|
|
Linia 8: |
Linia 8: |
| <div class='biogram'> | | <div class='biogram'> |
| ==BIOGRAM== | | ==BIOGRAM== |
− | Urodzona 28 kwietnia 1936 w Warszawie; córka Edmunda Szejnerta, nauczyciela języka polskiego, i Reginy z domu Biernackiej. Wczesne dzieciństwo spędziła w Sieradzu. W 1939 przeprowadziła się wraz z rodzicami do Białej Podlaskiej. Tu w 1948–53 uczyła się w Liceum Ogólnokształcącym Żeńskim im. E. Plater. W 1953 podjęła studia na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego UW. Debiutowała w 1954 wypowiedzią w ankiecie pt. ''Mój najciekawszy bohater'' w piśmie studentów Wydziału Dziennikarstwa UW „Sztandar Młodych Dziennikarzy”. W 1956 prowadziła dział kultury w piśmie „Horyzonty”, zamkniętym decyzją władz w 1957. Po ukończeniu studiów w 1958 pracowała w dziale miejskim „Kuriera Polskiego”, a następnie w „Tygodniku Demokratycznym” (publikowała tam po 1960 także jako Regina Biernacka). W 1973 została nagrodzona w konkursie „Polityki” i wydawnictwa Książka i Wiedza na reportaż poświęcony współczesnym robotnikom. W 1974 roku otrzymała główną nagrodę w Turnieju Reporterów organizowanym przez Białostockie Towarzystwo Kultury i czasopismo „Kontrasty”, a w 1976 drugą nagrodę „Życia Literackiego” w konkursie na reportaż pod hasłem „Polaków dzień powszedni”. W drugiej połowie lat 70. kierowała działem reportażu w tygodniku „Literatura” (teksty podpisywała także krypt. M. Sz.). W tym czasie ogłaszała reportaże w tomikach z serii ''Ekspres Reporterów'',wydawanych przez Krajową Agencję Wydawniczą''. ''W 1977 za publicystykę społeczną otrzymała nagrodę Klubu Publicystyki Polityczno-Społecznej Zarządu Głównego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. W sierpniu 1980 współredagowała biuletyn strajkowy Stoczni im. A. Warskiego w Szczecinie. Po wprowadzeniu stanu wojennego straciła pracę w „Literaturze”, zatrudniła się wówczas na pół etatu jako urzędniczka w Instytucie Psychoneurologicznym w Warszawie. Współpracowała z pismami ukazującymi się w drugim obiegu, m.in. ze „Spectatorem” (tu podp.: Beta) i „Gazetą Niecodzienną” (tu podp.: Piotr Gasztowt). W 1984 wraz z Tomaszem Zalewskim otrzymała Nagrodę Kulturalną „Solidarności” za wydaną w drugim obiegu książkę ''Szczecin: grudzień ''—'' sierpień ''—'' grudzień''. W 1984 wyjechała do Stanów Zjednoczonych i podjęła pracę w redakcji nowojorskiego „Nowego Dziennika”. W 1986 powróciła do Polski. W 1989 była współzałożycielką „Gazety Wyborczej” i prowadziła tam dział reportażu. W 2001 przekazała dla Fundacji Batorego darowiznę, z której utworzono Fundusz im. M. Szejnert, dochody z funduszu do 2013 r. przeznaczano na projekty wyrównywania szans edukacyjnych i ochronę zdrowia oraz na pomoc dla osób niepełnosprawnych, a od 2013 r. na dotacje w programie Równe Szanse. Po przejściu na emeryturę w 2004 zajmowała się głównie twórczością literacką. W 2010–13 była przewodniczącą jury nagrody im. R. Kapuścińskiego. W 2012 otrzymała Nagrodę Honorową Stowarzyszenia Krajowego Klubu Reportażu za całokształt dorobku w dziedzinie literatury faktu. Odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2014) i Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2015). Mieszka w Warszawie. | + | Urodzona 28 kwietnia 1936 w Warszawie; córka Edmunda Szejnerta, nauczyciela języka polskiego, i Reginy z domu Biernackiej. Wczesne dzieciństwo spędziła w Sieradzu. W 1939 przeprowadziła się wraz z rodzicami do Białej Podlaskiej. Tu w 1948–53 uczyła się w Liceum Ogólnokształcącym Żeńskim im. E. Plater. W 1953 podjęła studia na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego UW. Debiutowała w 1954 wypowiedzią w ankiecie pt. ''Mój najciekawszy bohater'' w piśmie studentów Wydziału Dziennikarstwa UW „Sztandar Młodych Dziennikarzy”. W 1956 prowadziła dział kultury w piśmie „Horyzonty”, zamkniętym decyzją władz w 1957. Po ukończeniu studiów w 1958 pracowała w dziale miejskim „Kuriera Polskiego”, a następnie w „Tygodniku Demokratycznym” (publikowała tam po 1960 także jako Regina Biernacka). W 1973 została nagrodzona w konkursie „Polityki” i wydawnictwa Książka i Wiedza na reportaż poświęcony współczesnym robotnikom. W 1974 roku otrzymała główną nagrodę w Turnieju Reporterów organizowanym przez Białostockie Towarzystwo Kultury i czasopismo „Kontrasty”, a w 1976 drugą nagrodę „Życia Literackiego” w konkursie na reportaż pod hasłem „Polaków dzień powszedni”. W drugiej połowie lat siedemdziesiątych kierowała działem reportażu w tygodniku „Literatura” (teksty podpisywała także krypt. M. Sz.). W tym czasie ogłaszała reportaże w tomikach z serii ''Ekspres Reporterów'',wydawanych przez Krajową Agencję Wydawniczą''. ''W 1977 za publicystykę społeczną otrzymała nagrodę Klubu Publicystyki Polityczno-Społecznej Zarządu Głównego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. W sierpniu 1980 współredagowała biuletyn strajkowy Stoczni im. A. Warskiego w Szczecinie. Po wprowadzeniu stanu wojennego straciła pracę w „Literaturze”, zatrudniła się wówczas na pół etatu jako urzędniczka w Instytucie Psychoneurologicznym w Warszawie. Współpracowała z pismami ukazującymi się w drugim obiegu, m.in. ze „Spectatorem” (tu podp.: Beta) i „Gazetą Niecodzienną” (tu podp.: Piotr Gasztowt). W 1984 wraz z Tomaszem Zalewskim otrzymała Nagrodę Kulturalną „Solidarności” za wydaną w drugim obiegu książkę ''Szczecin: grudzień ''—'' sierpień ''—'' grudzień''. W 1984 wyjechała do Stanów Zjednoczonych i podjęła pracę w redakcji nowojorskiego „Nowego Dziennika”. W 1986 powróciła do Polski. W 1989 była współzałożycielką „Gazety Wyborczej” i prowadziła tam dział reportażu. W 2001 przekazała dla Fundacji Batorego darowiznę, z której utworzono Fundusz im. M. Szejnert, dochody z funduszu do 2013 r. przeznaczano na projekty wyrównywania szans edukacyjnych i ochronę zdrowia oraz na pomoc dla osób niepełnosprawnych, a od 2013 r. na dotacje w programie Równe Szanse. Po przejściu na emeryturę w 2004 zajmowała się głównie twórczością literacką. W 2010–13 była przewodniczącą jury nagrody im. R. Kapuścińskiego. W 2012 otrzymała Nagrodę Honorową Stowarzyszenia Krajowego Klubu Reportażu za całokształt dorobku w dziedzinie literatury faktu. Odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2014) i Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2015). Mieszka w Warszawie. |
| </div> <!-- biogram --> | | </div> <!-- biogram --> |
| | | |
Linia 44: |
Linia 44: |
| <li> [[#Usypać góry|Usypać góry]]. Historie z Polesia. Kr.: Znak 2015, 398 s.</li> | | <li> [[#Usypać góry|Usypać góry]]. Historie z Polesia. Kr.: Znak 2015, 398 s.</li> |
| <p class='comment'>Wyd. jako dokument elektroniczny: Kr.: Znak 2015, plik w formacie PDF.</p> | | <p class='comment'>Wyd. jako dokument elektroniczny: Kr.: Znak 2015, plik w formacie PDF.</p> |
− | <p class='comment'>Nagroda „Odry” (2016).</p> | + | <p class='comment'>Nagroda „Odry” w 2016.</p> |
| </ol> | | </ol> |
| ===Praca redakcyjna=== | | ===Praca redakcyjna=== |
Linia 73: |
Linia 73: |
| <ul> | | <ul> |
| <li> A. GALANT: Prowincja i róże. Proza reportażowa Małgorzaty Szejnert. W tejże: Prowincja literatury. Polska proza kobiet po 1956 roku. Szczec. 2013.</li> | | <li> A. GALANT: Prowincja i róże. Proza reportażowa Małgorzaty Szejnert. W tejże: Prowincja literatury. Polska proza kobiet po 1956 roku. Szczec. 2013.</li> |
| + | <li>M. URBANEK: Niezgoda dla niepamięci. „Odra” 2016 nr 6.</li> |
| + | <li> M. WISZNIOWSKA: Od reportażu społeczno-obyczajowego do opowieści geohistorycznej. Ewolucja prozy Małgorzaty Szejnert. „Konteksty Kultury” 2017 z. 1.</li> |
| </ul> | | </ul> |
| | | |
Linia 127: |
Linia 129: |
| <li> K. UNIŁOWSKI: Czarny ogród, czyli maszyna do mieszkania. „Opcje” 2010 nr 2, przedr. w tegoż: Prawo krytyki. Kat. 2013.</li> | | <li> K. UNIŁOWSKI: Czarny ogród, czyli maszyna do mieszkania. „Opcje” 2010 nr 2, przedr. w tegoż: Prawo krytyki. Kat. 2013.</li> |
| <li> B. DARSKA: „Początek temu dał Adam”. W tejże: Pamięć codzienności, codzienność pamiętania. Gdańsk 2014.</li> | | <li> B. DARSKA: „Początek temu dał Adam”. W tejże: Pamięć codzienności, codzienność pamiętania. Gdańsk 2014.</li> |
| + | <li>E. SZYMIK: Kształtowanie się tożsamości narodowej wybranych bohaterów literackich. „Edukacja Międzykulturowa” 2016 nr 5 [dot. także: I. Iwasiów: Bambino; A. Rottenberg: Proszę bardzo).</li> |
| </ul> | | </ul> |
| | | |
Linia 183: |
Linia 186: |
| <li> M. SENDECKI: Gdzie uczą takiej historii. „Gaz. Wybor.” 2015 nr 62.</li> | | <li> M. SENDECKI: Gdzie uczą takiej historii. „Gaz. Wybor.” 2015 nr 62.</li> |
| <li> R. SIDORKIEWICZ: Polesia czar. „Akant” 2015 nr 8. Zob. też Wywiady.</li> | | <li> R. SIDORKIEWICZ: Polesia czar. „Akant” 2015 nr 8. Zob. też Wywiady.</li> |
| + | <li>I. MRZYGŁÓD: Na Białorusi bardzo trudno odnaleźć siebie. „Kultura Liberalna [on-line] 2015 nr 41 [dostęp 17 lutego 2018]. Dostępny w Internecie: https://kulturaliberalna.pl/2015/10/13/recenzja-malgorzata-szejnert-usypac-gory/?gclid=Cj0KCQiAwp_UBRD7ARIsAMie3XaEJBRq9iQnD5grZMIw79IGs6VJ4L7wiolpv34OC-_jJFY7DFm4EdsaAm5pEALw_wcB. </li> |
| + | <li> K. SŁOWIK: Mięso i spełnione nadzieje. „Nowa Europa Wschodnia” 2015 nr 6.</li> |
| + | <li> Zob. też Wywiady.</li> |
| </ul> | | </ul> |
| | | |