|
|
Linia 11: |
Linia 11: |
| ==BIOGRAM== | | ==BIOGRAM== |
| <p>Urodzona 5 listopada 1939 w Poznaniu; córka Tadeusz Frąckowiaka i Zofii z Wolskich, lekarzy. W czasie okupacji niemieckiej została wraz z rodzicami wysiedlona do Generalnej Guberni i mieszkała w Radomiu. W 1945 razem z rodziną wróciła do Poznania. Uczęszczała do V Liceum Ogólnokształcącego w tym mieście; w 1956 zdała egzaminy maturalne. W tymże roku rozpoczęła studia z zakresu filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie. Magisterium uzyskała w 1961, po czym przez rok odbywała staż asystencki w Katedrze Literatury Polskiej UJ, a w 1964 podjęła pięcioletnie studia doktoranckie. Debiutowała w 1962 artykułem pt. ''W kręgu „Kamiennego świata” Tadeusza Borowskiego'', ogłoszonym w „Pamiętniku Literackim” (z. 4; podp.: Ewa Frąckowiak), który stanowił fragment jej pracy magisterskiej. Rozprawę doktorską pt. ''Twórczość powieściopisarska Zofii Nałkowskiej w latach 1935-1954'' (promotor prof. Kazimierz Wyka) obroniła w 1970. W następnym roku powróciła do Poznania, gdzie podjęła pracę jako adiunkt w Zakładzie Teorii Literatury Instytutu Filologii Polskiej (IFP) na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza (UAM). Prowadziła badania naukowe z zakresu literatury XX wieku, koncentrując się na problematyce galicyjskiej i literaturze małych ojczyzn. Artykuły i recenzje drukowała m.in. w miesięczniku „Nurt” (1972, 1974, 1979) oraz w „Tekstach” (1975, 1979). W 1972-95 była egzaminatorką i członkinią Komitetu Okręgowego Olimpiady Literatury i Języka Polskiego. Od 1980 należała do Koła NSZZ „Solidarność” przy IFP UAM. Zaangażowała się w działalność Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza; w 1986-89 pełniła funkcję wiceprezesa oddziału poznańskiego. Habilitowała się w 1986 na podstawie rozprawy pt. ''Austria felix, czyli o micie Galicji w polskiej prozie współczesnej''. W 1989 otrzymała stanowisko docenta w Zakładzie Poetyki i Krytyki Literackiej UAM. Uczestniczyła w przygotowaniu publikacji poświęconych nauczaniu literatury w szkołach średnich; artykuł z tego zakresu ogłosiła m.in. w 1989 w tomie materiałów dydaktycznych wydanych poza cenzurą (podp. pseud. Ewa Wolska). W 1991 przebywała na stypendium naukowym w Paryżu (ufundowanym przez tamtejsze Polskie Towarzystwo Historycznoliterackie) oraz w Wiedniu (jako stypendystka fundacji „Pax Cristi – Werk Janineum”). W tymże roku otrzymała stanowisko profesora nadzwyczajnego UAM. Tytuł naukowy profesora uzyskała w 2001, a stanowisko profesora zwyczajnego na UAM w 2005. W 2003–06 była kierownikiem Zakładu Poetyki Historycznej w IFP UAM, a następnie wchodziła w skład Zakładu Poetyki i Krytyki Literackiej (z chwilą osiągnięcia w styczniu 2010 wieku emerytalnego jako profesor-senior). Od października 2010 uczestniczyła w pracach Katedry Literatury na Wydziale Humanistycznym Akademii im. Jakuba z Paradyża w Gorzowie Wielkopolskim. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (2010).</p> | | <p>Urodzona 5 listopada 1939 w Poznaniu; córka Tadeusz Frąckowiaka i Zofii z Wolskich, lekarzy. W czasie okupacji niemieckiej została wraz z rodzicami wysiedlona do Generalnej Guberni i mieszkała w Radomiu. W 1945 razem z rodziną wróciła do Poznania. Uczęszczała do V Liceum Ogólnokształcącego w tym mieście; w 1956 zdała egzaminy maturalne. W tymże roku rozpoczęła studia z zakresu filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie. Magisterium uzyskała w 1961, po czym przez rok odbywała staż asystencki w Katedrze Literatury Polskiej UJ, a w 1964 podjęła pięcioletnie studia doktoranckie. Debiutowała w 1962 artykułem pt. ''W kręgu „Kamiennego świata” Tadeusza Borowskiego'', ogłoszonym w „Pamiętniku Literackim” (z. 4; podp.: Ewa Frąckowiak), który stanowił fragment jej pracy magisterskiej. Rozprawę doktorską pt. ''Twórczość powieściopisarska Zofii Nałkowskiej w latach 1935-1954'' (promotor prof. Kazimierz Wyka) obroniła w 1970. W następnym roku powróciła do Poznania, gdzie podjęła pracę jako adiunkt w Zakładzie Teorii Literatury Instytutu Filologii Polskiej (IFP) na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza (UAM). Prowadziła badania naukowe z zakresu literatury XX wieku, koncentrując się na problematyce galicyjskiej i literaturze małych ojczyzn. Artykuły i recenzje drukowała m.in. w miesięczniku „Nurt” (1972, 1974, 1979) oraz w „Tekstach” (1975, 1979). W 1972-95 była egzaminatorką i członkinią Komitetu Okręgowego Olimpiady Literatury i Języka Polskiego. Od 1980 należała do Koła NSZZ „Solidarność” przy IFP UAM. Zaangażowała się w działalność Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza; w 1986-89 pełniła funkcję wiceprezesa oddziału poznańskiego. Habilitowała się w 1986 na podstawie rozprawy pt. ''Austria felix, czyli o micie Galicji w polskiej prozie współczesnej''. W 1989 otrzymała stanowisko docenta w Zakładzie Poetyki i Krytyki Literackiej UAM. Uczestniczyła w przygotowaniu publikacji poświęconych nauczaniu literatury w szkołach średnich; artykuł z tego zakresu ogłosiła m.in. w 1989 w tomie materiałów dydaktycznych wydanych poza cenzurą (podp. pseud. Ewa Wolska). W 1991 przebywała na stypendium naukowym w Paryżu (ufundowanym przez tamtejsze Polskie Towarzystwo Historycznoliterackie) oraz w Wiedniu (jako stypendystka fundacji „Pax Cristi – Werk Janineum”). W tymże roku otrzymała stanowisko profesora nadzwyczajnego UAM. Tytuł naukowy profesora uzyskała w 2001, a stanowisko profesora zwyczajnego na UAM w 2005. W 2003–06 była kierownikiem Zakładu Poetyki Historycznej w IFP UAM, a następnie wchodziła w skład Zakładu Poetyki i Krytyki Literackiej (z chwilą osiągnięcia w styczniu 2010 wieku emerytalnego jako profesor-senior). Od października 2010 uczestniczyła w pracach Katedry Literatury na Wydziale Humanistycznym Akademii im. Jakuba z Paradyża w Gorzowie Wielkopolskim. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (2010).</p> |
− | <p>W 1964 wyszła za mąż za Ryszarda Wiegandta, inżyniera mechanika; z tego związku ma dwoje dzieci: Joannę i Piotra. Mieszka w Poznaniu.</p> | + | <p>W 1964 wyszła za mąż za Ryszarda Wiegandta, inżyniera mechanika; z tego związku ma dwoje dzieci: Joannę i Piotra. Zmarła 10 września 2019 w Poznaniu.; pochowana tamże na cmentarzu Miłostowo.</p> |
| </div> <!-- biogram --> | | </div> <!-- biogram --> |
| | | |
Wersja z 14:09, 28 lis 2019
ur. 1939
Imiona metrykalne: Ewa Maria.
Podpisywała teksty też nazwiskami: Frąckowiak; Frąckowiak-Wiegandtowa.
Pseud.: Ewa Wolska.
Historyk literatury.
BIOGRAM
Urodzona 5 listopada 1939 w Poznaniu; córka Tadeusz Frąckowiaka i Zofii z Wolskich, lekarzy. W czasie okupacji niemieckiej została wraz z rodzicami wysiedlona do Generalnej Guberni i mieszkała w Radomiu. W 1945 razem z rodziną wróciła do Poznania. Uczęszczała do V Liceum Ogólnokształcącego w tym mieście; w 1956 zdała egzaminy maturalne. W tymże roku rozpoczęła studia z zakresu filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie. Magisterium uzyskała w 1961, po czym przez rok odbywała staż asystencki w Katedrze Literatury Polskiej UJ, a w 1964 podjęła pięcioletnie studia doktoranckie. Debiutowała w 1962 artykułem pt. W kręgu „Kamiennego świata” Tadeusza Borowskiego, ogłoszonym w „Pamiętniku Literackim” (z. 4; podp.: Ewa Frąckowiak), który stanowił fragment jej pracy magisterskiej. Rozprawę doktorską pt. Twórczość powieściopisarska Zofii Nałkowskiej w latach 1935-1954 (promotor prof. Kazimierz Wyka) obroniła w 1970. W następnym roku powróciła do Poznania, gdzie podjęła pracę jako adiunkt w Zakładzie Teorii Literatury Instytutu Filologii Polskiej (IFP) na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza (UAM). Prowadziła badania naukowe z zakresu literatury XX wieku, koncentrując się na problematyce galicyjskiej i literaturze małych ojczyzn. Artykuły i recenzje drukowała m.in. w miesięczniku „Nurt” (1972, 1974, 1979) oraz w „Tekstach” (1975, 1979). W 1972-95 była egzaminatorką i członkinią Komitetu Okręgowego Olimpiady Literatury i Języka Polskiego. Od 1980 należała do Koła NSZZ „Solidarność” przy IFP UAM. Zaangażowała się w działalność Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza; w 1986-89 pełniła funkcję wiceprezesa oddziału poznańskiego. Habilitowała się w 1986 na podstawie rozprawy pt. Austria felix, czyli o micie Galicji w polskiej prozie współczesnej. W 1989 otrzymała stanowisko docenta w Zakładzie Poetyki i Krytyki Literackiej UAM. Uczestniczyła w przygotowaniu publikacji poświęconych nauczaniu literatury w szkołach średnich; artykuł z tego zakresu ogłosiła m.in. w 1989 w tomie materiałów dydaktycznych wydanych poza cenzurą (podp. pseud. Ewa Wolska). W 1991 przebywała na stypendium naukowym w Paryżu (ufundowanym przez tamtejsze Polskie Towarzystwo Historycznoliterackie) oraz w Wiedniu (jako stypendystka fundacji „Pax Cristi – Werk Janineum”). W tymże roku otrzymała stanowisko profesora nadzwyczajnego UAM. Tytuł naukowy profesora uzyskała w 2001, a stanowisko profesora zwyczajnego na UAM w 2005. W 2003–06 była kierownikiem Zakładu Poetyki Historycznej w IFP UAM, a następnie wchodziła w skład Zakładu Poetyki i Krytyki Literackiej (z chwilą osiągnięcia w styczniu 2010 wieku emerytalnego jako profesor-senior). Od października 2010 uczestniczyła w pracach Katedry Literatury na Wydziale Humanistycznym Akademii im. Jakuba z Paradyża w Gorzowie Wielkopolskim. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (2010).
W 1964 wyszła za mąż za Ryszarda Wiegandta, inżyniera mechanika; z tego związku ma dwoje dzieci: Joannę i Piotra. Zmarła 10 września 2019 w Poznaniu.; pochowana tamże na cmentarzu Miłostowo.
TWÓRCZOŚĆ
- Sztuka powieściopisarska Nałkowskiej (lata 1935-1954). [Monografia]. Wr.: Ossol. 1975, 148 s. Pr. Komis. Hist.-lit. PAN. Oddz. w Kr., 33.
- Austria Felix, czyli o micie Galicji w polskiej prozie współczesnej. Pozn.: Wydawn. Nauk. UAM 1988, 169 s. Filol. Pol. UAM, 38. Wyd. 2 Pozn.: Bene Nati 1997.
- Literatura współczesna. [Autorzy:] B. Chrząstowska, E. Wiegandtowa, S. Wysłouch. Pozn.: Nakom 1992, 382 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 popraw. 1994 [właśc. 1993], wyd. 3 1997, dodruki: 1999, [2001], 2002.
- W klasie maturalnej. Książka nauczyciela-polonisty. [Autorzy:] B. Chrząstowska, E. Wiegandtowa, S. Wysłouch. Pozn.: Nakom 1999, 224 s.
- Niepokoje literatury. Studia o prozie polskiej XX wieku. Pozn.: Wydawn. Woj. Bibl. Publicznej i Centrum Animacji Kultury 2010, 407 s.
Rozprawy i szkice w czasopismach i książkach zbiorowych, m.in.: Mit Galicji w polskiej prozie współczesnej. (Rekonesans tematologiczny). „Teksty” 1979 nr 5 s. 52-62. – Słowo wstępne w: J. Ziomek: Prace ostatnie. Wwa 1994 s. 5-15. – Eseje poety. W: Czytanie Herberta. Poznań 1995 s. 212-228 [dot. twórczości Z. Herberta]. – Literackie formy świadomości kresowej. W: Swoi i obcy w literaturze i kulturze. Lubl. 1997 s. 33-41. – Literatura ojczyzn prywatnych a postmodernizm. „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Scientiae Artium et Litterarum” 1998 z. 8 s. 7-17, numer monograficzny pt. Postmodernizm po polsku? Łódź 1998 s. 7-17. – Literatura ojczyzn prywatnych po roku 1989. W: Konteksty polonistycznej edukacji. Poznań 1998 s. 308-314. – Twórczość Wiesława Myśliwskiego wobec literatury ojczyzn prywatnych. W: O twórczości Wiesława Myśliwskiego. Kielce 2001 s. 105-120. – Temat „małych ojczyzn” a mityzacja powieści. W: Wariacje na temat. Pozn. 2003 s. 311-321. – Emigracyjne teorie „małych ojczyzn”. W: Pisarz na emigracji. Wwa 2005 s. 63-78. – Podróż z Kresów do Europy Środkowej. W: Kresy – dekonstrukcja. Pozn. 2007 s. 37-53. Pr. Komis. Filol. PTPN, 48. – Kresy we współczesnych badaniach literackich. „Pr. Filol.” 2008, t. 55 s. 77-90. – Literacka kariera małych ojczyzn. W: Słowa i metody. Lubl. 2009 s. 429-438. – Pogańskie wiersze Marii Pawlikowskiej Jasnorzewskiej. W: Więcej życia niż słów. Pozn. 2011 s. 97-106. – Literackość a medialność w powieściach Doroty Masłowskiej.W: Literatura w mediach, media w literaturze. [T.] 2. Od dzieła do przestrzeni zjawisk. Gorzów Wlkp. 2012 s. 23-33. – „Pogranicze” jako kategoria interpretacyjna literatury małych ojczyzn. W: Na pograniczach literatury. Kr. 2012 s. 51-66. – „To” Magdaleny Tulli. „Pozn. Stud. Polonist. Ser. Lit.” 2013 [t.] 22 s. 143-156. – Obrona czy kompromitacja dekadenta? O Henryku Flisie Stanisława Antoniego Muellera. W: Widnokręgi literatury, wielogłosy krytyki. Kr. 2015 s. 51-61. – Poznański Czerwiec w czasie powieściowym. „Pozn. Stud. Polonist. Ser. Lit.” 2016 t. 29 s. 73-89.
Prace redakcyjne i edytorskie
- J. Wittlin: Sól ziemi. [Powieść]. Oprac. E. Wiegandt. Wr., Kr.: Ossol. 1991, LXXXVIII, 300 s. BN I, 278.
- Czytanie Herberta. Pod red. P. Czaplińskiego, P. Śliwińskiego, E. Wiegandt. Pozn.: Wydawn. WiS 1995, 279 s.
- Z. Nałkowska: Romans Teresy Hennert. Oprac. E. Wiegandt. Wr., Kr.: Ossol. 2001, XCII, 190 s. BN I, 302.
- Ulotność i trwanie. Studia z tematologii i historii literatury. Pod red. E. Wiegandt, A. Czyżak i Z. Kopcia. Pozn.: Wydawn. „Pozn. Studia Polonist.” 2003, 237 s. Pr. Inst. Filol. Pol. UAM. Bibl. Lit. „Pozn. Stud. Polonist.”, 36.
- J. Ziomek: Teoria, historia, powinowactwa literatury. Wstęp: S. Wysłouch. Dobór tekstów: J. Abramowska, E. Wiegandt. Pozn.: PTPN, UAM 2008, 192 s. Klasycy Nauki Pozn., 19.
OPRACOWANIA (wybór)
Powrót na górę↑
Sztuka powieściopisarska Nałkowskiej
- W. BOLECKI: O narracji, interpretacji i światopoglądzie. „Twórczość” 1976 nr 9.
- A. SOBOLEWSKA. „Pam. Lit.” 1976 z. 1.
- W. WYSKIEL. „Ruch Lit.” 1976 z. 2.
- S. WYSŁOUCH: Monografia mimo woli. „Teksty” 1976 nr 1.
Powrót na górę↑
Austria Felix, czyli o micie Galicji w polskiej prozie współczesnej
- W. KOT. „Wprost” 1989 nr 24.
- W. MACIĄG. „Ruch Literacki” 1989 z. 6.
- J. WATRAK. „Argumenty” 1989 nr 41.
- A. NASIŁOWSKA: „Pam. Lit.” 1990 z. 3.
- W. SKALMOWSKI: Mit Galicji. „Arkusz” 1991 nr 2.
Powrót na górę↑
Literatura współczesna
- R. ARASIMOWICZ: Z podziwem i krytycznie. „Polonistyka” 1992 nr 10.
- M. BARANOWSKA: Odplamiacze – podręczniki i niepodległość. „Res Publica Nowa” 1992 nr 3.
- A. LEGEŻYŃSKA: Jaś i Małgosia w rezerwacie, czyli kto się boi „Literatury współczesnej”? „Tygodnik Powszechny” 1992 nr 45.
- J. PIESZCZACHOWICZ: Obszar na wpół pustynny. „Literatura współczesna” okrojona. „Polityka” 1992 nr 42.
- J. WALC: MEN da dzieciom... „Życie Warszawy” 1992 nr 237, polemika: B. CHRZĄSTOWSKA, E. WIEGANDTOWA, S. WYSŁOUCH: Zła wola. „Życie Warszawy” 1992 nr 256, K. JAKOWSKA: W obronie podręcznika. „Życie Warszawy” 1992 nr 253, J. WALC: Panie doprawdy nie wiedzą co same piszą. „Życie Warszawy” 1992 nr 257; nawiązanie: I. WIT-KOSSOWSKA: Dzieje bubla. „Życie Warszawy” 1992 nr 238, polemika: Ze środowisk nauczycielskich – fragmenty listów i oświadczeń. „Polonistyka” 1993 nr 5.
- S. WYSŁOUCH: Manipulacje z podręcznikiem. „Gazeta Wyborcza” 1992 nr 241.
- S. BORTNOWSKI: Kto w podręcznikach, kto na indeksie. „Polonistyka” 1993 nr 4.
- B. CHRZĄSTOWSKA: Humanistyka szkolna w potrzasku. Spory. „Dekada Literacka” 1993 nr 2 [odpowiedź na głosy krytyczne wobec podręcznika], polemika: R. MATUSZEWSKI: Nie staję do konkurencji. Polemika. „Dekada Literacka” 1993 nr 6.
- A. LEGEŻYŃSKA: Jaś i Małgosia w rezerwacie, czyli krótka rozprawa o trzech książkach i o czymś jeszcze. „Polonistyka” 1993 nr 4.
- T. PATRZAŁEK: Książka na ławkę szkolną. „Polonistyka” 1993 nr 5.
- K. STRÓŻYŃSKI: Podręcznik: cel, pal. „Czas Kultury” 1993 nr 1.
- J. AMBROSZKO: Cenię ten podręcznik. „Warsztaty Polonist.” 1997 nr 4.
Powrót na górę↑
Niepokoje literatury
Powrót na górę↑
J. Wittlin: Sól ziemi
- E. BALCERZAN. „Tytuł” 1992 nr 1.
- B. GRYSZKIEWICZ. „Ruch Lit.” 1992 z. 6.
- B. BAKUŁA: „Sól ziemi” Wittlina w naukowym opracowaniu. „Teksty Drugie” 1994 nr 5/6.
Powrót na górę↑
Czytanie Herberta
- M. STALA. „Polonistyka” 1996 nr 7.
Powrót na górę↑
Barbara Tyszkiewicz