TWÓRCZOŚĆ
- Jan Gorczyczewski – tłumacz, satyryk, krytyk. Pozn.: Wydawn. Nauk. UAM 1981, 153 s. UAM. Filol. Pol., 20.
- Starożytność – oświecenie. Podręcznik literatury dla klasy 1 szkoły średniej. [Autorzy:] M. Adamczyk, B. Chrząstowska, J.T. Pokrzywniak. Wwa: WSiP 1987, 511 s. Wyd. 2-14 tamże 1988- [2000].
- Ignacy Krasicki. Wwa: WSiP 1992, 385 s. Bibl. „Polonistyki”.
- Komedie Ignacego Krasickiego. Pozn.: Wydawn. Nauk. UAM 1994, 171 s. Dodruk 1995. Filol. Pol., 55.
- Ignacy Krasicki. [Materiały pomocnicze dla szkół]. Pozn.: Rebis 1995, 153 s. Czytani Dzisiaj.
- Ignacy Krasicki. Wśród pisarzy polskiego oświecenia. Pozn.: Wydawn. Nauk. UAM 2015, 393 s. UAM.
Rozprawa doktorska.
Zawiera szkic monograficzny pióra J.T. Pokrzywniaka pt. „Ignacy Krasicki. Życie i dzieło” oraz materiały: wiersze, listy i korespondencję I. Krasickiego oraz fragmenty poświęconych mu utworów i opracowań historycznoliterackich.
Rozprawa habilitacyjna.
Tu część pierwsza (pt.: Pisarze Polskiego Oświecenia: Po dwustu latach; …i w oczach Adama Mickiewicza) oraz część monograficzna (pt. Ignacy Krasicki).
Artykuły i rozprawy w czasopismach i książkach zbiorowych, m.in.: Autora francuskiego satyry na krój polski przerobione. (Z dziejów spolszczeń w wieku oświecenia). „Stud. Polonist.” 1975 t. 2 s. 107-124 [dot. tłumaczeń i adaptacji satyr N. Boileau]. – „Podobnie żartował Horacy”. „Teksty” 1976 nr 1 s. 117-124 [o satyrze J. Gorczyczewskiego „Niewygody w Warszawie” – parafrazie utworu N. Boileau „Les embarras de Paris”]. – „Ostrożna muza” satyr oświeceniowych. „Stud. Polonist.” 1977 t. 4 s. 31- 43. – Czy śmiech może być nauką? „Teksty” 1978 nr 6 s. 107-116 [o komediach F. Bohomolca]. – Gryzmolarze przed sądem. „Teksty” 1979 nr 5 s. 189-97 [dot. K. Surowiecki: Python lipsko-warszawski; także o broszurze J. Kapostasa: Scena ostatnia Pythona, czyli odpowiednie pismo na dzieło pod tytułem: Python lipsko-warszawski]. – Cień Zoila nad wiekiem oświeconym. (Wokół „Zakusu nad zaciekami Wszechnicy Krakowskiej [F.K. Dmochowskiego]”). „Ruch Lit.” 1980 nr 3 s. 161-174 [także o stosunku pisarzy oświeceniowych do krytyki lit.]. – Tłumaczenia z literatur obcych w recenzjach prasowych początków XIX wieku. (Na przykładzie „Nowego Pamiętnika Warszawskiego” i „Pamiętnika Warszawskiego”). „Pam. Lit.” 1980 z. 1 s. 49-80. – „Satyra prawdę mówi”, czyli Rzecz o fałszywych przesłankach. „Pam. Lit.” 1984 z. 4 s. 85-128 [obszerniej o satyrze okresu Oświecenia]. – Wstęp. W: I. Krasicki: Satyry i listy. Wyd. 2 zmien. Wr. 1988 s. III-CXX. BN, 169. Wyd. 3 popraw. tamże 1999. – Moralista w świecie zepsutym. O problemie „gorszych” satyr Ignacego Krasickiego. W: Fakty i interpretacje. Poznań 1991 s. 94-105. – „Szyderstw nie uszła nawet ambona”. Dwie staropolskie zagadki kaznodziejskie. W: Dwór mający w sobie osoby i mózgi rozmaite. Pozn. 1991 s. 51-60. – Profesor Alojzy Sajkowski. „Stud. Polonist.” 1992 t. 18/19 s. 5-14. – Czy prawdziwy geniusz pewny jest nieśmiertelności? O współczesnym czytaniu poezji Krasickiego. „Rocz. Tow. Lit. im. A. Mickiewicza” 1994 s. 35-44. – „Maksymy święte” czy „zdania przedsięwzięte”. Ignacy Krasicki o filozofach wieku Oświecenia. „Prace Historycznoliterackie. Oświecenie: Kultura – Myśl”, Gdańsk 1995 t. 17 s. 247-260. – Treści religijne w twórczości Ignacego Krasickiego. W: Motywy religijne w twórczości pisarzy polskiego oświecenia. Lublin 1995 s. 117-153. – Czy Ignacy Krasicki lubił Lidzbark Warmiński? „Komunikaty Mazur.-Warm].” 1996 nr 2 s. 297-304. – Ignacy Krasicki wobec insurekcji. „Wiek Oświecenia” 1996 t. 12 s. 95-106. – Franciszek Karpiński – poeta samotny. W: Od oświecenia do romantyzmu. Rzeszów 1997 107-117. – Józef Wybicki – Polak z rzymskich senatorów. „Kron. m. Pozn.” 1997 nr 3 s. 21-31. – Sentymentalny patriotyzm Franciszka Karpińskiego. „Pr. Komis. Filol. PTPN” 1997 t. 38 s. 81-93, przedr. w: Nie tylko o Norwidzie. Pozn. 1997. – Franciszek Karpiński – kochanek Justyny. W: Konteksty polonistycznej edukacji. Pozn. 1998 s. 317-328. – Mickiewicz o pisarzach polskiego oświecenia. W: Księga Mickiewiczowska. Poznań 1998 s. 223-243. – „Pieśń Legionów” Józefa Wybickiego wobec przeszłości i przyszłości. „Poznańskie Spotkania Językoznawcze” 1999 t. 4 s. 25-37. – O satyrze „Głupstwo”. W: Czytanie Naruszewicza. Interpretacje. Wrocław, Kraków 2000 s. 167-173. – Ignacy Krasicki – książę poetów. „Stud. Gnesnensia” 2001 t. 15 s. 281-292. – Ignacy Krasicki w monograficznych ujęciach historyków literatury. W: Ignacy Krasicki. Nowe spojrzenia. Warszawa 2001 s. 303-320. – Michała Dymitra Krajewskiego czytelnik oświecony. „Pr. Komis. Filol. PTPN” 2002 t. 45 s. 33-40. – Franciszek Karpiński – pisarz konsekwentny. „Ann. UMCS. Sectio FF” 2002/2003 vol. 20/21 s. 89-98. – Zlekceważone świadectwo, czyli kilka uwag o genezie i znaczeniu „Monachomachii” Krasickiego. W: Ulotność i trwanie. Pozn. 2003 s. 227-239. – Jan Gorczyczewski – Wielkopolanin mało znany. „Kron. m. Pozn.” 2006 nr 4 s. 167-185. – Rosja Ignacego Krasickiego i Franciszka Karpińskiego. W: Obraz Rosji w literaturze polskiej. Pozn. 2012 s. 75-92. – Między kpiną a powagą. Co Krasicki chciał powiedzieć w Myszeidzie? W: Eklektyzm, synkretyzm, uniwersa. Kr. 2014 s. 97-111. – Barwna maskarada warszawska: [A. Naruszewicza] Satyra VII. Reduty. W: Czytanie Naruszewicza 2. Warszawa 2015 s. 227-240. – „Cóż wiersz pomoże do praw układania”, czyli po co nam poezja? „Nauka” 2015 nr 1 s. 71-81. – Krasicki i kobiety. W: Twórczość niepozorna. Szkice o literaturze. Kr. 2015 s. 193-203. – Realistyczna utopia (lub utopijny realizm) w „Mikołaja Doświadczyńskiego przypadkach”. „Pr. Polonist.” Ser. 71: 2016 s. 31-47.
Prace redakcyjna i edytorska
- Spis lektur dla studentów filologii polskiej. [Red. J.T. Pokrzywniak]. Wyd. 2 popraw. i uzup. Pozn. Wydawn. Nauk. UAM 1981, 110 s. UAM. Inst. Filologii Pol.
- I. Krasicki: Komedie. Oprac. J.T. Pokrzywniak. Pozn.: Wydawn. Nauk. UAM 2016, XXVII, 640 s. Dzieła zebrane. Ser. 1, Pisma lit., t. 4.