Z Polscy pisarze i badacze literatury przełomu XX i XXI wieku
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
Linia 1: Linia 1:
<div id="shortDescription">
+
POKRZYWNIAK Józef Tomasz
<p>Historyk literatury.</p>
+
<p>BIOGRAM</p>
+
<p>BIOGRAM</p>
+
</div id='shortDescription'>
+
  
<div class='all'>
+
'''ur. 1947'''
<div class='biogram'>
+
==BIOGRAM==
+
<p>Urodzony 16 stycznia 1947 w Czempiniu, niedaleko Kościana; syn Michała Pokrzywniaka, właściciela sklepu z artykułami papierniczymi, i Anny z Farulewskich, pracownicy biurowej. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Czempiniu uczęszczał od 1961 do Liceum Ogólnokształcącego w Kościanie, gdzie w 1965 uzyskał świadectwo dojrzałości. W tymże roku podjął studia z zakresu filologii polskiej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (UAM). Był członkiem ZSP i w 1969-70 przewodniczącym Rady Uczelnianej tej organizacji. W 1970 otrzymał dyplom magistra i został asystentem w Zakładzie Historii Kultury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej (IFP) UAM. Zajmował się głównie literaturą okresu Oświecenia. Debiutował w 1975 artykułem pt. ''Autora francuskiego satyry na krój polski przerobione. (Z dziejów spolszczeń w wieku Oświecenia)'', ogłoszonym w poznańskich „Studiach Polonistycznych” (t. 2). Wyniki badań publikował też m.in. w dwumiesięcznikach „Teksty” (1976, 1978-79) oraz „Ruch Literacki” (1976, 1980). Doktoryzował się w 1978, na podstawie rozprawy pt. ''Jan Gorczyczewski – tłumacz, satyryk i krytyk'' (promotor prof. Włodzimierz Dworzaczek). W 1979 objął stanowisko adiunkta w Zakładzie Historii Kultury Polskiej IFP UAM. W tymże roku został członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1980 wstąpił do NSZZ Solidarność UAM i jako redaktor naczelny prowadził związkowy miesięcznik „Środowisko” (do 1981). Od 1988 należał do Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza. Artykuły i recenzje oraz prace edytorskie zamieszczał m.in. w „Pamiętniku Literackim” (1979-89, z przerwami) i miesięczniku „Życie i Myśl” (1984-89). Interesował się także pracami z zakresu dydaktyki literatury, m.in. pod pseudonimem Tomasz Ostowiak ogłosił artykuł w wydanym poza cenzurą ''Glosariuszu. Od starożytności''. (Wyd. 2 uzup. Wr. 1989), zawierającym materiały pomocnicze dla nauczycieli języka polskiego. W 1994 przedłożył rozprawę habilitacyjną pt. ''Komedie Ignacego Krasickiego ''i rok później uzyskał na UAM stanowisko profesora nadzwyczajnego. W 1996 został wybrany do Senatu UAM i objął stanowisko dyrektora Instytutu Filologii Polskiej UAM (do 2005). Działał w Komitecie Nauk o Literaturze Polskiej PAN (1996-2002) i był członkiem – założycielem powołanego w 1996 Towarzystwa Badań nad Wiekiem XVIII. W 1999 otrzymał tytuł naukowy profesora, a w 2001 stanowisko profesora zwyczajnego. Był współzałożycielem i przewodniczącym Konferencji Polonistyk Uniwersyteckich, powołanej w wyniku przekształceń istniejącej od 2001 Uniwersyteckiej Komisji Akredytacyjnej (przewodniczący zespołu ekspertów od 2003). Należał do Towarzystwa Naukowego im. W. Kętrzyńskiego w Olsztynie (od 2001). W 2005-12 był dziekanem Wydziału Filologii Polskiej i Klasycznej UAM. W 2006-10 wchodził w skład Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich w Warszawie. W 2007 został kierownikiem Zakładu Literatury Staropolskiej i Oświecenia IFP UAM. Przez kilka lat prowadził zajęcia w Wyższej Szkole Języków Obcych im. S. Lindego w Poznaniu. W 2014 pełnił obowiązki dziekana Wydziału Pedagogiczno-Artystycznego UAM w Kaliszu. Wielokrotnie podróżował do Włoch. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (w 2000).</p>
+
<p>W 1971 ożenił się z Wandą Rybińczuk, absolwentką studiów z zakresu administracji na Wydziale Prawa UAM; ojciec Jakuba (1976), Adama (1980) i Anny (1983). Mieszka w Poznaniu (osiedle Strzeszyn).</p>
+
</div> <!-- biogram -->
+
  
<span id='tworczosc'></span><div id='primary'>
+
Pseud.: Tomasz Ostowiak.
  
==TWÓRCZOŚĆ==
+
Historyk literatury.
<ol>
+
  
<p class='comment'>[[#Jan Gorczyczewski – tłumacz, satyryk, krytyk|Jan Gorczyczewski – tłumacz, satyryk, krytyk]]. Pozn.: Wydawn. Nauk. UAM 1981, 153 s. ''UAM. Filol. Pol''., 20.</p>
+
Urodzony 16 stycznia 1947 w Czempiniu, niedaleko Kościana; syn Michała Pokrzywniaka, właściciela sklepu z artykułami papierniczymi, i Anny z Farulewskich, pracownicy biurowej. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Czempiniu uczęszczał od 1961 do Liceum Ogólnokształcącego w Kościanie, gdzie w 1965 uzyskał świadectwo dojrzałości. W tymże roku podjął studia z zakresu filologii polskiej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (UAM). Był członkiem ZSP i w 1969-70 przewodniczącym Rady Uczelnianej tej organizacji. W 1970 otrzymał dyplom magistra i został asystentem w Zakładzie Historii Kultury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej (IFP) UAM. Zajmował się głównie literaturą okresu Oświecenia. Debiutował w 1975 artykułem pt. ''Autora francuskiego satyry na krój polski przerobione. (Z dziejów spolszczeń w wieku Oświecenia)'', ogłoszonym w poznańskich „Studiach Polonistycznych” (t. 2). Wyniki badań publikował też <nowiki>m.in</nowiki>. w dwumiesięcznikach „Teksty” (1976, 1978-79) oraz „Ruch Literacki” (1976, 1980). Doktoryzował się w 1978, na podstawie rozprawy pt. ''Jan Gorczyczewski tłumacz, satyryk i krytyk'' (promotor prof. Włodzimierz Dworzaczek). W 1979 objął stanowisko adiunkta w Zakładzie Historii Kultury Polskiej IFP UAM. W tymże roku został członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1980 wstąpił do NSZZ Solidarność UAM i jako redaktor naczelny prowadził związkowy miesięcznik „Środowisko” (do 1981). Od 1988 należał do Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza. Artykuły i recenzje oraz prace edytorskie zamieszczał <nowiki>m.in</nowiki>. w „Pamiętniku Literackim” (1979-89, z przerwami) i miesięczniku „Życie i Myśl” (1984-89). Interesował się także pracami z zakresu dydaktyki literatury, <nowiki>m.in</nowiki>. pod pseudonimem Tomasz Ostowiak ogłosił artykuł w wydanym poza cenzurą ''Glosariuszu. Od starożytności''. (Wyd. 2 uzup. Wr. 1989), zawierającym materiały pomocnicze dla nauczycieli języka polskiego. W 1994 przedłożył rozprawę habilitacyjną pt. ''Komedie Ignacego Krasickiego ''i rok później uzyskał na UAM stanowisko profesora nadzwyczajnego. W 1996 został wybrany do Senatu UAM i objął stanowisko dyrektora Instytutu Filologii Polskiej UAM (do 2005). Działał w Komitecie Nauk o Literaturze Polskiej PAN (1996-2002) i był członkiem założycielem powołanego w 1996 Towarzystwa Badań nad Wiekiem XVIII. W 1999 otrzymał tytuł naukowy profesora, a w 2001 stanowisko profesora zwyczajnego. Był współzałożycielem i przewodniczącym Konferencji Polonistyk Uniwersyteckich, powołanej w wyniku przekształceń istniejącej od 2001 Uniwersyteckiej Komisji Akredytacyjnej (przewodniczący zespołu ekspertów od 2003). Należał do Towarzystwa Naukowego im. W. Kętrzyńskiego w Olsztynie (od 2001). W 2005-12 był dziekanem Wydziału Filologii Polskiej i Klasycznej UAM. W 2006-10 wchodził w skład Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich w Warszawie. W 2007 został kierownikiem Zakładu Literatury Staropolskiej i Oświecenia IFP UAM. Przez kilka lat prowadził zajęcia w Wyższej Szkole Języków Obcych im. S. Lindego w Poznaniu. W 2014 pełnił obowiązki dziekana Wydziału Pedagogiczno-Artystycznego UAM w Kaliszu. Wielokrotnie podróżował do Włoch. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (w 2000).
<p class='comment'>Rozprawa doktorska.</p>
+
<p class='comment'>[[#Starożytność – oświecenie|Starożytność – oświecenie]]. Podręcznik literatury dla klasy 1 szkoły średniej. [Autorzy:] M. Adamczyk, B. Chrząstowska, … Wwa: WSiP 1987, 511 s. Wyd. 2-14 tamże 1988- [2000].</p>
+
<p class='comment'>[[#Ignacy Krasicki|Ignacy Krasicki]]. Wwa: WSiP 1992, 385 s. ''Bibl. „Polonistyki”.''</p>
+
<p class='comment'>Zawiera szkic monograficzny pióra J.T. Pokrzywniaka pt. „Ignacy Krasicki. Życie i dzieło” oraz materiały: wiersze, listy i korespondencję I. Krasickiego oraz fragmenty poświęconych mu utworów i opracowań historycznoliterackich.</p>
+
<p class='comment'>[[#Komedie Ignacego Krasickiego|Komedie Ignacego Krasickiego]]. Pozn.: Wydawn. Nauk. UAM 1994, 171 s. Dodruk 1995. ''Filol. Pol''., 55.</p>
+
<p class='comment'>Rozprawa habilitacyjna.</p>
+
<p class='comment'>[[#Ignacy Krasicki|Ignacy Krasicki]]. [Materiały pomocnicze dla szkół]. Pozn.: Rebis 1995, 153 s. ''Czytani Dzisiaj''.</p>
+
<p class='comment'>[[#Ignacy Krasicki|Ignacy Krasicki]]. Wśród pisarzy polskiego oświecenia. Pozn.: Wydawn. Nauk. UAM 2015, 393 s. UAM.</p>
+
<p class='comment'>Tu część pierwsza (pt.: Pisarze Polskiego Oświecenia: Po dwustu latach; …i w oczach Adama Mickiewicza) oraz część monograficzna (pt. Ignacy Krasicki).</p>
+
<p class='block'>Artykuły i rozprawy w czasopismach i książkach zbiorowych, m.in.: Autora francuskiego satyry na krój polski przerobione. (Z dziejów spolszczeń w wieku oświecenia). „Stud. Polonist.” 1975 t. 2 s. 107-124 [dot. tłumaczeń i adaptacji satyr N. Boileau]. – „Podobnie żartował Horacy”. „Teksty” 1976 nr 1 s. 117-124 [o satyrze J. Gorczyczewskiego „Niewygody w Warszawie” – parafrazie utworu N. Boileau „Les embarras de Paris”]. – „Ostrożna muza” satyr oświeceniowych. „Stud. Polonist.” 1977 t. 4 s. 31- 43. – Czy śmiech może być nauką? „Teksty” 1978 nr 6 s. 107-116 [o komediach F. Bohomolca]. – Gryzmolarze przed sądem. „Teksty” 1979 nr 5 s. 189-97 [dot. K. Surowiecki: Python lipsko-warszawski; także o broszurze J. Kapostasa: Scena ostatnia Pythona, czyli odpowiednie pismo na dzieło pod tytułem: Python lipsko-warszawski]. – Cień Zoila nad wiekiem oświeconym. (Wokół „Zakusu nad zaciekami Wszechnicy Krakowskiej [F.K. Dmochowskiego]”). „Ruch Lit.” 1980 nr 3 s. 161-174 [także o stosunku pisarzy oświeceniowych do krytyki lit.]. – Tłumaczenia z literatur obcych w recenzjach prasowych początków XIX wieku. (Na przykładzie „Nowego Pamiętnika Warszawskiego” i „Pamiętnika Warszawskiego”). „Pam. Lit.” 1980 z. 1 s. 49-80. – „Satyra prawdę mówi”, czyli Rzecz o fałszywych przesłankach. „Pam. Lit.” 1984 z. 4 s. 85-128 [obszerniej o satyrze okresu Oświecenia]. – Wstęp. W: I. Krasicki: Satyry i listy. Wyd. 2 zmien. Wr. 1988 s. III-CXX. ''BN'', 169. Wyd. 3 popraw. tamże 1999. – „Szyderstw nie uszła nawet ambona”. Dwie staropolskie zagadki kaznodziejskie. W: Dwór mający w sobie osoby i mózgi rozmaite. Pozn. 1991 s. 51-60. – Profesor Alojzy Sajkowski. „Stud. Polonist.” 1992 t. 18/19 s. 5-14. – Czy prawdziwy geniusz pewny jest nieśmiertelności? O współczesnym czytaniu poezji Krasickiego. „[../../../../../../tyt/TY589.HTM Rocz. Tow. Lit. im. A. Mick]iewicza” 1994 s. 35-44. – Czy Ignacy Krasicki lubił Lidzbark Warmiński? „[../../../../../../tyt/TY294.HTM Komunikaty Mazur.-Warm].” 1996 nr 2 s. 297-304. Ignacy Krasicki wobec insurekcji. „[../../../../../../tyt/TY793.HTM Wiek Oświec]enia” 1996 t. 12 s. 95-106. – Józef Wybicki – Polak z rzymskich senatorów. „Kron. m. Pozn.” 1997 nr 3 s. 21-31. – Sentymentalny patriotyzm Franciszka Karpińskiego. „Pr. Komis. Filol. PTPN” 1997 t. 38 s. 81-93, przedr. w: Nie tylko o Norwidzie. Pozn. 1997. – Franciszek Karpiński – kochanek Justyny. W: Konteksty polonistycznej edukacji. Pozn. 1998 s. 317-328. – Ignacy Krasicki – książę poetów. „Stud. Gnesnensia” 2001 t. 15 s. 281-292. – Michała Dymitra Krajewskiego czytelnik oświecony. „Pr. Komis. Filol. PTPN” 2002 t. 45 s. 33-40. – Franciszek Karpiński – pisarz konsekwentny. „Ann. UMCS. Sectio FF” 2002/2003 vol. 20/21 s. 89-98. – Zlekceważone świadectwo, czyli kilka uwag o genezie i znaczeniu „Monachomachii” Krasickiego. W: Ulotność i trwanie. Pozn. 2003 s. 227-239. – Jan Gorczyczewski – Wielkopolanin mało znany. „Kron. m. Pozn.” 2006 nr 4 s. 167-185. – Rosja Ignacego Krasickiego i Franciszka Karpińskiego. W: Obraz Rosji w literaturze polskiej. Pozn. 2012 s. 75-92. – Między kpiną a powagą. Co Krasicki chciał powiedzieć w Myszeidzie? W: Eklektyzm, synkretyzm, uniwersa. Kr. 2014 s. 97-111. – „Cóż wiersz pomoże do praw układania”, czyli po co nam poezja? „Nauka” 2015 nr 1 s. 71-81. – Krasicki i kobiety. W: Twórczość niepozorna. Szkice o literaturze. Kr. 2015 s. 193-203.</p>
+
<p class='comment'>Praca redakcyjna i edytorska</p>
+
<p class='comment'>Spis lektur dla studentów filologii polskiej. [Red. J.T. Pokrzywniak]. Wyd. 2 popraw. i uzup. Pozn. Wydawn. Nauk. UAM 1981, 110 s. UAM. Inst. Filologii Pol.</p>
+
<p class='comment'>I. Krasicki: Komedie. Oprac. J.T. Pokrzywniak. Pozn.: Wydawn. Nauk. UAM 2016, XXVII, 640 s. ''Dzieła zebrane. ''Ser. 1'', Pisma lit., ''t. 4.</p>
+
</ol>
+
</div id='primary'>
+
  
<div id='secondary'>
+
W 1971 ożenił się z Wandą Rybińczuk, absolwentką studiów z zakresu administracji na Wydziale Prawa UAM; ojciec Jakuba (1976), Adama (1980) i Anny (1983). Mieszka w Poznaniu (osiedle Strzeszyn).
==OPRACOWANIA (wybór)==
+
  
 +
'''    '''TWÓRCZOŚĆ
  
<ul>
+
1. Jan Gorczyczewski – tłumacz, satyryk, krytyk. Pozn.: Wydawn. Nauk. UAM 1981, 153 s. ''UAM. Filol. Pol''., 20.
<li>Ank. 2008.</li>
+
</ul>
+
  
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
Rozprawa doktorska.
  
 +
2. <nowiki>Starożytność – oświecenie. Podręcznik literatury dla klasy 1 szkoły średniej. [Autorzy:] M. Adamczyk, B. Chrząstowska, … Wwa: WSiP 1987, 511 s. Wyd. 2-14 tamże 1988- [2000].</nowiki>
  
<ul>
+
3. Ignacy Krasicki. Wwa: WSiP 1992, 385 s. ''Bibl. „Polonistyki”.''
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
  
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
Zawiera szkic monograficzny pióra J.T. Pokrzywniaka pt. „Ignacy Krasicki. Życie i dzieło” oraz materiały: wiersze, listy i korespondencję I. Krasickiego oraz fragmenty poświęconych mu utworów i opracowań historycznoliterackich.
  
 +
4. Komedie Ignacego Krasickiego. Pozn.: Wydawn. Nauk. UAM 1994, 171 s. Dodruk 1995. ''Filol. Pol''., 55.
  
<ul>
+
Rozprawa habilitacyjna.
<li>Autor o sobie</li>
+
</ul>
+
  
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
5. <nowiki>Ignacy Krasicki. [Materiały pomocnicze dla szkół]. </nowiki>Pozn.: Rebis 1995, 153 s. ''Czytani Dzisiaj''.
  
 +
6.    Ignacy Krasicki. Wśród pisarzy polskiego oświecenia. Pozn.: Wydawn. Nauk. UAM 2015, 393 s. UAM.
  
<ul>
+
Tu część pierwsza (pt.: Pisarze Polskiego Oświecenia: Po dwustu latach; …i w oczach Adama Mickiewicza) oraz część monograficzna (pt. Ignacy Krasicki).
<li>Wanda i Tomasz Pokrzywniakowie: Dlaczego wybraliśmy Strzeszyn? „Kronika miasta Poznania” 2013 nr 3.</li>
+
</ul>
+
  
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
    Artykuły i rozprawy w czasopismach i książkach zbiorowych, <nowiki>m.in</nowiki>.: Autora francuskiego satyry na krój polski przerobione. (Z dziejów spolszczeń w wieku oświecenia). „Stud. Polonist<nowiki>.” 1975 t. 2 s. 107-124 [dot. tłumaczeń i adaptacji satyr N. Boileau]. – „Podobnie żartował Horacy”</nowiki>.<nowiki> „Teksty” 1976 nr 1 s. 117-124 [o satyrze J. </nowiki>Gorczyczewskiego „Niewygody w Warszawie” – parafrazie utworu N. Boileau „Les embarras de Paris”]. – „Ostrożna muza” satyr oświeceniowych. „Stud. Polonist<nowiki>.” 1977 t. 4 s. 31- 43. – Czy śmiech może być nauką? „Teksty” 1978 nr 6 s. 107-116 [o komediach F. Bohomolca]. – </nowiki>Gryzmolarze<nowiki> przed sądem. „Teksty” 1979 nr 5 s. 189-97 [dot. K. Surowiecki: </nowiki>Python lipsko-warszawski; także o broszurze J. Kapostasa: Scena ostatnia Pythona, czyli odpowiednie pismo na dzieło pod tytułem: Python<nowiki> lipsko-warszawski]. – Cień Zoila nad wiekiem oświeconym. (Wokół „Zakusu nad zaciekami Wszechnicy Krakowskiej [F.K. Dmochowskiego]”). „Ruch Lit.” 1980 nr 3 s. 161-174 [także o stosunku pisarzy oświeceniowych do krytyki lit.]. – Tłumaczenia z literatur obcych w recenzjach prasowych początków XIX wieku. (Na przykładzie „Nowego Pamiętnika Warszawskiego” i „Pamiętnika Warszawskiego”). „Pam. Lit.” 1980 z. 1 s. 49-80. – „Satyra prawdę mówi”, czyli Rzecz o fałszywych przesłankach. „Pam. Lit.” 1984 z. 4 s. 85-128 [obszerniej o satyrze okresu Oświecenia]. – Wstęp. W: I. Krasicki: Satyry i listy. Wyd. 2 zmien. </nowiki>Wr. 1988 s. III-CXX. ''BN'', 169. Wyd. 3 popraw. tamże 1999. – „Szyderstw nie uszła nawet ambona”. Dwie staropolskie zagadki kaznodziejskie. W: Dwór mający w sobie osoby i mózgi rozmaite. Pozn. 1991 s. 51-60. – Profesor Alojzy Sajkowski. „Stud. Polonist.” 1992 t. 18/19 s. 5-14. – Czy prawdziwy geniusz pewny jest nieśmiertelności? O współczesnym czytaniu poezji Krasickiego. „[/tyt/TY589.HTM Rocz. Tow. Lit. im. A. Mick]iewicza” 1994 s. 35-44. – Czy Ignacy Krasicki lubił Lidzbark Warmiński? „[/tyt/TY294.HTM Komunikaty Mazur.-Warm].” 1996 nr 2 s. 297-304. – Ignacy Krasicki wobec insurekcji. „[/tyt/TY793.HTM Wiek Oświec]enia” 1996 t. 12 s. 95-106. – Józef Wybicki – Polak z rzymskich senatorów. „Kron. m. Pozn.” 1997 nr 3 s. 21-31. – Sentymentalny patriotyzm Franciszka Karpińskiego. „Pr. Komis. Filol. PTPN” 1997 t. 38 s. 81-93, przedr. w: Nie tylko o Norwidzie. Pozn. 1997. – Franciszek Karpiński – kochanek Justyny. W: Konteksty polonistycznej edukacji. Pozn. 1998 s. 317-328. – Ignacy Krasicki – książę poetów. „Stud. Gnesnensia” 2001 t. 15 s. 281-292. – Michała Dymitra Krajewskiego czytelnik oświecony. „Pr. Komis. Filol. PTPN” 2002 t. 45 s. 33-40. – Franciszek Karpiński – pisarz konsekwentny. „Ann. UMCS. Sectio FF” 2002/2003 vol. 20/21 s. 89-98. – Zlekceważone świadectwo, czyli kilka uwag o genezie i znaczeniu „Monachomachii” Krasickiego. W: Ulotność i trwanie. Pozn. 2003 s. 227-239. – Jan Gorczyczewski – Wielkopolanin mało znany. „Kron. m. Pozn.” 2006 nr 4 s. 167-185. – Rosja Ignacego Krasickiego i Franciszka Karpińskiego.        W: Obraz Rosji w literaturze polskiej. Pozn. 2012 s. 75-92. – Między kpiną a powagą. Co Krasicki chciał powiedzieć w Myszeidzie? W: Eklektyzm, synkretyzm, uniwersa. Kr. 2014 s. 97-111. – „Cóż wiersz pomoże do praw układania”, czyli po co nam poezja? „Nauka” 2015 nr 1 s. 71-81. – Krasicki i kobiety. W: Twórczość niepozorna. Szkice o literaturze. Kr. 2015 s. 193-203.
  
  
<ul>
 
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
 
</ul>
 
  
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
    Praca redakcyjna i edytorska
  
 +
    1. <nowiki>Spis lektur dla studentów filologii polskiej. [Red. </nowiki>J.T. Pokrzywniak]. Wyd. 2 popraw. i uzup. Pozn. Wydawn. Nauk. UAM 1981, 110 s. UAM. Inst. Filologii Pol.
  
<ul>
+
    2.    I. Krasicki: Komedie. Oprac. J.T. Pokrzywniak. Pozn.: Wydawn. Nauk. UAM 2016, XXVII, 640 s. ''Dzieła zebrane. ''Ser. 1'', Pisma lit., ''t. 4.
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
  
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
   
  
 +
    OPRACOWANIA (wybór)
  
<ul>
+
    Ank. 2008. – Autor o sobie: Wanda i Tomasz Pokrzywniakowie: Dlaczego wybraliśmy Strzeszyn? „Kronika miasta Poznania” 2013 nr 3.
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
  
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
    Jan Gorczyczewski – tłumacz, satyryk, krytyk (poz. 1): J. SNOPEK: Naświetlanie tła. „Tyg. Kult.” 1981 nr 37. – M.M. KOZŁOWSKI: Sandauer sprzed dwóch wieków. „Ziemia Kaliska” 1987 nr 37, nawiąz<nowiki>. [T. PNIEWSKI</nowiki>:] Nie tylko „Sandauer”. „Ziemia Kaliska” 1987 nr 40.
  
 +
    Starożytność – oświecenie (poz. 2):    B. WIERZBICKA: Podręcznik dla ucznia i pomoc dla nauczyciela. „Polonistyka” 1988 nr 6.
  
<ul>
+
    Ignacy Krasicki (poz. 3): Z. LIBERA. „Wiek Oświecenia” 1995 t. 11. W. RATAJCZAK: Ten nudziarz Krasicki. „Gaz. Wielkop.” 1995 nr 216.
<li>Jan Gorczyczewski tłumacz, satyryk, krytyk</li>
+
</ul>
+
  
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
    Komedie Ignacego Krasickiego (poz. 4): E. FILIPEK: Zapoznany komediopisarz. „Nowe Książ.” 1995 nr 5.
  
  
<ul>
 
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
 
</ul>
 
  
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
<div align="right">'''Barbara Tyszkiewicz'''</div>
 
+
 
+
<ul>
+
<li>J. SNOPEK: Naświetlanie tła. „Tyg. Kult.” 1981 nr 37.</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>M.M. KOZŁOWSKI: Sandauer sprzed dwóch wieków. „Ziemia Kaliska” 1987 nr 37, nawiąz. [T. PNIEWSKI:] Nie tylko „Sandauer”. „Ziemia Kaliska” 1987 nr 40.</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>Starożytność – oświecenie</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>B. WIERZBICKA: Podręcznik dla ucznia i pomoc dla nauczyciela. „Polonistyka” 1988 nr 6.</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>Ignacy Krasicki</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>Z. LIBERA. „Wiek Oświecenia” 1995 t. 11.</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>W. RATAJCZAK: Ten nudziarz Krasicki. „Gaz. Wielkop.” 1995 nr 216.</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>Komedie Ignacego Krasickiego</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>E. FILIPEK: Zapoznany komediopisarz. „Nowe Książ.” 1995 nr 5.</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
 
+
 
+
<ul>
+
<li>[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]</li>
+
</ul>
+
 
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
+
</div id='secondary'>
+
 
+
<div class='author'>Barbara Tyszkiewicz</div>
+
 
+
</div> <!-- all -->
+

Wersja z 08:22, 15 gru 2016

POKRZYWNIAK Józef Tomasz

ur. 1947

Pseud.: Tomasz Ostowiak.

Historyk literatury.

Urodzony 16 stycznia 1947 w Czempiniu, niedaleko Kościana; syn Michała Pokrzywniaka, właściciela sklepu z artykułami papierniczymi, i Anny z Farulewskich, pracownicy biurowej. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Czempiniu uczęszczał od 1961 do Liceum Ogólnokształcącego w Kościanie, gdzie w 1965 uzyskał świadectwo dojrzałości. W tymże roku podjął studia z zakresu filologii polskiej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (UAM). Był członkiem ZSP i w 1969-70 przewodniczącym Rady Uczelnianej tej organizacji. W 1970 otrzymał dyplom magistra i został asystentem w Zakładzie Historii Kultury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej (IFP) UAM. Zajmował się głównie literaturą okresu Oświecenia. Debiutował w 1975 artykułem pt. Autora francuskiego satyry na krój polski przerobione. (Z dziejów spolszczeń w wieku Oświecenia), ogłoszonym w poznańskich „Studiach Polonistycznych” (t. 2). Wyniki badań publikował też m.in. w dwumiesięcznikach „Teksty” (1976, 1978-79) oraz „Ruch Literacki” (1976, 1980). Doktoryzował się w 1978, na podstawie rozprawy pt. Jan Gorczyczewski – tłumacz, satyryk i krytyk (promotor prof. Włodzimierz Dworzaczek). W 1979 objął stanowisko adiunkta w Zakładzie Historii Kultury Polskiej IFP UAM. W tymże roku został członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1980 wstąpił do NSZZ Solidarność UAM i jako redaktor naczelny prowadził związkowy miesięcznik „Środowisko” (do 1981). Od 1988 należał do Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza. Artykuły i recenzje oraz prace edytorskie zamieszczał m.in. w „Pamiętniku Literackim” (1979-89, z przerwami) i miesięczniku „Życie i Myśl” (1984-89). Interesował się także pracami z zakresu dydaktyki literatury, m.in. pod pseudonimem Tomasz Ostowiak ogłosił artykuł w wydanym poza cenzurą Glosariuszu. Od starożytności. (Wyd. 2 uzup. Wr. 1989), zawierającym materiały pomocnicze dla nauczycieli języka polskiego. W 1994 przedłożył rozprawę habilitacyjną pt. Komedie Ignacego Krasickiego i rok później uzyskał na UAM stanowisko profesora nadzwyczajnego. W 1996 został wybrany do Senatu UAM i objął stanowisko dyrektora Instytutu Filologii Polskiej UAM (do 2005). Działał w Komitecie Nauk o Literaturze Polskiej PAN (1996-2002) i był członkiem – założycielem powołanego w 1996 Towarzystwa Badań nad Wiekiem XVIII. W 1999 otrzymał tytuł naukowy profesora, a w 2001 stanowisko profesora zwyczajnego. Był współzałożycielem i przewodniczącym Konferencji Polonistyk Uniwersyteckich, powołanej w wyniku przekształceń istniejącej od 2001 Uniwersyteckiej Komisji Akredytacyjnej (przewodniczący zespołu ekspertów od 2003). Należał do Towarzystwa Naukowego im. W. Kętrzyńskiego w Olsztynie (od 2001). W 2005-12 był dziekanem Wydziału Filologii Polskiej i Klasycznej UAM. W 2006-10 wchodził w skład Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich w Warszawie. W 2007 został kierownikiem Zakładu Literatury Staropolskiej i Oświecenia IFP UAM. Przez kilka lat prowadził zajęcia w Wyższej Szkole Języków Obcych im. S. Lindego w Poznaniu. W 2014 pełnił obowiązki dziekana Wydziału Pedagogiczno-Artystycznego UAM w Kaliszu. Wielokrotnie podróżował do Włoch. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (w 2000).

W 1971 ożenił się z Wandą Rybińczuk, absolwentką studiów z zakresu administracji na Wydziale Prawa UAM; ojciec Jakuba (1976), Adama (1980) i Anny (1983). Mieszka w Poznaniu (osiedle Strzeszyn).

TWÓRCZOŚĆ

1. Jan Gorczyczewski – tłumacz, satyryk, krytyk. Pozn.: Wydawn. Nauk. UAM 1981, 153 s. UAM. Filol. Pol., 20.

Rozprawa doktorska.

2. Starożytność – oświecenie. Podręcznik literatury dla klasy 1 szkoły średniej. [Autorzy:] M. Adamczyk, B. Chrząstowska, … Wwa: WSiP 1987, 511 s. Wyd. 2-14 tamże 1988- [2000].

3. Ignacy Krasicki. Wwa: WSiP 1992, 385 s. Bibl. „Polonistyki”.

Zawiera szkic monograficzny pióra J.T. Pokrzywniaka pt. „Ignacy Krasicki. Życie i dzieło” oraz materiały: wiersze, listy i korespondencję I. Krasickiego oraz fragmenty poświęconych mu utworów i opracowań historycznoliterackich.

4. Komedie Ignacego Krasickiego. Pozn.: Wydawn. Nauk. UAM 1994, 171 s. Dodruk 1995. Filol. Pol., 55.

Rozprawa habilitacyjna.

5. Ignacy Krasicki. [Materiały pomocnicze dla szkół]. Pozn.: Rebis 1995, 153 s. Czytani Dzisiaj.

6. Ignacy Krasicki. Wśród pisarzy polskiego oświecenia. Pozn.: Wydawn. Nauk. UAM 2015, 393 s. UAM.

Tu część pierwsza (pt.: Pisarze Polskiego Oświecenia: Po dwustu latach; …i w oczach Adama Mickiewicza) oraz część monograficzna (pt. Ignacy Krasicki).

   Artykuły i rozprawy w czasopismach i książkach zbiorowych, m.in.: Autora francuskiego satyry na krój polski przerobione. (Z dziejów spolszczeń w wieku oświecenia). „Stud. Polonist.” 1975 t. 2 s. 107-124 [dot. tłumaczeń i adaptacji satyr N. Boileau]. – „Podobnie żartował Horacy”. „Teksty” 1976 nr 1 s. 117-124 [o satyrze J. Gorczyczewskiego „Niewygody w Warszawie” – parafrazie utworu N. Boileau „Les embarras de Paris”]. – „Ostrożna muza” satyr oświeceniowych. „Stud. Polonist.” 1977 t. 4 s. 31- 43. – Czy śmiech może być nauką? „Teksty” 1978 nr 6 s. 107-116 [o komediach F. Bohomolca]. – Gryzmolarze przed sądem. „Teksty” 1979 nr 5 s. 189-97 [dot. K. Surowiecki: Python lipsko-warszawski; także o broszurze J. Kapostasa: Scena ostatnia Pythona, czyli odpowiednie pismo na dzieło pod tytułem: Python lipsko-warszawski]. – Cień Zoila nad wiekiem oświeconym. (Wokół „Zakusu nad zaciekami Wszechnicy Krakowskiej [F.K. Dmochowskiego]”). „Ruch Lit.” 1980 nr 3 s. 161-174 [także o stosunku pisarzy oświeceniowych do krytyki lit.]. – Tłumaczenia z literatur obcych w recenzjach prasowych początków XIX wieku. (Na przykładzie „Nowego Pamiętnika Warszawskiego” i „Pamiętnika Warszawskiego”). „Pam. Lit.” 1980 z. 1 s. 49-80. – „Satyra prawdę mówi”, czyli Rzecz o fałszywych przesłankach. „Pam. Lit.” 1984 z. 4 s. 85-128 [obszerniej o satyrze okresu Oświecenia]. – Wstęp. W: I. Krasicki: Satyry i listy. Wyd. 2 zmien. Wr. 1988 s. III-CXX. BN, 169. Wyd. 3 popraw. tamże 1999. – „Szyderstw nie uszła nawet ambona”. Dwie staropolskie zagadki kaznodziejskie. W: Dwór mający w sobie osoby i mózgi rozmaite. Pozn. 1991 s. 51-60. – Profesor Alojzy Sajkowski. „Stud. Polonist.” 1992 t. 18/19 s. 5-14. – Czy prawdziwy geniusz pewny jest nieśmiertelności? O współczesnym czytaniu poezji Krasickiego. „[/tyt/TY589.HTM Rocz. Tow. Lit. im. A. Mick]iewicza” 1994 s. 35-44. – Czy Ignacy Krasicki lubił Lidzbark Warmiński? „[/tyt/TY294.HTM Komunikaty Mazur.-Warm].” 1996 nr 2 s. 297-304. – Ignacy Krasicki wobec insurekcji. „[/tyt/TY793.HTM Wiek Oświec]enia” 1996 t. 12 s. 95-106. – Józef Wybicki – Polak z rzymskich senatorów. „Kron. m. Pozn.” 1997 nr 3 s. 21-31. – Sentymentalny patriotyzm Franciszka Karpińskiego. „Pr. Komis. Filol. PTPN” 1997 t. 38 s. 81-93, przedr. w: Nie tylko o Norwidzie. Pozn. 1997. – Franciszek Karpiński – kochanek Justyny. W: Konteksty polonistycznej edukacji. Pozn. 1998 s. 317-328. – Ignacy Krasicki – książę poetów. „Stud. Gnesnensia” 2001 t. 15 s. 281-292. – Michała Dymitra Krajewskiego czytelnik oświecony. „Pr. Komis. Filol. PTPN” 2002 t. 45 s. 33-40. – Franciszek Karpiński – pisarz konsekwentny. „Ann. UMCS. Sectio FF” 2002/2003 vol. 20/21 s. 89-98. – Zlekceważone świadectwo, czyli kilka uwag o genezie i znaczeniu „Monachomachii” Krasickiego. W: Ulotność i trwanie. Pozn. 2003 s. 227-239. – Jan Gorczyczewski – Wielkopolanin mało znany. „Kron. m. Pozn.” 2006 nr 4 s. 167-185. – Rosja Ignacego Krasickiego i Franciszka Karpińskiego.         W: Obraz Rosji w literaturze polskiej. Pozn. 2012 s. 75-92. – Między kpiną a powagą. Co Krasicki chciał powiedzieć w Myszeidzie? W: Eklektyzm, synkretyzm, uniwersa. Kr. 2014 s. 97-111. – „Cóż wiersz pomoże do praw układania”, czyli po co nam poezja? „Nauka” 2015 nr 1 s. 71-81. – Krasicki i kobiety. W: Twórczość niepozorna. Szkice o literaturze. Kr. 2015 s. 193-203.


   Praca redakcyjna i edytorska
   1. Spis lektur dla studentów filologii polskiej. [Red. J.T. Pokrzywniak]. Wyd. 2 popraw. i uzup. Pozn. Wydawn. Nauk. UAM 1981, 110 s. UAM. Inst. Filologii Pol.
   2.     I. Krasicki: Komedie. Oprac. J.T. Pokrzywniak. Pozn.: Wydawn. Nauk. UAM 2016, XXVII, 640 s. Dzieła zebrane. Ser. 1, Pisma lit., t. 4.


   OPRACOWANIA (wybór)
   Ank. 2008. – Autor o sobie: Wanda i Tomasz Pokrzywniakowie: Dlaczego wybraliśmy Strzeszyn? „Kronika miasta Poznania” 2013 nr 3.
   Jan Gorczyczewski – tłumacz, satyryk, krytyk (poz. 1): J. SNOPEK: Naświetlanie tła. „Tyg. Kult.” 1981 nr 37. – M.M. KOZŁOWSKI: Sandauer sprzed dwóch wieków. „Ziemia Kaliska” 1987 nr 37, nawiąz. [T. PNIEWSKI:] Nie tylko „Sandauer”. „Ziemia Kaliska” 1987 nr 40.
   Starożytność – oświecenie (poz. 2):     B. WIERZBICKA: Podręcznik dla ucznia i pomoc dla nauczyciela. „Polonistyka” 1988 nr 6.
   Ignacy Krasicki (poz. 3): Z. LIBERA. „Wiek Oświecenia” 1995 t. 11. – W. RATAJCZAK: Ten nudziarz Krasicki. „Gaz. Wielkop.” 1995 nr 216.
   Komedie Ignacego Krasickiego (poz. 4): E. FILIPEK: Zapoznany komediopisarz. „Nowe Książ.” 1995 nr 5.


Barbara Tyszkiewicz

Polscy pisarze i badacze literatury przełomu XX i XXI wieku

Działania
Józef Tomasz POKRZYWNIAK
Nawigacja
Narzędzia