Z Polscy pisarze i badacze literatury przełomu XX i XXI wieku
Wersja Admin (dyskusja | edycje) z dnia 10:28, 24 lut 2014

(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania

ur. 1947

Pseud.: Tomasz Ostowiak.

Historyk literatury.

Spis treści

BIOGRAM

Urodzony 16 stycznia 1947 w Czempiniu, niedaleko Kościana; syn Michała Pokrzywniaka, właściciela sklepu z artykułami papierniczymi, i Anny z Farulewskich, pracownicy biurowej. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Czempiniu uczęszczał od 1961 do Liceum Ogólnokształcącego w Kościanie, gdzie w 1965 uzyskał świadectwo dojrzałości. W tymże roku podjął studia z zakresu filologii polskiej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (UAM). Był członkiem ZSP i w 1969-70 przewodniczącym Rady Uczelnianej tej organizacji. W 1970 otrzymał dyplom magistra i został asystentem w Zakładzie Historii Kultury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej (IFP) UAM. Zajmował się głównie literaturą okresu Oświecenia. Debiutował w 1975 artykułem pt. Autora francuskiego satyry na krój polski przerobione. (Z dziejów spolszczeń w wieku Oświecenia), ogłoszonym w poznańskich „Studiach Polonistycznych” (t. 2). Wyniki badań publikował też m.in. w dwumiesięcznikach „Teksty” (1976, 1978-79) oraz „Ruch Literacki” (1976, 1980). Doktoryzował się w 1978, na podstawie rozprawy pt. Jan Gorczyczewski – tłumacz, satyryk i krytyk (promotor prof. Włodzimierz Dworzaczek). W 1979 objął stanowisko adiunkta w Zakładzie Historii Kultury Polskiej IFP UAM. W tymże roku został członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1980 wstąpił do NSZZ Solidarność UAM i jako redaktor naczelny prowadził związkowy miesięcznik „Środowisko” (do 1981). Artykuły i recenzje oraz prace edytorskie zamieszczał m.in. w „Pamiętniku Literackim” (1979-89, z przerwami) i miesięczniku „Życie i Myśl” (1984-89). Interesował się także pracami z zakresu dydaktyki literatury, m.in. pod pseudonimem Tomasz Ostowiak ogłosił artykuł w wydanym poza cenzurą Glosariuszu. Od starożytności. (Wyd. 2 uzup. Wr. 1989), zawierającym materiały pomocnicze dla nauczycieli języka polskiego. W 1994 przedłożył rozprawę habilitacyjną pt. Komedie Ignacego Krasickiego i rok później uzyskał na UAM stanowisko profesora nadzwyczajnego. W 1996 został wybrany do Senatu UAM. Od tegoż roku do 2005 był dyrektorem Instytutu Filologii Polskiej UAM (do 2005). Równocześnie w 1996-2002 działał w Komitecie Nauk o Literaturze Polskiej PAN. W 1999 otrzymał tytuł naukowy profesora, a w 2001 stanowisko profesora zwyczajnego. Również w 2001 został współzałożycielem i przewodniczącym powołanej wówczas Konferencji Polonistyk Uniwersyteckich oraz członkiem Towarzystwa Naukowego im. W. Kętrzyńskiego w Olsztynie. W 2003 objął przewodnictwo zespołu ekspertów Uniwersyteckiej Komisji Akredytacyjnej. W 2005 został dziekanem Wydziału Filologii Polskiej i Klasycznej UAM. W 2006-10 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich w Warszawie. Przez kilka lat prowadził zajęcia w Wyższej Szkole Języków Obcych im. S. Lindego w Poznaniu. Wielokrotnie podróżował do Włoch. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (w 2000).

W 1971 ożenił się z Wanda Rybińczuk, absolwentką studiów z zakresu administracji na Wydziale Prawa UAM; ojciec Jakuba (1976), Adama (1980) i Anny (1983). Mieszka w Poznaniu.

TWÓRCZOŚĆ

  1. Jan Gorczyczewski – tłumacz, satyryk, krytyk. Pozn.: Wydawn. Nauk. UAM 1981, 153 s. UAM. Filol. Pol., 20.
  2. Rozprawa doktorska.

  3. Starożytność – oświecenie. Podręcznik literatury dla klasy 1 szkoły średniej. [Autorzy:] M. Adamczyk, B. Chrząstowska, … Wwa: WSiP 1987, 511 s. Wyd. 2-14 tamże 1988- [2000].
  4. Ignacy Krasicki. Wwa: WSiP 1992, 385 s. Bibl. „Polonistyki”.
  5. Zawiera szkic monograficzny pióra J.T.P. pt. „Ignacy Krasicki. Życie i dzieło” oraz materiały: wiersze, listy i korespondencję I. Krasickiego oraz fragmenty poświęconych mu utworów i opracowańa historycznoliterackich.

  6. Komedie Ignacego Krasickiego. Pozn.: Wydawn. Nauk. UAM 1994, 171 s. Dodruk 1995. Filol. Pol., 55.
  7. Rozprawa habilitacyjna.

  8. Ignacy Krasicki. [Materiały pomocnicze dla szkół]. Pozn.: Rebis 1995, 153 s. Czytani Dzisiaj.
  9. Artykuły i rozprawy w czasopismach i książkach zbiorowych, m.in.: Autora francuskiego satyry na krój polski przerobione. (Z dziejów spolszczeń w wieku oświecenia). „Stud. Polonist.” 1975 t. 2 s. 107-124 [dot. tłumaczeń i adaptacji satyr N. Boileau]. – „Podobnie żartował Horacy”. „Teksty” 1976 nr 1 s. 117-124 [o satyrze J. Gorczyczewskiego „Niewygody w Warszawie” – parafrazie utworu N. Boileau „Les embarras de Paris”]. – „Ostrożna muza” satyr oświeceniowych. „Stud. Polonist.” 1977 t. 4 s. 31- 43. – Czy śmiech może być nauką? „Teksty” 1978 nr 6 s. 107-116 [o komediach F. Bohomolca]. – Gryzmolarze przed sądem. „Teksty” 1979 nr 5 s. 189-97 [dot. K. Surowiecki: Python lipsko-warszawski; także o broszurze J. Kapostasa: Scena ostatnia Pythona, czyli odpowiednie pismo na dzieło pod tytułem: Python lipsko-warszawski]. – Cień Zoila nad wiekiem oświeconym. (Wokół „Zakusu nad zaciekami Wszechnicy Krakowskiej [F.K. Dmochowskiego]”). „Ruch Lit.” 1980 nr 3 s. 161-174 [także o stosunku pisarzy oświeceniowych do krytyki lit.]. – Tłumaczenia z literatur obcych w recenzjach prasowych początków XIX wieku. (Na przykładzie „Nowego Pamiętnika Warszawskiego” i „Pamiętnika Warszawskiego”). „Pam. Lit.” 1980 z. 1 s. 49-80. – „Satyra prawdę mówi”, czyli Rzecz o fałszywych przesłankach. „Pam. Lit.” 1984 z. 4 s. 85-128 [obszerniej o satyrze okresu Oświecenia]. – Wstęp. W: I. Krasicki: Satyry i listy. Wyd. 2 zmien. Wr. 1988 s. III-CXX. BN I, 169. Wyd. 3 popraw. tamże 1999. – „Szyderstw nie uszła nawet ambona”. Dwie staropolskie zagadki kaznodziejskie. W: Dwór mający w sobie osoby i mózgi rozmaite. Pozn. 1991 s. 51-60. – Profesor Alojzy Sajkowski. „Stud. Polonist.” 1992 t. 18/19 s. 5-14. – Czy prawdziwy geniusz pewny jest nieśmiertelności? O współczesnym czytaniu poezji Krasickiego. „[/tyt/TY589.HTM Rocz. Tow. Lit. im. A. Mick]iewicza” 1994 s. 35-44. – Czy Ignacy Krasicki lubił Lidzbark Warmiński? „[/tyt/TY294.HTM Komunikaty Mazur.-Warm].” 1996 nr 2 s. 297-304. – Ignacy Krasicki wobec insurekcji. „[/tyt/TY793.HTM Wiek Oświec]enia” 1996 t. 12 s. 95-106. – Józef Wybicki – Polak z rzymskich senatorów. „Kron. m. Pozn.” 1997 nr 3 s. 21-31. – Sentymentalny patriotyzm Franciszka Karpińskiego. „Pr. Komis. Filol. PTPN” 1997 t. 38 s. 81-93, przedr. w: Nie tylko o Norwidzie. Pozn. 1997. – Franciszek Karpiński – kochanek Justyny. W: Konteksty polonistycznej edukacji. Pozn. 1998 s. 317-328. – Ignacy Krasicki – książę poetów. „Stud. Gnesnensia” 2001 t. 15 s. 281-292. – Michała Dymitra Krajewskiego czytelnik oświecony. „Pr. Komis. Filol. PTPN” 2002 t. 45 s. 33-40. – Franciszek Karpiński – pisarz konsekwentny. „Ann. UMCS. Sectio FF” 2002/2003 vol. 20/21 s. 89-98. – Zlekceważone świadectwo, czyli kilka uwag o genezie i znaczeniu „Monachomachii” Krasickiego. W: Ulotność i trwanie. Pozn. 2003 s. 227-239. – Jan Gorczyczewski – Wielkopolanin mało znany. „Kron. m. Pozn.” 2006 nr 4 s. 167-185. – Rosja Ignacego Krasickiego i Franciszka Karpińskiego. W: Obraz Rosji w literaturze polskiej. Pozn. 2012 s. 75-92.

Praca redakcyjna

  1. Spis lektur dla studentów filologii polskiej. [Red. …]. Wyd. 2 popraw. i uzup. Pozn. Wydawn. Nauk. UAM 1981, 110 s. UAM. Inst. Filologii Pol.

OPRACOWANIA (wybór)

  • Ank. 2008.

Jan Gorczyczewski – tłumacz, satyryk, krytyk

  • J. SNOPEK: Naświetlanie tła. „Tyg. Kult.” 1981 nr 37
  • M.M. KOZŁOWSKI: Sandauer sprzed dwóch wieków. „Ziem. Kalis.” 1987 nr 37, nawiąz. [T. PNIEWSKI:] Nie tylko „Sandauer”. „Ziemia Kaliska” 1987 nr 40.

Powrót na górę↑

Starożytność – oświecenie

  • B. WIERZBICKA: Podręcznik dla ucznia i pomoc dla nauczyciela. „Polonistyka” 1988 nr 6.

Powrót na górę↑

Ignacy Krasicki

  • Z. LIBERA. „Wiek Oświecenia” 1995 t. 11.

Powrót na górę↑

Barbara Tyszkiewicz

Polscy pisarze i badacze literatury przełomu XX i XXI wieku

Działania
Józef Tomasz POKRZYWNIAK
Nawigacja
Narzędzia