|
|
(Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) |
Linia 7: |
Linia 7: |
| <div class='biogram'> | | <div class='biogram'> |
| ==BIOGRAM== | | ==BIOGRAM== |
− | <p>Urodzony 24 grudnia 1938 w Krakowie; syn Władysława Kulawika, tokarza, i Balbiny z domu Gut, telefonistki. Uczęszczał do II Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących w Krakowie. Po otrzymaniu matury w 1958 studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie. W 1964 uzyskał magisterium, pisząc dwie prace z zakresu poetyki i językoznawstwa. Następnie pracował jako redaktor w krakowskim oddziale Wydawnictwa Ossolineum. Debiutował w 1968 artykułem pt. ''Uwertura do poematu „Niobe”'', opublikowanym na łamach pisma „Ruch Literacki” (z. 1). W 1969–2003 był pracownikiem naukowym Instytutu Filologii Polskiej (później Instytut Polonistyki) UJ. W 1974 uzyskał tam doktorat na podstawie dysertacji pt. ''Liryka Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. Problematyka i kształt wypowiedzi ''(promotor prof. Maria Dłuska). W swojej pracy badawczej zajął się głównie teorią literatury (twórca prozodyjnej teorii wiersza i literackiej teorii dramatu) oraz twórczością Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. Pracował na uniwersytetach we Francji: w 1977–80 jako lektor na Université Aix-en-Provence, a w 1987–93 wykładał na Université de Caen. W 1986 habilitował się na UJ na podstawie rozprawy pt. ''Wprowadzenie do teorii wiersza''. Był twórcą Katedry Teorii Literatury Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie, na której wykładał w 1994–98. Następnie założył w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie Katedrę Poetyki i Teorii Literatury, którą kierował do przejścia na emeryturę w 2009. W 2000 otrzymał tytuł naukowy profesora. Wyróżniony Odznaką „Honoris Gratiae”, przyznaną przez Prezydenta m. Krakowa</p> | + | <p>Urodzony 24 grudnia 1938 w Krakowie; syn Władysława Kulawika, tokarza, i Balbiny z domu Gut, telefonistki. Uczęszczał do II Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących w Krakowie. Po otrzymaniu matury w 1958 studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie. W 1964 uzyskał magisterium, pisząc dwie prace z zakresu poetyki i językoznawstwa. Następnie pracował jako redaktor w krakowskim oddziale Wydawnictwa Ossolineum. Debiutował w 1968 artykułem pt. ''Uwertura do poematu „Niobe”'', opublikowanym na łamach pisma „Ruch Literacki” (z. 1). W 1969–2003 był pracownikiem naukowym Instytutu Filologii Polskiej (później Instytut Polonistyki) UJ. W 1974 uzyskał tam doktorat na podstawie dysertacji pt. ''Liryka Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. Problematyka i kształt wypowiedzi ''(promotor prof. Maria Dłuska). W swojej pracy badawczej zajął się głównie teorią literatury (twórca prozodyjnej teorii wiersza i literackiej teorii dramatu) oraz twórczością Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. Pracował na uniwersytetach we Francji: w 1977–80 jako lektor na Université Aix-en-Provence, a w 1987–93 wykładał na Université de Caen. W 1986 habilitował się na UJ na podstawie rozprawy pt. ''Wprowadzenie do teorii wiersza''. Był twórcą Katedry Teorii Literatury Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie, na której wykładał w 1994–98. Następnie założył w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie Katedrę Poetyki i Teorii Literatury, którą kierował do przejścia na emeryturę w 2009. W 2000 otrzymał tytuł naukowy profesora. Wyróżniony Odznaką „Honoris Gratiae”, przyznaną przez Prezydenta m. Krakowa(2009).</p> |
− | <p>(2009).</p>
| + | |
| <p>W 1963 zawarł związek małżeński z Ewą Ryżewską, redaktorką. Ma syna Macieja (ur. 1972) i córkę Annę Weronikę (zamężną Riondet). Mieszka w Krakowie.</p> | | <p>W 1963 zawarł związek małżeński z Ewą Ryżewską, redaktorką. Ma syna Macieja (ur. 1972) i córkę Annę Weronikę (zamężną Riondet). Mieszka w Krakowie.</p> |
| </div> <!-- biogram --> | | </div> <!-- biogram --> |
Linia 22: |
Linia 21: |
| <li> Wprowadzenie do lektury wiersza współczesnego. [Podręcznik]. Wr.; Kr.: Ossol. 1977, 32 s. ''Nauka dla Wszystkich'', nr 267.</li> | | <li> Wprowadzenie do lektury wiersza współczesnego. [Podręcznik]. Wr.; Kr.: Ossol. 1977, 32 s. ''Nauka dla Wszystkich'', nr 267.</li> |
| <li> Teoria wiersza. [Szkic]. Wr.; Kr.: Ossol 1987, 53 s. PAN Oddz. w Kr.'' Nauka dla Wszystkich'', nr 406.</li> | | <li> Teoria wiersza. [Szkic]. Wr.; Kr.: Ossol 1987, 53 s. PAN Oddz. w Kr.'' Nauka dla Wszystkich'', nr 406.</li> |
− | <li> Wprowadzenie do teorii wiersza. Wwa: PWN 1988, 246 s. Wyd. 2 popraw. i uzup. pt. Teoria wiersza Kr.: Antykwa 1995, 209 s.</li> | + | <li> Wprowadzenie do teorii wiersza. Wwa: PWN 1988, 246 s. Wyd. 2 popraw. i uzup. pt. [[#Teoria wiersza|Teoria wiersza]]. Kr.: Antykwa 1995, 209 s.</li> |
| <p class='comment'>Rozprawa habilitacyjna.</p> | | <p class='comment'>Rozprawa habilitacyjna.</p> |
| <li> [[#Poetyka|Poetyka]]. Wstęp do teorii dzieła literackiego. [Podręcznik akademicki]. Wwa: PWN 1990, 525 s. Wyd. nast.: wyd. 2 popraw. Kr.: Antykwa 1994, 400 s., wyd. 3 tamże 1997.</li> | | <li> [[#Poetyka|Poetyka]]. Wstęp do teorii dzieła literackiego. [Podręcznik akademicki]. Wwa: PWN 1990, 525 s. Wyd. nast.: wyd. 2 popraw. Kr.: Antykwa 1994, 400 s., wyd. 3 tamże 1997.</li> |
Linia 30: |
Linia 29: |
| <li> [[#Zarys poetyki.|Zarys poetyki.]] [Podręcznik akademicki]. Kr.: Wydawn. Antykwa 2013, 256 s.</li> | | <li> [[#Zarys poetyki.|Zarys poetyki.]] [Podręcznik akademicki]. Kr.: Wydawn. Antykwa 2013, 256 s.</li> |
| <li> Poezja to jest złoty szerszeń. Rzecz o poematach K.I. Gałczyńskiego. [Monografia]. Kr.: Wydawn. Antykwa 2015, 270 s.</li> | | <li> Poezja to jest złoty szerszeń. Rzecz o poematach K.I. Gałczyńskiego. [Monografia]. Kr.: Wydawn. Antykwa 2015, 270 s.</li> |
− | <p class='comment'>Artykuły drukowane w czasopismach i książkach zbiorowych, m.in.: Heksametr polski — arka przymierza między starymi a nowszymi systemami wersyfikacyjnymi. W: Metryka słowiańska. Wr. 1971 s. 161–171. – Bal i Arkadia — dwa kluczowe motywy liryki Gałczyńskiego. „Prz. Hum.” 1974 nr 6 s. 57–68. – Kolczyki Izoldy — obrachunek poety z mitami narodowymi. „Poezja” 1974 nr 6 s. 67–72. – Tak zwany wiersz emocyjny wśród innych metod kształtowania wiersza. „Prz. Hum.” 1975 nr 6 s. 51–67. – Istota wierszowanej organizacji tekstu. W: Prace ofiarowane Henrykowi Markiewiczowi. Kr. 1984 s. 37–61. – Anty-Lotman, czyli Wiersz jako chwyt, albo Po co się pisze wiersze. „Prz. Hum.” 1986 nr 11/12 s. 123–14. – Model estetyczny renesansowej kompozycji wersyfikacyjnej albo o logice wiersza Jana Kochanowskiego. W: Jan Kochanowski. 1584–1984. T. 1. Lubl. 1989 s. 473–483. – Wersyfikacja czarnoleska; Estetyka wersyfikacji średniowiecznej. W: Wybrane zagadnienia z literatury. Cz. 2. Średniowiecze. Kielce 1996 s. 43–55. – O wersecie bibilijnym. „Ruch Lit.” 1999 z. 1 s. 19–30. – Ars versificandi Teodora Bujnickiego. W: Poezja i poeci w Wilnie lat 1920–1940. Kr. 2003 s. 137–152. – Pochwała Fortynbrasa. W: Zbliżenia historycznoliterackie. Kr. 2003 s. 343–351. – Kolczyki Izoldy? Kolczyki Baraniej Mordy? W: Gałczyński po latach. Neapol; Kr. 2004 s. 61–77, toż „Ann. Acad. Paedagogicae. Studia Historicolitteraria” 2004 z. 4 s. 59–69. – Małpolud czyta „Traktat teologiczny” Czesława Miłosza. W: Poznawanie Miłosza. T. 3. Kr. 2011 s. 759–766.</p> | + | <p class='block'>Artykuły drukowane w czasopismach i książkach zbiorowych, m.in.: Heksametr polski — arka przymierza między starymi a nowszymi systemami wersyfikacyjnymi. W: Metryka słowiańska. Wr. 1971 s. 161–171. – Bal i Arkadia — dwa kluczowe motywy liryki Gałczyńskiego. „Prz. Hum.” 1974 nr 6 s. 57–68. – Kolczyki Izoldy — obrachunek poety z mitami narodowymi. „Poezja” 1974 nr 6 s. 67–72. – Tak zwany wiersz emocyjny wśród innych metod kształtowania wiersza. „Prz. Hum.” 1975 nr 6 s. 51–67. – Istota wierszowanej organizacji tekstu. W: Prace ofiarowane Henrykowi Markiewiczowi. Kr. 1984 s. 37–61. – Anty-Lotman, czyli Wiersz jako chwyt, albo Po co się pisze wiersze. „Prz. Hum.” 1986 nr 11/12 s. 123–14. – Model estetyczny renesansowej kompozycji wersyfikacyjnej albo o logice wiersza Jana Kochanowskiego. W: Jan Kochanowski. 1584–1984. T. 1. Lubl. 1989 s. 473–483. – Wersyfikacja czarnoleska; Estetyka wersyfikacji średniowiecznej. W: Wybrane zagadnienia z literatury. Cz. 2. Średniowiecze. Kielce 1996 s. 43–55. – O wersecie bibilijnym. „Ruch Lit.” 1999 z. 1 s. 19–30. – Ars versificandi Teodora Bujnickiego. W: Poezja i poeci w Wilnie lat 1920–1940. Kr. 2003 s. 137–152. – Pochwała Fortynbrasa. W: Zbliżenia historycznoliterackie. Kr. 2003 s. 343–351. – Kolczyki Izoldy? Kolczyki Baraniej Mordy? W: Gałczyński po latach. Neapol; Kr. 2004 s. 61–77, toż „Ann. Acad. Paedagogicae. Studia Historicolitteraria” 2004 z. 4 s. 59–69. – Małpolud czyta „Traktat teologiczny” Czesława Miłosza. W: Poznawanie Miłosza. T. 3. Kr. 2011 s. 759–766. – Kto zdeflorował Izabelę Łęcką? „Zdanie” 2016 nr 1 /2 s. 111-119. </p> |
| </ol> | | </ol> |
| ===Prace redakcyjne=== | | ===Prace redakcyjne=== |
Linia 65: |
Linia 64: |
| <ul> | | <ul> |
| <li> T. BUDREWICZ, J.S. OSSOWSKI: Słów kilka o biografii twórczej prof. dr. hab. Adama Kulawika. W: Od poetyki do hermeneutyki literaturoznawczej. Prace ofiarowane profesorowi Adamowi Kulawikowi w 70. rocznicę urodzin. Kr. 2008.</li> | | <li> T. BUDREWICZ, J.S. OSSOWSKI: Słów kilka o biografii twórczej prof. dr. hab. Adama Kulawika. W: Od poetyki do hermeneutyki literaturoznawczej. Prace ofiarowane profesorowi Adamowi Kulawikowi w 70. rocznicę urodzin. Kr. 2008.</li> |
| + | <li>R. BOROCH: Spór o podmiot dramatyczny (wokół propozycji Adama Kulawika). W: Od Lema do Sienkiewicza (z Ingardenem w tle). Tor. 2017.</li> |
| </ul> | | </ul> |
| | | |
Linia 108: |
Linia 108: |
| | | |
| [[#tworczosc|Powrót na górę↑]] | | [[#tworczosc|Powrót na górę↑]] |
| + | |
| + | ===Poezja to jest złoty szerszeń=== |
| + | <ul> |
| + | <li> J. KWIEK-OSIOWSKA: Rzecz o poematach K.I. Gałczyńskiego. „Akant” 2015 nr 13.</li> |
| + | </ul> |
| + | |
| + | [[#tworczosc|Powrót na górę↑]] |
| + | |
| </div id='secondary'> | | </div id='secondary'> |
| | | |