fewralski. Wwa: WAiF 1988, 313 s. ''Teorie Współcz. Teatru.''</li> | + | <li> W. Meyerhold: Przed rewolucją. (1905-1917). Wstęp i wybór J. Koenig. Przekł.: A. Drawicz i J. Koenig. Noty: A. Fewralski. Wwa: WAiF 1988, 313 s. ''Teorie Współcz. Teatru.''</li> |
| <li> U. Widmer: Top dogs. [Utwór dramatyczny]. „Dialog” 1998 nr 8 s. 57-86. Wyst.: tv: Reż.: F. Zylber. TVP 1999; teatr.: Reż.: B. Wyszomirski. Gdańsk, T. Wybrzeże 2000.</li> | | <li> U. Widmer: Top dogs. [Utwór dramatyczny]. „Dialog” 1998 nr 8 s. 57-86. Wyst.: tv: Reż.: F. Zylber. TVP 1999; teatr.: Reż.: B. Wyszomirski. Gdańsk, T. Wybrzeże 2000.</li> |
| </ol> | | </ol> |
| + | |
| ===Prace redakcyjne=== | | ===Prace redakcyjne=== |
| <ol> | | <ol> |
− | <li> Anty-Dialog. Ukazuje się raz w roku, w kwietniu, jako bezpłatny dodatek do „Dialogu”. Red. odpowiedzialny … [1959] nr 1, 16 s.</li> | + | <li> Anty-Dialog. Ukazuje się raz w roku, w kwietniu, jako bezpłatny dodatek do „Dialogu”. Red. odpowiedzialny J. Koenig [1959] nr 1, 16 s.</li> |
− | <li> Pięćdziesiąt lat teatru ZSRR (1917-1967). Red.: B. Korzeniewski, Z. Raszewski, […] „Pam. Teatr.” 1967 nr 3/4, 520 s.</li> | + | <li> Pięćdziesiąt lat teatru ZSRR (1917-1967). Red.: B. Korzeniewski, Z. Raszewski, [J. Koenig] „Pam. Teatr.” 1967 nr 3/4, 520 s.</li> |
| <p class='comment'>Numer monograficzny współredagowany wg inf. J. Timoszewicza przez J. Koeniga – Zob. też twórczość poz. 2.</p> | | <p class='comment'>Numer monograficzny współredagowany wg inf. J. Timoszewicza przez J. Koeniga – Zob. też twórczość poz. 2.</p> |
| <li> J. Wachtangow: Poszukiwania. Wybór i przekł.: H. Bieniewski. Wstęp: H. Bieniewski i E. Csató. Noty: J. Koenig. Wwa: WAiF 1967, 151 s. ''Teorie Współcz. Teatru.''</li> | | <li> J. Wachtangow: Poszukiwania. Wybór i przekł.: H. Bieniewski. Wstęp: H. Bieniewski i E. Csató. Noty: J. Koenig. Wwa: WAiF 1967, 151 s. ''Teorie Współcz. Teatru.''</li> |
Linia 90: |
Linia 90: |
| [[#tworczosc|Powrót na górę↑]] | | [[#tworczosc|Powrót na górę↑]] |
| | | |
− | | + | ===Rekolekcje teatralne=== |
| <ul> | | <ul> |
− | <li>Rekolekcje teatralne (2): P.J. DOMAŃSKI: Eseistyka potrzebna. „Nowe Książ.” 1979 nr 19.</li> | + | <li> P.J. DOMAŃSKI: Eseistyka potrzebna. „Nowe Książ.” 1979 nr 19.</li> |
| <li> M. FIK. „Twórczość” 1979 nr 12.</li> | | <li> M. FIK. „Twórczość” 1979 nr 12.</li> |
| <li> K. MĘTRAK. „Expr. Wiecz.” 1979 nr 44 dod. „Kulisy”.</li> | | <li> K. MĘTRAK. „Expr. Wiecz.” 1979 nr 44 dod. „Kulisy”.</li> |
Linia 107: |
Linia 107: |
| <li> B. SOLA: Coś więcej niż teatr? „Odra” 2014 nr 12.</li> | | <li> B. SOLA: Coś więcej niż teatr? „Odra” 2014 nr 12.</li> |
| <li> R. URBAŃSKI: Pan w ciemnych okularach. „Nietak-t” 2014 nr 16/17.</li> | | <li> R. URBAŃSKI: Pan w ciemnych okularach. „Nietak-t” 2014 nr 16/17.</li> |
− | <li> J. WAKAR: Testament mimo woli. „Teatr” nr 7/8.</li> | + | <li> J. WAKAR: Testament mimo woli. „Teatr” 2014 nr 7/8.</li> |
| </ul> | | </ul> |
| | | |
Linia 115: |
Linia 115: |
| | | |
| <ul> | | <ul> |
− | <li> T. Krzemień: Kanon jak każdy niedoskonały. „Kultura” 1976 nr 36.</li> | + | <li> T. KRZEMIEŃ: Kanon jak każdy niedoskonały. „Kultura” 1976 nr 36.</li> |
| </ul> | | </ul> |
| | | |