Z Polscy pisarze i badacze literatury przełomu XX i XXI wieku
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
Linia 1: Linia 1:
'''SZTURC Włodzimierz'''
+
<div id="shortDescription">
 +
<p>ur. 1959</p>
 +
<p>Krypt.: WSW.</p>
 +
<p>Historyk i teoretyk literatury, teatrolog, dramatopisarz, eseista.</p>
 +
</div id='shortDescription'>
  
'''ur. 1959'''
+
<div class='all'>
 +
<div class='biogram'>
 +
==BIOGRAM==
 +
Urodzony 16 stycznia 1959 w Wiśle na Śląsku Cieszyńskim; syn Gustawa Szturca, księgowego, i Herminy Śliż, administracyjnej pracownicy tartaku. Uczył się początkowo w Wiśle, gdzie m.in. przez trzy lata uczęszczał do klasy akordeonu w podstawowej szkole muzycznej, filii Państwowej Szkoły Muzycznej w Cieszynie. Naukę kontynuował w Liceum Ogólnokształcącym w Wiśle, jako uczeń III klasy został finalistą Ogólnopolskiej Olimpiady Literatury i Języka Polskiego. Debiutował w 1976 wierszami pt. ''Bukowa zima'', ogłoszonym w piśmie „Zwrot” (nr 9) i ''Domy modrzewiowe'', opublikowanym w „Głosie Ludu” (nr 98); obydwa utwory zostały nagrodzone w III Konkursie Literackim odbywającym się w ramach Tygodnia Kultury Beskidzkiej. Po zdaniu matury w 1977 podjął studia z zakresu teatrologii i filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie; od 1979 studiował także (w trybie indywidualnego toku) polonistykę. W 1981 uzyskał magisterium na podstawie pracy pt. ''Ewolucja idei kosmosu w twórczości Słowackiego ''(promotor prof. Maria Żmigrodzka) i został zatrudniony na stanowisku asystenta w Zakładzie Historii Literatury Polskiej XIX w. Instytutu Filologii Polskiej (IFP) UJ. W tymże roku debiutował jako historyk literatury rozprawą pt. ''O modelach kosmosu w literaturze. („Ja” liryczne wobec harmonii wszechświata)'', ogłoszoną w zeszycie naukowo-literackim „Warsztat”. W pracy badawczej zajął się głównie literaturą i kulturą XIX w. ze szczególnym uwzględnieniem problematyki teatru, a w późniejszych latach także m.in. zagadnieniami wyobraźni, mitoznawstwem i kulturą antyczną. Jako recenzent teatralny debiutował w 1981 na łamach „Echa Krakowa” (nr 34) omówieniem przedstawienia Fritza Hochwäldera pt. ''Oskarżyciel publiczny''; z dziennikiem tym zakończył współpracę po wprowadzeniu stanu wojennego w grudniu tegoż roku. Rozwijał działalność naukową. Ogłaszał artykuły poświęcone głównie literaturze i dramaturgii okresu romantyzmu, a także recenzje literackie i teatralne oraz przekłady z języka francuskiego, m.in. w „Ruchu Literackim” (1982-85, z przerwami, 1989-90) i „Nowych Książkach” (1983-90). Równocześnie zajmował się w latach osiemdziesiątych pracami edytorskimi w niezależnych wydawnictwach, publikował też artykuły w bezdebitowym piśmie „Robotnik” (podp. krypt. WSW). Pisał także wiersze i malował. Od 1985 wykładał na Wydziale Aktorskim i Wydziale Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego (PWST) w Krakowie. W 1989 uzyskał doktorat na podstawie rozprawy pt. ''''Ironia romantyczna – ogniwo przemian i sporów pomiędzy Sokratyczną i retoryczną ideą ironii'' (promotor prof. Ewa Miodońska-Brookes). W 1991 wyjechał do Paryża, gdzie wykładał literaturę i kulturę polską w Institut National des Langues et Civilisation Orientales (INALCO, Instytut Języków i Cywilizacji Orientalnych). Współpracował z Centre de Recherchesur L'imaginaire (CRI; Centrum Badań nad Wyobraźnią) na Uniwersytecie Stendhala w Grenoble, prowadząc wykłady z zakresu antropologii kulturowej (1994-95). W 1993 założył też z kilkoma znajomymi, już wcześniej związanymi z amatorskim ruchem teatralnym, i ze swoimi studentami grupę teatralną Théâtre de l’Avenir-bemoll. Na potrzeby tego teatru dokonywał adaptacji i reżyserował. Współpracował z Instytutem Teatralnym Fransa Roggena w Gandawie. Artykuły, szkice i recenzje publikował m.in. w „Przeglądzie Humanistycznym” (1990, 1996-97), „Teatrze” (1990-94, z przerwami, 2001), „Revue des Études Slaves” (Paryż, 1993), „Przeglądzie Artystyczno-Literackim” (1996-98; od 1997 „PAL Przegląd Artystyczno-Literacki”). W 1994 debiutował jako dramatopisarz utworem pt. ''Magnifikat'', opublikowanym w „Dialogu” (nr 12). W 1995 powrócił do Krakowa i pracy w IFP UJ oraz w tamtejszej PWST. W 1997 ponownie wyjechał do Francji i do 1999 prowadził wykłady z zakresu literatur porównawczych, a także z porównawczej historii teatru, zwłaszcza starożytnego na Uniwersytecie w Tours. W tym czasie poznał francuską aktorkę Charlotte Lafont i wraz z nią wznowił w 1998 działalność grupy teatralnej Théâtre de l’Avenir-bemoll. Po powrocie do Krakowa pracował w Katedrze Komparatystyki Literackiej, a następnie w Katedrze Teatru (później Katedra Teatru i Dramatu) w Instytucie Polonistyki (od 2004 Wydział Polonistyki) UJ. W 2000 uzyskał habilitację na UJ na podstawie rozprawy pt. ''Teoria dramatu romantycznego w Europie XIX wieku''. W tymże roku został prezesem Polskiego Towarzystwa Komparatystycznego oraz członkiem International Comparative Literature Association. Od 2001 pełnił funkcję jednego z redaktorów naukowych serii wydawniczej Uniwersytetu w Białymstoku ''Antyk Romantyków.'' W 2002 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W tymże roku zaczął wykładać mitoznawstwo porównawcze na polonistyce UJ oraz kontynuował wykłady z historii teatru i dramatologii na Wydziale Aktorskim PWST (od 2017 Akademia Sztuk Teatralnych im. S. Wyspiańskiego) w Krakowie. W 2002-05 prowadził warsztaty dramaturgiczne w Studium Literacko-Artystycznym UJ; pod jego kierunkiem słuchacze Studium napisali dramat pt. ''Desperados'', opublikowany w piśmie „Portret” (2002 nr 12 s. 162-165). W 2007 został członkiem rady redakcyjnej serii wydawniczej Uniwersytetu w Białymstoku ''Czarny Romantyzm'' i rady redakcyjnej pisma wydawanego przez Wydawnictwo Naukowe UMK w Toruniu – „Litteraria Copernicana”''.'' Wszedł w skład Towarzystwa Badań Historii Teatru. Wykładał na uniwersytetach w Niemczech (Giessen, Berlin), Norwegii (Bergen) i we Francji. Równocześnie zajmował się pisaniem dramatów, m.in. niepublikowane: ''Triforium'' (powst. 2004), ''Niewolnicy sprzątają najlepiej'' (powst. 2005). Odbył wiele podróży zagranicznych, m.in. w 2004 do Grecji i Indonezji, a w 2007 Tunezji. W 2013 wszedł w skład Rady Naukowej ogólnopolskiego naukowego pisma bibliotekoznawczego i bibliologicznego „Bibliotekarz Podlaski” oraz został członkiem Rady Redakcyjnej nieregularnika filologicznego „Próby”, wydawanego przez Koło Naukowe Klub Humanistów Uniwersytetu w Białymstoku. Artykuły i recenzje publikował w tym czasie m.in. w pismach: „Bez Porównania” (2006; tu wybór wierszy w cyklu'' Czuwania''), „Literacje” (2011-12), „Musica Antiqua Europae Orientalis” (2012, 2014), „Próby” (2013-14), „Słowo i Myśl” (2013), „Didaskalia” (2014), „Teksty Drugie” (2014), „Pamiętnik Teatralny” (2015), „Slavia Orientalis” (2016), „Konteksty” (2017). Działał też społecznie, organizując edukację dla dzieci w małych ośrodkach wiejskich. Wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1999). Mieszka w Krakowie i w Wiśle.
 +
</div> <!-- biogram -->
  
Krypt.: WSW.
+
<span id='tworczosc'></span><div id='primary'>
  
Historyk i teoretyk literatury, teatrolog, dramatopisarz, eseista.
+
==TWÓRCZOŚĆ==
 +
<ol>
  
   
+
<li> [[#Ironia romantyczna|Ironia romantyczna]]. Pojęcie, granice i poetyka. Wwa: PWN 1992, 266 s.</li>
 +
<p class='comment'>Rozprawa doktorska.</p>
 +
<p class='comment'>Zawiera części: Ironia sokratyczna; Ironia retoryczna; Ironia romantyczna: Pojęcie ironii romantycznej; Granice ironii romantycznej; Ironia jako principium creationis; Ironia romantyczna jako poetyka dzieła.</p>
 +
<li> [[#Magnifikat|Magnifikat]]. [Utwór dramatyczny]. „Dialog” 1994 nr 12 s. 47-67. Przedr. zob. poz. 19. Praprem.: Reż.: A. Augustynowicz. Szczec., T. Współcz. 1995.</li>
 +
<li> Osiem szkiców o ironii. Kr.: Universitas 1994, 113 s.</li>
 +
<p class='comment'>Zawartość: I. „Król Edyp” Sofoklesa. Ironia tragiczna jako zasada budowy akcji tragedii; II. „Miarka za miarkę” Szekspira. Ironia retoryczna jako podstawa napięcia dramatycznego; III. „Fantazy” Słowackiego. Ironia jako sztuka rozdawania ról, nie zawsze ironicznych; IV. Od romansu hellenistycznego do „Orlanda szalonego” Ariosta. Ironia – zasada konstrukcji wieloplanowej; V. Od romansu średniowiecznego do „Opowieści kanterberyjskich” Chaucera. Ironia, czyli pretekst zawikłania fabuły; VI. Wokół „Don Kiszota” Cervantesa. Ironia, czyli źródło techniki zwierciadlanych odbić; VII. Swift – Fielding – Sterne. Ironia jako zasada gier powieściowych; VIII. „Don Juan” Byrona i „Beniowski” Słowackiego. Ironia jako principium poematu dygresyjnego.</p>
 +
<li> [[#„Faust” Goethego|„Faust” Goethego]]. Ku antropologii romantycznej. [Studia]. Kr.: Universitas 1995, 80 s.</li>
 +
<p class='comment'>Zawartość: I. Od legendy do mitu; II. Człowiek faustyczny; III. Faust – człowiek romantyczny; IV. „Faust” – dramat inicjacji. Ciemność i jasność; V. Astronomiczne modele kosmosu w „Fauście”; VI. Alchemiczne modele kosmosu w „Fauście”; VII. „Eritis sicut Deus”; VIII. „Był na początku czyn”; IX. Drzwi śmierci.</p>
 +
<li> Maurice Maeterlinck ou la dialectique entre l’extérieur et l’intérieur de l’homme. [Szkic]. Gent: Frans Roggenstichtung 1995, 16 s.</li>
 +
<li> Kuszenie świętego Antoniego. [Utwór dramatyczny]. „Dialog” 1996 nr 2 s. 5-18. Przedr. zob. poz. 19. Praprem.: Reż.: K. Prus. Koszalin, Bałtycki T. Dram. im. J. Słowackiego 1996.</li>
 +
<li> [[#O obrotach sfer romantycznych|O obrotach sfer romantycznych]]. Studia o ideach i wyobraźni. Bydg.: Homini 1997, 195 s.</li>
 +
<p class='comment'>Zawartość: Idea „wielkiej całości”. Od Oświecenia ku romantyzmowi; Przemiany postaw etycznych bohaterów dramatów Słowackiego; Millenaryzm Juliusza Słowackiego; Mistyczny kosmos Juliusza Słowackiego; Kosmos Adama Mickiewicza; Symbolika ziarna w III cz. „Dziadów”; Symbolika inicjacji w „Krakusie” Cypriana K. Norwida; Mit fundacyjny narodu w „Wandzie” Cypriana K. Norwida; Zasady antropologii kulturowej Cypriana K. Norwida. (O notatkach poety); Podróże do wnętrza ziemi. Novalis – Hölderlin; Mitologia nicości: Antoni Malczewski; Opium i wyobraźnia. (Studium z poetyki „przeklętej wrażliwości”).</p>
 +
<li> Samnia. [Utwór dramatyczny]. „Dialog” 1997 nr 7 s. 5-18. Przedr. zob. poz. 19.</li>
 +
<li> A short history of Polish literature. Part 2. From 1795 to the present. [Przeł.:] P. Leese, E. Wójcik-Leese. Kr.: PAN 1998, 119 s. Polish Academy of Science, Crakow, Branch. ''Learning for All,'' 488.</li>
 +
<li> [[#Powrót Sabinek|Powrót Sabinek]]. [Utwór dramatyczny]. K. Korotkich: Kilka słów zamiast wstępu. „poNADto”1999 nr 3 s. 63-81. Przedr. zob. poz. 19.</li>
 +
<li> [[#Teoria dramatu romantycznego w Europie XIX wieku|Teoria dramatu romantycznego w Europie XIX wieku]]. Bydg.: Homini 1999, 276 s.</li>
 +
<p class='comment'>Rozprawa habilitacyjna.</p>
 +
<p class='comment'>Zawartość: I. Narodziny teorii dramatu romantycznego. – II. Wielkie teorie romantyczne: 1. Wiktor Hugo i dramat romantyczny; 2. François-René Chateaubriand i poeci salonu Emile’a Deschampsa wobec dramatu romantycznego; 3. Teoria dramatu romantycznego we Włoszech i w Hiszpanii; 4. George Gordon Byron a zagadnienia konstrukcji bohatera romantycznego; 5. August Wilhelm Schlegel w poszukiwaniu tradycji dramatu romantycznego; 6. Ludwig Tieck: pomiędzy teorią a praktyką dramatu romantycznego; 7. Friedrich Wilhelm Hegel i problemy nowoczesnej tragedii; 9. Adam Mickiewicz i koncepcja dramatu słowiańskiego w Lekcji XVI. – III. Ewolucja teorii dramatu romantycznego. – Bibliografia prac na temat teorii dramatu romantycznego.</p>
 +
<li> [[#Archeologia wyobraźni|Archeologia wyobraźni]]. Studia o Słowackim i Norwidzie. Kr.: Universitas 2001, 245 s.</li>
 +
<p class='comment'>Zawartość: Strona Słowackiego: „Marząc w różach kolor czarny...”; Słowacki hiszpański: o sposobie oglądania wydarzeń politycznych; Słowacki – Mickiewicz. Mickiewicz – Goethe; Transformacje gwiazdy Arcturus; Metamorfozy mitemów antycznych w „Samuelu Zborowskim”; „Nowa Dejanira” i stary Nessus; Nad pustym sarkofagiem Helois. – Strona Norwida: „Przykryjcie mnie lepiej!...”; Norwidowy Don Kichot na tle literatury XIX wieku. O „Epos-nasza” (1848): o sposobie oglądania samotności; Pokój z widokiem na wieczność. Hadrian i inne czasy; Grecy w twórczości Norwida; Pani M. idzie do muzeum; Epimenides i ruiny; Pompeja.</p>
 +
<li> Moje przestrzenie. Szkice o wrażliwości ludzkiej. Kr.: Tow. Przyjaciół Polonistyki Krak. 2004, 236 s.</li>
 +
<p class='comment'>Zawartość: I. Przestrzenie myśli: Ironia jako energia rozstrzygnięć etycznych; Życie i myśli doktora Georgiusa Faustusa; Doktor Marcin Luter wobec Apokalipsy św. Jana; Czy jest możliwa symbolika dobra?; Oko ikony. – II. Przestrzenie czytania: „Balladyna” Juliusza Słowackiego; Ryty przejścia jako podstawa struktury obrzędu w „Dziadach” Mickiewicza; Gwiazda przeznaczenia: „Arcturus”; Jak czytali romantycy. – III. Przestrzenie utożsamień: Artur Rimbaud: podróże wyobraźni tekstowej w „Statku pijanym”; Lęk Baudelaire’a; Federico Garcia Lorca: „Bo ja to już nie ja”; „Nocna strona” istnienia (Genet i Ghelderode); Heroiczna zoomorfia. James Douglas Morrison – poeta i wyobraźnia.</p>
 +
<li> Mitoznawstwo porównawcze. [Studia; autorzy:] M. Dybizbański, W. Szturc. Kr.: Wydawn. UJ 2006, 252 s.</li>
 +
<p class='comment'>Tu W. Szturca: Wstęp. – Parerga I. Przekształcenia mitu Syren w literaturze i sztuce; Parerga II. Troja – Wawel – Skamander – redundancja mitematyczna; Parerga III. Apollo i Marsjasz – repartycje mitu; Parerga IV. Nierządnica babilońska – refutacja mitologiczna; Parerga V. Transformacje mitu Babilonii w kulturze europejskiej; Parerga VI. Oblicza Nabuchodonozora; Parerga VII. Semiramida Północy – bibelotage. – Rozdz. I. Mitoznawstwo starożytne i nowożytne. Od Hekatajosa z Miletu do Giambattisty Vico. – Rozdz. II: Parerga XI. Podważenie prawdy mitu personalnego. Polonocentryzm a austroslawizm. Wokół sporu o „ideę czeską” pomiędzy Adamem Mickiewiczem a Leonem Thunem. – Rozdz. III. Współczesne kierunki w mitoznawstwie porównawczym. Od Jakoba Bachofena do Gilberta Duranda. – Zakończenie. „Biblioteka jako smok”.</p>
 +
<li> Śmierć i kaleka. (Monodia). [Utwór dramatyczny]. „Litteraria Copernicana” 2010 nr 1 (5) s. 140-148.</li>
 +
<li> Nowe przestrzenie. Szkice o namiętności. Kr.: Wydawn. UJ 2011, 149 s.</li>
 +
<p class='comment'>Zawartość: Od Autora; Palą miłosne ognie. „Fedra” Racine’a; Namiętności duszy. Kartezjusz; Namiętność geometrii. Zagadnienie delijskie i Norwid; Widziałem nagie nimfy. O pewnym napisie nagrobnym; Gelobt sey uns die ewge Nacht. Namiętna noc Novalisa; Ironia i melancholia. [J.] Słowacki; Namiętność poza historią. O nieistnieniu tragedii w literaturze polskiej; Namiętność i śmierć. [H. von] Kleist – [G.] Büchner; Nawoływania syren. „Powrót Odysa” [S.] Wyspiańskiego; Namiętny adept hellenizmu św. Pawła. Słowacki; [A.] Rimbaud: Namiętność światła; Święty Sebastian – miłość do pięknego cierpienia; Jorge Luis Borges, José Lezama Lima – namiętność i utożsamienie.</p>
 +
<li> [[#Rytualne źródła teatru|Rytualne źródła teatru]]. Obrzęd, maska, święto. Kr.: Państ. Wyższa Szkoła Teatr. im. L. Solskiego 2013, 387 s., [16] s. tabl.</li>
 +
<p class='comment'>Zawartość: Wstęp. – Człowiek paleolitu. Z jaskini do domu; Rytuały Arkony. W stronę Świętowida; „Nevedomaja strana”. Drogi ku słowiańskim zaświatom; Szeptucha i polscy szamani; Rytuały przedchrześcijańskiej Łotwy; Babilońskie rytuały inicjacyjne. „Enuma elisz”i „Gilgamesz”; Natjaśastra Bharaty, czyli miłość teatru; Rytuały zaklinania deszczu; Człowiek w masce antylopy; Gesty mimetyczne; Gesty i ruchy tropiczne. Rytualny taniec balijski kecak; Mimesis maski i przestrzenie arche: mit – natura – sen; Taniec zoomorficzny; Taniec jako ideogram u Berberów; Matematyka gestów rytualnych islamu; Taniec orgiastyczny i ekstatyczny pochówek zmarłego; Rytuały taneczne Hawajów; Rytuały Oceanii. W kręgu ''nuna''; Maski Oceanii. W kręgu kultury t’ao t’ie; Maski Oceanii. W kręgu ambalażu; Maski Oceanii. Kultura Sepiku; Zookineza. Rytualne tańce Indian amerykańskich i maski śmierci; Rytuał ofiary Azteków. Tezcatlipoca; Egipt. Od emblematu ruchu do misterium. Nagada-Abydos; Księga Bram – scenariusz wędrówki w zaświatach; Grecja. Rytuały delfickie i Apollo; Ironiczna maska losu. Edyp król; Grecja. Od archeogestu do kodu gestycznego; Trzy starogreckie „maski” obrzędowe: Gorgona – Artemis – Dionizos; Śmierć kozła; Misterium chleba i misterium wina. Demeter – Dionizos.</p>
 +
<li> Dotkliwe przestrzenie. Studia o rytmach śmierci. Kr.: Wydawn. UJ 2015, 223 s. ''Teatr/Konstelacje''.</li>
 +
<p class='comment'>Zawartość: Od autora. – I. Luterańskie pieśni żałoby; II. Dom. Nauka czytania; III. Luter. Apokalipsa; IV. „Dzieje grzechu” [S. Żeromskiego]. Erotyka muzyczna; V. Pożegnanie ikony; VI. Eleusis Słowackiego [dot. m.in. wiersza „Córka Cerery”]; VII. „Akropolis” [S. Wyspiańskiego] – rytm nocy, rytmy świtu; VIII. Wyspiański. Rytmy mowy; IX. Wersologika [J.] Tuwima; X. Ironia romantyczna. Tworzyć-niszczyć; XI. Ironia – stan po destrukcji; XII. ''Ostinato'' śmierci. Narracje [dot. m.in. kompozycji „Księgi tysiąca i jednej nocy”]; XIII. [A.] Artaud. Pisanie jest doszczętne.</p>
 +
<li> Trauma. Dramaty. Oprac. i wstęp: K. Korotkich. Białystok: Inst. Filol. Pol. UwB [Uniw. w Białymstoku], Książn. Podlaska 2015, 402 s. ''Białostocka Kolekcja Filol. Literatura'', 1.</li>
 +
<p class='comment'>Zawartość: Zwiastowanie; Magnifikat [poz. 2]; Kuszenie świętego Antoniego [poz. 6]; Andersen. (Dramat operowy); Peeling; Powrót Sabinek. (Komedia dla drobnomieszczan w trzech aktach) [poz. 10]; Samnia [poz. 8]; Tod i Trauma. (Monodia).</p>
 +
<li> [[#Żywobyci|Żywobyci]]. [Wiersze]. Wisła: Miejska Bibl. Publiczna im. J. Śniegonia; Cieszyn: Interfon 2015, 36 s.</li>
 +
<p class='comment'>Teksty w gwarze wiślańskiej. – Cykle: Cygóński żywobyci; Po chałpach; Wiesieli na Gróniczku.</p>
 +
<li> Genetyka widowiska. Człowiek, maska, rytuał, widowisko. Kr.: Księg. Akademicka 2017, 350 s.</li>
 +
<p class='comment'>Zawartość: Od Autora. – Gen wyobraźni; Maski; Rytuały i widowiska; Fenomenologia przedstawienia.</p>
 +
<p class='comment'>Rozprawy i studia zamieszczone w książkach zbiorowych i czasopismach, m.in.: O modelach kosmosu w literaturze. („Ja” liryczne wobec harmonii wszechświata). „Warsztat” 1981 s. 151-176. – Tajemnice ciemnej i świetlistej pajęczyny. (O zagadce metamorfozy Boga i Kosmosu w mistycznej twórczości Juliusza Słowackiego). „Ruch Lit.” 1982 nr 5/6 s. 235-245. – O rzekomych tradycjach romantycznych w dzisiejszym dramacie. „Dialog” 1984 nr 10 s. 86-93 [dot. m.in. dramatów E. Brylla, B. Drozdowskiego i B. Urbankowskiego]. – „Maria” Antoniego Malczewskiego w malarskim ''dominium vanitatis''. „Ruch Lit.” 1985 nr 4 s. 263-277. – Strategie perswazyjne współczesnej recenzji teatralnej. W: Polska krytyka teatralna lat</p>
 +
<p class='comment'>1944-1980. Katow. 1986 s. 164-182. ''Pr. Nauk. UŚl. w Katow.'', 756. – Le grain mystique dans le symbolisme du sacrifice: Le messianisme polonais – Mickiewicz, Towiański, Słowacki. W: Messianisme et slavophilie. Cracovie 1987 s. 101-109. – Ironia i transcendencja. Próba ujęcia istoty ironiczności. „Studen. Zesz. UJ” 1988 t. 7 z. 3 s. 97-112. – Kosmos w „Dziadach” Adama Mickiewicza. W: Mickiewicz. W&nbsp;190-lecie urodzin. Materiały z sesji naukowej 2-4 grudnia 1988. Białystok 1993 s. 185-194. – Tradycje romantyzmu w polskim dramacie współczesnym. (1945-1983). W: Dramat i teatr po roku 1945. Wr. 1994 s. 37-68. – „Maria” Malczewskiego. Od vanitas ku nihilizmowi. „Prz. Hum.” 1996 nr 2 s. 71-83. – Mowa jako rytm w teatrze Stanisława Wyspiańskiego. W: Stanisław Wyspiański. Materiały z sesji naukowej na UJ. 7-9 czerwca 1995. Kr. 1996 s. 99-110. – Oświecenie – romantyzm. (Z dziejów idei natury i Wielkiej Całości). „Prz. Hum.” 1996 nr 4 s. 13-28. – Pojęcie narodowości i powszechności literatury w ujęciu romantycznych szkół krytycznych. W: Narodowy i ponadnarodowy charakter literatury. Kr. 1996 s. 137-148 [tekst w j. pol. i franc.]. – Słowacki jako interpretator Mickiewicza. „PAL Przegląd Artyst.- Lit.” 1998 nr 1/2 s. 13-21. – Konstrukcja izotopowa „Balladyny”. „Rocz. Tow. Lit. im. A. Mickiewicza” 1999 s. 57-72 [dot. języka J. Słowackiego]. – Na Krecie i w Pompei: Zmartwychwstanie Kurety i skamienienie retora. W: Antyk romantyków – model europejski i wariant polski. Toruń 2003 s. 431-458. – Myśl protestancka w „Zdaniach i uwagach” [A. Mickiewicza]. W: Mickiewicz mistyczny. Wwa 2005 s. 290-296. – Romantyzm i pozytywizm – dwie antropologie literackie. W: Polonistyka w przebudowie. T. 2. Kr. 2005 s. 556-561. – Obraz Mezopotamii w kulturze europejskiej w XVIII i XIX wieku – pierwsze rozpoznania. W: Hieroglifem pisane dzieje… Wwa 2007 s. 75-87. – „Figlio, non tanto forte”. Mickiewicz Wyspiańskiego. W: Sztuka słowa, sztuka obrazu. Kr. 2009 s. 33-40 [dot.: S. Wyspiański: Legion; Wyzwolenie]. – „Enklawa” i „tabor” w „Chacie za wsią” Józefa Ignacego Kraszewskiego, czyli powieściopisarz – socjologiem. W: Kraszewski i wiek XIX. Białystok 2014 s. 575-584. – Friedrich Schlegel – początki intertekstualności. W: Romantyzm w lustrze postmodernizmu (i odwrotnie). Wwa 2014 s. 161-172. – „Hermeneia” a interpretacja ikony. Sacrum świata wschodniego i zachodniego w kulturze słowiańszczyzny. „Musica Antiqua Europae Orientalis”, Bydg. 2014 s. 11-23. – Krystian Lupa. Scenografia – filozofia przestrzeni teatralnej. „Didaskalia” 2014 nr 123 s. 52-63, przedr. w: Odsłony współczesnej scenografii. Kr. 2016 s. 163-185. – Droga do Maryjki z Nijmegen. W: Czary, alchemia, opętanie w kulturze na przestrzeni stuleci. Wwa 2015 s. 19-25. – Fenomenologia przedstawienia. „Pam. Teatr.” 2015 z. 1 s. 32-47. – Piękno melancholii. W: Piękno Juliusza Słowackiego. T. 3. Metamorphosis. Białystok 2015 s. 593-603. – Profesor Andrzej Szczeklik. Mitologie poszukiwanej harmonii a katharsis. W: Literatura piękna i medycyna. Kr. 2015 s. 279-300. – Egipskie biblioteki „Ksiąg Podziemia”. W: Bibliotheca mundi. Białystok 2016 s. 231-250. – Poetyka a polityka dramatu po 1968 roku. W: W teatrze dziejów. Dramat historyczny ostatnich 150 lat. Wwa 2016 s. 250-270. – Antropologia pieśni ludowej. O spektaklu „Do DNA”. „Konteksty” 2017 nr 1/2 s. 312-321. – „Danton”: wektory interpretacji filmu Andrzeja Wajdy. „Przestrzenie Teorii” 2017 nr 27 s. 59-75. – Hamlet w ruinach cywilizacji niemieckiej. „Reszta jest milczeniem” Helmuta Käutnera. W: Lustra i echa. Kr. 2017 s. 55-71. – Miejsce teatrologii w szkole artystów teatru. Impresje nauczyciela. W: Teatrologia na rozdrożach. Katow. 2017 s. 140-146.</p>
 +
</ol>
 +
===Przekłady i adaptacje===
 +
<ol>
 +
<li> M. de Ghelderode: Słońce zachodzi. [Utwór dramatyczny]. Przekł. W. Szturc. Wyst.: Reż.: J. van Houtten. Asystent reż. W. Szturc. Insc.: J. van Houtten , W. Szturc. Kr., T. Lalki i Maski „Groteska” 1991.</li>
 +
<li> A. Czechow: Trzy siostry. [Utwór dramatyczny]. Adapt. i reż.: W. Szturc. Wyst. Paryż, Théâtre de l’Avenir-bemoll (Inst. Pol.) 1992.</li>
 +
<p class='comment'>Wyst. też: Gandawa, T. Backstage 1992. – Inf. na wortalu teatr. www.e-teatr.pl.</p>
 +
<li> Molière: Mieszczanin szlachcicem; Skąpiec; Chory z urojenia; Świętoszek.</li>
 +
<p class='comment'>[Utwory dramatyczne]. Reż. i adapt. teatr. pt. Cztery twarze człowieka: W. Szturc. Wyst. Gandawa, T. Backstage 1994.</p>
 +
<p class='comment'>Wyst. też: Brugia, T. Sabbatini 1994. – Inf. na wortalu teatr. www.e-teatr.pl.</p>
 +
<li> H. von Kleist: Penthesilea. [Utwór dramatyczny]. Przekł. W. Szturc. Wyst.: Reż.: G. Jarzyna-Horst. Kr., PWST im. L. Solskiego 1996.</li>
 +
<li> S. Beckett: Kołysanka; Ohio Impromptu. [Utwory dramatyczne]. Reż. i adapt. teatr. pt. Szepcząc: W. Szturc. Wyst. Tours, Théâtre de l’Avenir-bemoll (Café Blue Jeans) 1997.</li>
 +
<p class='comment'>W przedstawieniu występowali jako aktorzy Ch. Lafont i W. Szturc. – Inf. na wortalu teatr. www.e-teatr.pl.</p>
 +
<p class='comment'>Wyst. inne: Cieszyn, festiwal „Na granicy” 1998.</p>
 +
<li> Cudowna historia Maryjki z Nijmegen, która przez siedem lat miała do czynienia z diabłem. Anonimowy mirakl niderlandzki z XV wieku. Przekł. i posł.: P. Oczko. Adapt. lit.: W. Szturc. Kr.: Script 1998, 72 s.</li>
 +
<li> F. Dostojewski: Idiota. [Powieść]. Reż. i adapt. teatr. (fragm.): W. Szturc. Wyst. Tours, Théâtre de l’Avenir-bemoll (L’Espace Chez Pascal) 1998.</li>
 +
<p class='comment'>Po premierze oskarżono W. Szturca o założenie sekty (ze względu na muzykę prawosławną w przedstawieniu i ikony na feretronach i sztandarach przed budynkiem), zakazano dalszych wystawień, a scenariusz został skonfiskowany przez policję. – Inf. na wortalu teatr. www.e-teatr.pl.</p>
 +
<li> S. Wyspiański: Akropolis. [Utwór dramatyczny]. Oprac. dramaturgiczne tekstu: W. Szturc. Wyst.: Reż.: A. Augustynowicz. Szczec., T. Współcz. 2015.</li>
 +
</ol>
 +
===Prace redakcyjne===
 +
<ol>
 +
<li> '''I Warsztaty Wydziałów Aktorskich Polskich Szkół Teatralnych. Kr., 24-29 X 1993. Oprac.: W. Szturc, J. Popiel. Kr.: PWST 1994, 62 s.'''</li>
 +
<li> Juliusz Słowacki – poeta europejski. Red.: M. Cieśla-Korytowska, W. Szturc, A. Ziołowicz. Kr.: Universitas 2000, 205 s.</li>
 +
<p class='comment'>Materiały konferencyjne.</p>
 +
<li> Hieroglifem pisane dzieje… Starożytny wschód w wyobraźni romantyków. Studia. Pod. red. W. Szturca i M. Bisior-Dombrowskiej. Wwa: DiG; Ośrodek Badań nad Tradycją Antyczną w Polsce i Europie Środkowo-Wschodniej UW 2007, 220 s.</li>
 +
<li> L. Krop: Higiena osobista i inne rzeczy wymagane. [Wiersze]. [Wstęp i red.]: W. Szturc. Wadowice: Drukarnia i Wydawn. Grafikon; Wisła: na zlecenie Wiślańskiego Centrum Kultury [2015], 47 s.</li>
 +
</ol>
 +
</div id='primary'>
  
Urodzony 16 stycznia 1959 w Wiśle na Śląsku Cieszyńskim; syn Gustawa Szturca, księgowego, i Herminy Śliż, administracyjnej pracownicy tartaku. Uczył się początkowo w Wiśle, gdzie <nowiki>m.in</nowiki>. przez trzy lata uczęszczał do klasy akordeonu w podstawowej szkole muzycznej, filii Państwowej Szkoły Muzycznej w Cieszynie. Naukę kontynuował w Liceum Ogólnokształcącym w Wiśle, jako uczeń III klasy został finalistą Ogólnopolskiej Olimpiady Literatury i Języka Polskiego. Debiutował w 1976 wierszami pt. ''Bukowa zima'', ogłoszonym w piśmie „Zwrot” (nr 9) i ''Domy modrzewiowe'', opublikowanym w „Głosie Ludu” (nr 98); obydwa utwory zostały nagrodzone w III Konkursie Literackim odbywającym się w ramach Tygodnia Kultury Beskidzkiej. Po zdaniu matury w 1977 podjął studia z zakresu teatrologii i filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie; od 1979 studiował także (w trybie indywidualnego toku) polonistykę. W 1981 uzyskał magisterium na podstawie pracy pt. ''Ewolucja idei kosmosu w twórczości Słowackiego ''(promotor prof. Maria Żmigrodzka) i został zatrudniony na stanowisku asystenta w Zakładzie Historii Literatury Polskiej XIX w. Instytutu Filologii Polskiej (IFP) UJ. W tymże roku debiutował jako historyk literatury rozprawą pt. ''O modelach kosmosu w literaturze. („Ja” liryczne wobec harmonii wszechświata)'', ogłoszoną w zeszycie naukowo-literackim „Warsztat”. W pracy badawczej zajął się głównie literaturą i kulturą XIX w. ze szczególnym uwzględnieniem problematyki teatru, a w późniejszych latach także <nowiki>m.in</nowiki>. zagadnieniami wyobraźni, mitoznawstwem i kulturą antyczną. Jako recenzent teatralny debiutował w 1981 na łamach „Echa Krakowa” (nr 34) omówieniem przedstawienia Fritza Hochwäldera pt. ''Oskarżyciel publiczny''; z dziennikiem tym zakończył współpracę po wprowadzeniu stanu wojennego w grudniu tegoż roku. Rozwijał działalność naukową. Ogłaszał artykuły poświęcone głównie literaturze i dramaturgii okresu romantyzmu, a także recenzje literackie i teatralne oraz przekłady z języka francuskiego, <nowiki>m.in</nowiki>. w „Ruchu Literackim” (1982-85, z przerwami, 1989-90) i „Nowych Książkach” (1983-90). Równocześnie zajmował się w latach osiemdziesiątych pracami edytorskimi w niezależnych wydawnictwach, publikował też artykuły w bezdebitowym piśmie „Robotnik” (podp. krypt. WSW). Pisał także wiersze i malował. Od 1985 wykładał na Wydziale Aktorskim i Wydziale Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego (PWST) w Krakowie. W 1989 uzyskał doktorat na podstawie rozprawy pt. ''''Ironia romantyczna – ogniwo przemian i sporów pomiędzy Sokratyczną i retoryczną ideą ironii'' (promotor prof. Ewa Miodońska-Brookes). W 1991 wyjechał do Paryża, gdzie wykładał literaturę i kulturę polską w Institut National des Langues et Civilisation Orientales (INALCO, Instytut Języków i Cywilizacji Orientalnych). Współpracował z Centre de Recherche'' ''sur L'imaginaire (CRI; Centrum Badań nad Wyobraźnią) na Uniwersytecie Stendhala w Grenoble, prowadząc wykłady z zakresu antropologii kulturowej (1994-95). W 1993 założył też z kilkoma znajomymi, już wcześniej związanymi z amatorskim ruchem teatralnym, i ze swoimi studentami grupę teatralną Théâtre de l’Avenir-bemoll. Na potrzeby tego teatru dokonywał adaptacji i reżyserował. Współpracował z Instytutem Teatralnym Fransa Roggena w Gandawie. Artykuły, szkice i recenzje publikował m.in. w „Przeglądzie Humanistycznym” (1990, 1996-97), „Teatrze” (1990-94, z przerwami, 2001), „Revue des Études Slaves” (Paryż, 1993), „Przeglądzie Artystyczno-Literackim” (1996-98; od 1997 „PAL Przegląd Artystyczno-Literacki”). W 1994 debiutował jako dramatopisarz utworem pt. ''Magnifikat'', opublikowanym w „Dialogu” (nr 12). W 1995 powrócił do Krakowa i pracy w IFP UJ oraz w tamtejszej PWST. W 1997 ponownie wyjechał do Francji i do 1999 prowadził wykłady z zakresu literatur porównawczych, a także z porównawczej historii teatru, zwłaszcza starożytnego na Uniwersytecie w Tours. W tym czasie poznał francuską aktorkę Charlotte Lafont i wraz z nią wznowił w 1998 działalność grupy teatralnej Théâtre de l’Avenir-bemoll. Po powrocie do Krakowa pracował w Katedrze Komparatystyki Literackiej, a następnie w Katedrze Teatru (później Katedra Teatru i Dramatu) w Instytucie Polonistyki (od 2004 Wydział Polonistyki) UJ. W 2000 uzyskał habilitację na UJ na podstawie rozprawy pt. ''Teoria dramatu romantycznego w Europie XIX wieku''. W tymże roku został prezesem Polskiego Towarzystwa Komparatystycznego oraz członkiem International Comparative Literature Association. Od 2001 pełnił funkcję jednego z redaktorów naukowych serii wydawniczej Uniwersytetu w Białymstoku ''Antyk Romantyków.'' W 2002 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W tymże roku zaczął wykładać mitoznawstwo porównawcze na polonistyce UJ oraz kontynuował wykłady z historii teatru i dramatologii na Wydziale Aktorskim PWST  (od 2017 Akademia Sztuk Teatralnych im. S. Wyspiańskiego) w Krakowie. W 2002-05 prowadził warsztaty dramaturgiczne w Studium Literacko-Artystycznym UJ; pod jego kierunkiem słuchacze Studium napisali dramat pt. ''Desperados'', opublikowany w piśmie „Portret” (2002 nr 12 s. 162-165)'' ''. W 2007 został członkiem rady redakcyjnej serii wydawniczej Uniwersytetu w Białymstoku ''Czarny Romantyzm'' i rady redakcyjnej pisma wydawanego przez Wydawnictwo Naukowe UMK w Toruniu – „Litteraria Copernicana”''.'' Wszedł w skład Towarzystwa Badań Historii Teatru. Wykładał na uniwersytetach w Niemczech (Giessen, Berlin), Norwegii (Bergen) i we Francji. Równocześnie zajmował się pisaniem dramatów, <nowiki>m.in</nowiki>. niepublikowane: ''Triforium'' (powst. 2004), ''Niewolnicy sprzątają najlepiej'' (powst. 2005). Odbył wiele podróży zagranicznych, <nowiki>m.in</nowiki>. w 2004 do Grecji i Indonezji, a w 2007 Tunezji. W 2013 wszedł w skład Rady Naukowej ogólnopolskiego naukowego pisma bibliotekoznawczego i bibliologicznego „Bibliotekarz Podlaski” oraz został członkiem Rady Redakcyjnej nieregularnika filologicznego „Próby”, wydawanego przez Koło Naukowe Klub Humanistów Uniwersytetu w Białymstoku. Artykuły i recenzje publikował w tym czasie <nowiki>m.in</nowiki>. w pismach: „Bez Porównania” (2006; tu wybór wierszy w cyklu'' Czuwania''), „Literacje” (2011-12), „Musica Antiqua Europae Orientalis” (2012, 2014), „Próby” (2013-14), „Słowo i Myśl” (2013), „Didaskalia” (2014), „Teksty Drugie” (2014), „Pamiętnik Teatralny” (2015), „Slavia Orientalis” (2016), „Konteksty” (2017). Działał też społecznie, organizując edukację dla dzieci w małych ośrodkach wiejskich. Wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1999). Mieszka w Krakowie i w Wiśle.
+
<div id='secondary'>
 +
==OPRACOWANIA (wybór)==
  
  
 +
<ul>
 +
<li>Ank. 2009.</li>
 +
<li> Autor o sobie: Soliloquium. „Prz. Artyst.-Lit.” 1996 nr 4 [komentarz do dramatu „Magnifikat”].</li>
 +
<li> Wywiady: Z potrzeby, która trafiła w zamówienie. „Dramaturgia Pol.” 1995 nr 1 [dot. też dramatu „Magnifikat”] ; Zawsze interesował mnie człowiek. Rozm. J. Szturc. „Ewangelik” 2004 nr 3; O empatii, niemym Skardze, wielogłosach, śniegu i ocalaniu świata. Rozm. J. Czernik. „Bez Porównania” 2005 nr 2.</li>
 +
</ul>
  
TWÓRCZOŚĆ
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
  
  
 +
<ul>
 +
<li>[Bibliografia prac Włodzimierza Szturca] [on-line] [dostęp 28 października 2017]. Dostępny w Internecie: [http://www.katedrateatru.polonistyka.uj.edu.pl/pracownicy/wlodzimierz-szturc http://www.katedrateatru.polonistyka.uj.edu.pl/pracownicy/wlodzimierz-szturc].</li>
 +
<li> Włodzimierz Szturc. W: Encyklopedia teatru polskiego [on-line] [dostęp 20 maja 2016]. Dostępny w Internecie: [http://www.encyklopediateatru.pl/autorzy/1187/wlodzimierz-szturc http://www.encyklopediateatru.pl/autorzy/1187/wlodzimierz-szturc].</li>
 +
</ul>
  
1. Ironia romantyczna. Pojęcie, granice i poetyka. Wwa: PWN 1992, 266 s.
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
  
Rozprawa doktorska.
+
===Ironia romantyczna===
  
Zawiera części: Ironia sokratyczna; Ironia retoryczna; Ironia romantyczna: Pojęcie ironii romantycznej; Granice ironii romantycznej; Ironia jako principium creationis; Ironia romantyczna jako poetyka dzieła.
+
<ul>
 +
<li> M. KALINOWSKA. „Pam. Lit.” 1994 z. 3.</li>
 +
</ul>
  
2.''' '''Magnifikat<nowiki>. [Utwór dramatyczny]. </nowiki>„Dialog” 1994 nr 12 s. 47-67. Przedr. zob. poz. 19. Praprem.: Reż.: A. Augustynowicz. Szczec., T. Współcz. 1995.
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
  
3.''' '''Osiem szkiców o ironii. Kr.: Universitas 1994, 113 s.
+
===Magnifikat===
  
Zawartość: I. „Król Edyp” Sofoklesa. Ironia tragiczna jako zasada budowy akcji tragedii; II. „Miarka za miarkę” Szekspira. Ironia retoryczna jako podstawa napięcia dramatycznego; III. „Fantazy” Słowackiego. Ironia jako sztuka rozdawania ról, nie zawsze ironicznych; IV. Od romansu hellenistycznego do „Orlanda szalonego” Ariosta. Ironia – zasada konstrukcji wieloplanowej; V. Od romansu średniowiecznego do „Opowieści kanterberyjskich” Chaucera. Ironia, czyli pretekst zawikłania fabuły; VI. Wokół „Don Kiszota” Cervantesa. Ironia, czyli źródło techniki zwierciadlanych odbić; VII. Swift – Fielding – Sterne. Ironia jako zasada gier powieściowych; VIII. „Don Juan” Byrona i „Beniowski” Słowackiego. Ironia jako principium poematu dygresyjnego.
+
<ul>
 +
<li> [Dot. wyst. w Szczec.]: J. KISIELIŃSKI: Nudna stypa. „Teatr” 1995 nr 6.</li>
 +
<li> P. MICHAŁOWSKI: „Magnifikat” i de profundis z wieży Babel. „Odra” 1995 nr 12.</li>
 +
<li> Zob. Autor o sobie i Wywiady.</li>
 +
</ul>
  
4.''' '''„<nowiki>Faust” Goethego. Ku antropologii romantycznej. [Studia]. Kr.: </nowiki>Universitas 1995, 80 s.
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
  
Zawartość: I. Od legendy do mitu; II. Człowiek faustyczny; III. Faust – człowiek romantyczny; IV. „Faust” – dramat inicjacji. Ciemność i jasność; V. Astronomiczne modele kosmosu w „Fauście”; VI. Alchemiczne modele kosmosu w „Fauście”; VII. „Eritis sicut Deus”; VIII. „Był na początku czyn”; IX. Drzwi śmierci.
+
===„Faust” Goethego===
  
5.''' '''Maurice Maeterlinck ou la dialectique entre l’extérieur et l’intérieur de l’homme. <nowiki>[Szkic]. </nowiki>Gent: Frans Roggenstichtung 1995, 16 s.
+
<ul>
 +
<li> Ł. DREWNIAK: Przez ciemność ku wiecznej jasności. „Gaz. Wybor.” 1995 nr 282 dod. „Gaz. w Kr.”.</li>
 +
<li> M. FRANKIEWICZ: Przed kolejną lekturą „Fausta”. „Didaskalia” 1995 nr 10.</li>
 +
<li> K. LIPIŃSKI. „Ruch Lit.” 1996 z. 5.</li>
 +
</ul>
  
6.''' '''<nowiki>Kuszenie świętego Antoniego. [Utwór dramatyczny]. </nowiki>„Dialog” 1996 nr 2 s. 5-18. Przedr. zob. poz. 19. Praprem.: Reż.: K. Prus. Koszalin, Bałtycki T. Dram. im. J. Słowackiego 1996.
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
  
7.''' '''O obrotach sfer romantycznych. Studia o ideach i wyobraźni. Bydg.: Homini 1997, 195 s.
+
===Kuszenie św. Antoniego===
  
Zawartość: Idea „wielkiej całości”. Od Oświecenia ku romantyzmowi; Przemiany postaw etycznych bohaterów dramatów Słowackiego; Millenaryzm Juliusza Słowackiego; Mistyczny kosmos Juliusza Słowackiego; Kosmos Adama Mickiewicza; Symbolika ziarna w III cz. „Dziadów”; Symbolika inicjacji w „Krakusie” Cypriana K. Norwida; Mit fundacyjny narodu w „Wandzie” Cypriana K. Norwida; Zasady antropologii kulturowej Cypriana K. Norwida. (O notatkach poety); Podróże do wnętrza ziemi. Novalis – Hölderlin; Mitologia nicości: Antoni Malczewski; Opium i wyobraźnia. (Studium z poetyki „przeklętej wrażliwości”).
+
<ul>
 +
<li> [Dot. wyst. w Koszalinie]: M. KOŁOWSKA: Kuszenie formą. „Głos Pomorza” 1996 nr 78.</li>
 +
<li> M. SZUMOWSKA: Kuszące obrazy. „Opcje” 1997 nr 1.</li>
 +
</ul>
  
8.''' '''Samnia<nowiki>. [</nowiki>Utwór dramatyczny]. „Dialog” 1997 nr 7 s. 5-18. Przedr. zob. poz. 19.
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
  
9.''' '''A short history of Polish literature. Part 2. From 1795 to<nowiki> the present. [</nowiki>Przeł.:] P. Leese, E. Wójcik-Leese. Kr.: PAN 1998, 119 s. Polish Academy of Science, Crakow, Branch. ''Learning for All,'' 488.
+
===O obrotach sfer romantycznych===
  
10.''' '''<nowiki>Powrót Sabinek. [Utwór dramatyczny].</nowiki> K. Korotkich: Kilka słów zamiast wstępu. „poNADto”1999 nr 3 s. 63-81. Przedr. zob. poz. 19.
+
<ul>
 +
<li> J. BOROWCZYK. „Pozn. Studia Polonist. Ser. Lit.” 1999 t. 6 [dot. też: Teoria dramatu romantycznego w Europie XIX wieku].</li>
 +
<li> A. GRABOWSKI: Puzzle bez obrazka. „Znak” 1999 nr 6.</li>
 +
<li> Z. ZYGLEWSKI. „Prz. Bydg.” 2000 R. 11.</li>
 +
</ul>
  
11. Teoria dramatu romantycznego w Europie XIX wieku. Bydg.: Homini 1999, 276 s.
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
  
Rozprawa habilitacyjna.
+
===Powrót Sabinek===
  
Zawartość: I. Narodziny teorii dramatu romantycznego. – II. Wielkie teorie romantyczne: 1. Wiktor Hugo i dramat romantyczny; 2. François-René Chateaubriand i poeci salonu Emile’a Deschampsa wobec dramatu romantycznego; 3. Teoria dramatu romantycznego we Włoszech i w Hiszpanii; 4. George Gordon Byron a zagadnienia konstrukcji bohatera romantycznego; 5. August Wilhelm Schlegel w poszukiwaniu tradycji dramatu romantycznego; 6. Ludwig Tieck: pomiędzy teorią a praktyką dramatu romantycznego; 7. Friedrich Wilhelm Hegel i problemy nowoczesnej tragedii; 9. Adam Mickiewicz i koncepcja dramatu słowiańskiego w Lekcji XVI. – III. Ewolucja teorii dramatu romantycznego. – Bibliografia prac na temat teorii dramatu romantycznego.
+
<ul>
 +
<li> K. KOROTKICH: Apokalipsa w stylu radosnej groteski. Świat kobiet w dramacie Włodzimierza Szturca. „Powrót Sabinek”. W: Ateny. Rzym. Bizancjum. Mity śródziemnomorza w kulturze XIX i XX wieku. Białystok 2008.</li>
 +
</ul>
  
12. Archeologia wyobraźni. Studia o Słowackim i Norwidzie. Kr.: Universitas 2001, 245 s.
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
  
Zawartość: Strona Słowackiego: „Marząc w różach kolor czarny...”; Słowacki hiszpański: o sposobie oglądania wydarzeń politycznych; Słowacki – Mickiewicz. Mickiewicz – Goethe; Transformacje gwiazdy Arcturus; Metamorfozy mitemów antycznych w „Samuelu Zborowskim”; „Nowa Dejanira” i stary Nessus; Nad pustym sarkofagiem Helois. – Strona Norwida: „Przykryjcie mnie lepiej!...”; Norwidowy Don Kichot na tle literatury XIX wieku. O „Epos-nasza” (1848): o sposobie oglądania samotności; Pokój z widokiem na wieczność. Hadrian i inne czasy; Grecy w twórczości Norwida; Pani M. idzie do muzeum; Epimenides i ruiny; Pompeja.
+
===Teoria dramatu romantycznego w Europie XIX wieku===
  
13. Moje przestrzenie. Szkice o wrażliwości ludzkiej. Kr.: Tow. Przyjaciół Polonistyki Krak. 2004, 236 s.
+
<ul>
 +
<li> 11): J. BOROWCZYK. „Pozn. Studia Polonist. Ser. Lit.” 1999 t. 6 [dot. też: O obrotach sfer romantycznych].</li>
 +
<li> J. ZARZYCKA: Dyskurs o dramacie. „Przekrój” 1999 nr 21.</li>
 +
</ul>
  
Zawartość: I. Przestrzenie myśli: Ironia jako energia rozstrzygnięć etycznych; Życie i myśli doktora Georgiusa Faustusa; Doktor Marcin Luter wobec Apokalipsy św. Jana; Czy jest możliwa symbolika dobra?; Oko ikony. – II. Przestrzenie czytania: „Balladyna” Juliusza Słowackiego; Ryty przejścia jako podstawa struktury obrzędu w „Dziadach” Mickiewicza; Gwiazda przeznaczenia: „Arcturus”; Jak czytali romantycy. – III. Przestrzenie utożsamień: Artur Rimbaud: podróże wyobraźni tekstowej w „Statku pijanym”; Lęk Baudelaire’a; Federico Garcia Lorca: „Bo ja to już nie ja”; „Nocna strona” istnienia (Genet i Ghelderode); Heroiczna zoomorfia. James Douglas Morrison – poeta i wyobraźnia.
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
  
14. Mitoznawstwo<nowiki> porównawcze. [Studi</nowiki>a; autorzy:] M. Dybizbański, W. Szturc. Kr.: Wydawn. UJ 2006, 252 s.
+
===Archeologia wyobraźni===
  
Tu W. Szturca: Wstęp. Parerga I. Przekształcenia mitu Syren w literaturze i sztuce; Parerga II. Troja – Wawel – Skamander – redundancja mitematyczna; Parerga III. Apollo i Marsjasz – repartycje mitu; Parerga IV. Nierządnica babilońska – refutacja mitologiczna; Parerga V. Transformacje mitu Babilonii w kulturze europejskiej; Parerga VI. Oblicza Nabuchodonozora; Parerga VII. Semiramida Północy – bibelotage. – Rozdz. I. Mitoznawstwo starożytne i nowożytne. Od Hekatajosa z Miletu do Giambattisty Vico. – Rozdz. II: Parerga XI. Podważenie prawdy mitu personalnego. Polonocentryzm a austroslawizm. Wokół sporu o „ideę czeską” pomiędzy Adamem Mickiewiczem a Leonem Thunem. – Rozdz. III. Współczesne kierunki w mitoznawstwie porównawczym. Od Jakoba Bachofena do Gilberta Duranda. – Zakończenie. „Biblioteka jako smok”.
+
<ul>
 +
<li> A. FABIANOWSKI: „Przeszłość jest to dziś”.</li>
 +
</ul>
  
15. Śmierć i kaleka. (Monodia). <nowiki>[Utwór dramatyczny]. </nowiki>„Litteraria Copernicana” 2010 nr 1 (5) s. 140-148.
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
  
16. Nowe przestrzenie. Szkice o namiętności. Kr.: Wydawn. UJ 2011, 149 s.
 
  
Zawartość: Od Autora; Palą miłosne ognie. „Fedra” Racine’a; Namiętności duszy. Kartezjusz; Namiętność geometrii. Zagadnienie delijskie i Norwid; Widziałem nagie nimfy. O pewnym napisie nagrobnym; Gelobt sey uns die ewge Nacht. Namiętna noc Novalisa<nowiki>; Ironia i melancholia. [J.] Słowacki; Namiętność poza historią. O nieistnieniu tragedii w literaturze polskiej; Namiętność i śmierć. [H. von] Kleist</nowiki> – <nowiki>[G.] </nowiki>Büchner; Nawoływania syren. „<nowiki>Powrót Odysa” [S.] Wyspiańskiego; Namiętny adept hellenizmu św. Pawła. Słowacki; [A.] Rimbaud: Namiętność światła; Święty Sebastian</nowiki> – miłość do pięknego cierpienia; Jorge Luis Borges, José Lezama Lima – namiętność i utożsamienie.
+
<ul>
 +
<li>„Nowe Książ.” 2002 nr 2.</li>
 +
</ul>
  
  17. Rytualne źródła teatru. Obrzęd, maska, święto. Kr.: Państ<nowiki>. Wyższa Szkoła Teatr. im. L. Solskiego 2013, 387 s., [16] s. tabl.</nowiki>
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
  
Zawartość: Wstęp. – Człowiek paleolitu. Z jaskini do domu; Rytuały Arkony. W stronę Świętowida; „Nevedomaja strana”. Drogi ku słowiańskim zaświatom; Szeptucha i polscy szamani; Rytuały przedchrześcijańskiej Łotwy; Babilońskie rytuały inicjacyjne. „Enuma elisz”'' ''i „Gilgamesz”; Natjaśastra Bharaty, czyli miłość teatru; Rytuały zaklinania deszczu; Człowiek w masce antylopy; Gesty mimetyczne; Gesty i ruchy tropiczne. Rytualny taniec balijski kecak; Mimesis maski i przestrzenie arche: mit – natura – sen; Taniec zoomorficzny; Taniec jako ideogram u Berberów; Matematyka gestów rytualnych islamu; Taniec orgiastyczny i ekstatyczny pochówek zmarłego; Rytuały taneczne Hawajów; Rytuały Oceanii. W kręgu ''nuna''; Maski Oceanii. W kręgu kultury t’ao t’ie; Maski Oceanii. W kręgu ambalażu; Maski Oceanii. Kultura Sepiku; Zookineza. Rytualne tańce Indian amerykańskich i maski śmierci; Rytuał ofiary Azteków. Tezcatlipoca; Egipt. Od emblematu ruchu do misterium. Nagada-Abydos; Księga Bram – scenariusz wędrówki w zaświatach; Grecja. Rytuały delfickie i Apollo; Ironiczna maska losu. Edyp król; Grecja. Od archeogestu do kodu gestycznego; Trzy starogreckie „maski” obrzędowe: Gorgona – Artemis – Dionizos; Śmierć kozła; Misterium chleba i misterium wina. Demeter – Dionizos.
+
===Rytualne źródła teatru===
  
  18. Dotkliwe przestrzenie. Studia o rytmach śmierci. Kr.: Wydawn. UJ 2015, 223 s. ''Teatr/Konstelacje''.
+
<ul>
 +
<li> P. MORAWSKI: Aborygeni i jaskiniowcy. „Teatr” 2014 nr 12 [dot. też: M. Kocur: Źródła teatru].</li>
 +
<li> D. RATAJCZAKOWA: Po śladach. „Didaskalia” 2014 nr 121/122.</li>
 +
<li> Zapis spotkania promocyjnego z Włodzimierzem Szturcem, autorem książki „Rytualne źródła teatru”. Prowadzenie B. Guczalska. (Fragmenty). „Zesz. Nauk. Państ. Wyż. Szkoły Teatr. im. L. Solskiego w Kr.” 2014 nr 6.</li>
 +
</ul>
  
Zawartość: Od autora. – I. Luterańskie pieśni żałoby; II. Dom. Nauka czytania; III. Luter. Apokalipsa; IV. „Dzieje grzechu”<nowiki> [S. Żeromskiego]. Erotyka muzyczna; V. Pożegnanie ikony; VI. Eleusis Słowackiego</nowiki><nowiki> [do</nowiki>t. <nowiki>m.in</nowiki>. wiersza „Córka Cerery”]; VII. „Akropolis”<nowiki> [S. Wyspiańskiego]</nowiki> – rytm nocy, rytmy świtu; VIII. Wyspiański. Rytmy mowy; IX. Wersologika <nowiki>[J.] </nowiki>Tuwima; X. Ironia romantyczna. Tworzyć-niszczyć; XI. Ironia – stan po destrukcji; XII. ''Ostinato'' śmierci. Narracje<nowiki> [dot. m.in. kompozycji </nowiki>„Księgi tysiąca i jednej nocy”]; XIII. <nowiki>[A.] </nowiki>Artaud. Pisanie jest doszczętne.
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
  
  19. Trauma. Dramaty. Oprac. i wstęp: K. Korotkich. Białystok: Inst. Filol. Pol. UwB<nowiki> [</nowiki>Uniw. w Białymstoku], Książn. Podlaska 2015, 402 s. ''Białostocka Kolekcja Filol. Literatura'', 1.
+
===Żywobyci===
  
Zawartość: Zwiastowanie; Magnifikat<nowiki> [poz. 2]</nowiki>; Kuszenie świętego Antoniego<nowiki> [poz. 6]</nowiki>; Andersen. (Dramat operowy); Peeling; Powrót Sabinek. (Komedia dla drobnomieszczan w trzech aktach)<nowiki> [poz. 10]; </nowiki>Samnia<nowiki> [poz. 8]; </nowiki>Tod i Trauma. (Monodia).
+
<ul>
 +
<li> (drc). „Echo Wisły” 2015 nr [12]: grudzień.</li>
 +
</ul>
  
  20. Żywobyci<nowiki>. [</nowiki>Wiersze]. Wisła: Miejska Bibl. Publiczna im. J. Śniegonia; Cieszyn: Interfon 2015, 36 s.
+
[[#tworczosc|Powrót na górę&uarr;]]
 +
</div id='secondary'>
  
Teksty w gwarze wiślańskiej. – Cykle: Cygóński żywobyci; Po chałpach; Wiesieli na Gróniczku.
+
<div class='author'>Katarzyna Batora</div>
  
    21. Genetyka widowiska. Człowiek, maska, rytuał, widowisko. Kr.: Księg. Akademicka 2017, 350 s.
+
</div> <!-- all -->
 
+
Zawartość: Od Autora. – Gen wyobraźni; Maski; Rytuały i widowiska; Fenomenologia przedstawienia.
+
 
+
 
+
 
+
Rozprawy i studia zamieszczone w książkach zbiorowych i czasopismach, <nowiki>m.in</nowiki>.: O modelach kosmosu w literaturze. („Ja” liryczne wobec harmonii wszechświata). „Warsztat” 1981 s. 151-176. – Tajemnice ciemnej i świetlistej pajęczyny. (O zagadce metamorfozy Boga i Kosmosu w mistycznej twórczości Juliusza Słowackiego). „Ruch Lit.” 1982 nr 5/6 s. 235-245. – O rzekomych tradycjach romantycznych w dzisiejszym dramacie. „<nowiki>Dialog” 1984 nr 10 s. 86-93 [dot. m.in. dramatów E. Brylla, B. Drozd</nowiki>owskiego i B. Urbankowskiego]. – „Maria” Antoniego Malczewskiego w malarskim ''dominium vanitatis''. „Ruch Lit.” 1985 nr 4 s. 263-277. – Strategie perswazyjne współczesnej recenzji teatralnej. W: Polska krytyka teatralna lat
+
 
+
1944-1980. Katow. 1986 s. 164-182. ''Pr. Nauk. UŚl. w Katow.'', 756. – Le grain mystique dans le symbolisme du sacrifice: Le messianisme polonais – Mickiewicz, Towiański, Słowacki. W: Messianisme et slavophilie. Cracovie 1987 s. 101-109. – Ironia i transcendencja. Próba ujęcia istoty ironiczności. „Studen. Zesz. UJ” 1988 t. 7 z. 3 s. 97-112. – Kosmos w „Dziadach” Adama Mickiewicza. W: Mickiewicz. W&nbsp;190-lecie urodzin. Materiały z sesji naukowej 2-4 grudnia 1988. Białystok 1993 s. 185-194. – Tradycje romantyzmu w polskim dramacie współczesnym. (1945-1983). W: Dramat i teatr po roku 1945. Wr. 1994 s. 37-68. – „Maria” Malczewskiego. Od vanitas ku nihilizmowi. „Prz. Hum.” 1996 nr 2 s. 71-83. – Mowa jako rytm w teatrze Stanisława Wyspiańskiego. W: Stanisław Wyspiański. Materiały z sesji naukowej na UJ. 7-9 czerwca 1995. Kr. 1996 s. 99-110. – Oświecenie – romantyzm. (Z dziejów idei natury i Wielkiej Całości). „Prz. Hum.” 1996 nr 4 s. 13-28. – Pojęcie narodowości i powszechności literatury w ujęciu romantycznych szkół krytycznych. W: Narodowy i ponadnarodowy charakter literatury. Kr. 1996 s. 137-1<nowiki>48 [tekst w j. pol. i franc.].</nowiki> – Słowacki jako interpretator Mickiewicza. „PAL Przegląd Artyst.- Lit.” 1998 nr 1/2 s. 13-21. – Konstrukcja izotopowa „Balladyny”. „Rocz. Tow. Lit. im. A. Mickiewicza” 1999 s. 57-72 <nowiki>[dot. języka J. Słowackiego].</nowiki> – Na Krecie i w Pompei: Zmartwychwstanie Kurety i skamienienie retora. W: Antyk romantyków – model europejski i wariant polski. Toruń 2003 s. 431-458. – Myśl protestancka w „<nowiki>Zdaniach i uwagach” [A. Mickiewicza]. W: Mickiewicz mistyczny. Wwa 2005 s. 290-296.</nowiki> – Romantyzm i pozytywizm – dwie antropologie literackie. W: Polonistyka w przebudowie. T. 2. Kr. 2005 s. 556-561. – Obraz Mezopotamii w kulturze europejskiej w XVIII i XIX wieku – pierwsze rozpoznania. W: Hieroglifem pisane dzieje… Wwa 2007 s. 75-87. – „Figlio<nowiki>, non tanto forte”. Mickiewicz Wyspiańskiego. W: Sztuka słowa, sztuka obrazu. Kr. 2009 s. 33-40 [dot.: S. Wyspiański: Legion; Wyzwolenie].</nowiki> – „Enklawa” i „tabor” w „Chacie za wsią” Józefa Ignacego Kraszewskiego, czyli powieściopisarz – socjologiem. W: Kraszewski i wiek XIX. Białystok 2014 s. 575-584. – Friedrich Schlegel – początki intertekstualności. W: Romantyzm w lustrze postmodernizmu (i odwrotnie). Wwa 2014 s. 161-172. – „Hermeneia” a interpretacja ikony. Sacrum świata wschodniego i zachodniego w kulturze słowiańszczyzny. „Musica Antiqua Europae Orientalis”, Bydg. 2014 s. 11-23. – Krystian Lupa. Scenografia – filozofia przestrzeni teatralnej. „Didaskalia” 2014 nr 123 s. 52-63, przedr. w: Odsłony współczesnej scenografii. Kr. 2016 s. 163-185. – Droga do Maryjki z Nijmegen. W: Czary, alchemia, opętanie w kulturze na przestrzeni stuleci. Wwa 2015 s. 19-25. – Fenomenologia przedstawienia. „Pam. Teatr.” 2015 z. 1 s. 32-47. – Piękno melancholii. W: Piękno Juliusza Słowackiego. T. 3. Metamorphosis. Białystok 2015 s. 593-603. – Profesor Andrzej Szczeklik. Mitologie poszukiwanej harmonii a katharsis. W: Literatura piękna i medycyna. Kr. 2015 s. 279-300. – Egipskie biblioteki „Ksiąg Podziemia”. W: Bibliotheca mundi. Białystok 2016 s. 231-250. – Poetyka a polityka dramatu po 1968 roku. W: W teatrze dziejów. Dramat historyczny ostatnich 150 lat. Wwa 2016 s. 250-270. – Antropologia pieśni ludowej. O spektaklu „Do DNA”. „Konteksty” 2017 nr 1/2 s. 312-321. – „Danton”: wektory interpretacji filmu Andrzeja Wajdy. „Przestrzenie Teorii” 2017 nr 27 s. 59-75. – Hamlet w ruinach cywilizacji niemieckiej. „Reszta jest milczeniem” Helmuta Käutnera. W: Lustra i echa. Kr. 2017 s. 55-71. – Miejsce teatrologii w szkole artystów teatru. Impresje nauczyciela. W: Teatrologia na rozdrożach. Katow. 2017 s. 140-146.
+
 
+
+
 
+
Przekłady i adaptacje
+
 
+
 
+
 
+
1.''' '''M. de Ghelderode: Słońce zachodzi<nowiki>. [Utwór dramatyczny]. Przekł. W. Szturc.</nowiki> Wyst.: Reż.: J. van Houtten. Asystent reż. W. Szturc. Insc.: J. van Houtten , W. Szturc. Kr., T. Lalki i Maski „Groteska” 1991.
+
 
+
2.''' '''<nowiki>A. Czechow: Trzy siostry. [Utwó</nowiki>r dramatyczny]. Adapt. i reż.: W. Szturc. Wyst. Paryż, Théâtre de l’Avenir-bemoll (Inst. Pol.) 1992.
+
 
+
Wyst. też: Gandawa, T. Backstage 1992. – Inf. na wortalu teatr. <nowiki>www.e-teatr.pl</nowiki>.
+
 
+
3.''' '''Molière: Mieszczanin szlachcicem; Skąpiec; Chory z urojenia; Świętoszek.
+
 
+
<nowiki>[Utwory dramatyczne]. Reż. i </nowiki>adapt. teatr. pt. Cztery twarze człowieka: W. Szturc. Wyst. Gandawa, T. Backstage 1994.
+
 
+
Wyst. też: Brugia, T. Sabbatini 1994. – Inf. na wortalu teatr. <nowiki>www.e-teatr.pl</nowiki>.
+
 
+
4.''' '''H. von Kleist: Penthesilea<nowiki>. [Utwór dramatyczny]. Przekł. W. Szturc.</nowiki> Wyst.: Reż.: G. Jarzyna-Horst. Kr., PWST im. L. Solskiego 1996.
+
 
+
5.''' '''<nowiki>S. Beckett: Kołysanka; Ohio Impromptu. [Utwory dramatyczne]. Reż. i </nowiki>adapt. teatr. pt. Szepcząc: W. Szturc. Wyst. Tours, Théâtre de l’Avenir-bemoll (Café Blue Jeans) 1997.
+
 
+
W przedstawieniu występowali jako aktorzy Ch. Lafont i W. Szturc. – Inf. na wortalu teatr. <nowiki>www.e-teatr.pl</nowiki>.
+
 
+
Wyst. inne: Cieszyn, festiwal „Na granicy” 1998.
+
 
+
6.''' '''Cudowna historia Maryjki z Nijmegen, która przez siedem lat miała do czynienia z diabłem. Anonimowy mirakl niderlandzki z XV wieku. Przekł. i posł.: P. Oczko. Adapt. lit.: W. Szturc. Kr.: Script 1998, 72 s.
+
 
+
7.<nowiki> F. Dostojewski: Idiota. [Powieść]. Reż. i </nowiki>adapt. teatr. (fragm.): W. Szturc. Wyst. Tours, Théâtre de l’Avenir-bemoll (L’Espace Chez Pascal) 1998.
+
 
+
Po premierze oskarżono W. Szturca o założenie sekty (ze względu na muzykę prawosławną w przedstawieniu i ikony na feretronach i sztandarach przed budynkiem), zakazano dalszych wystawień, a scenariusz został skonfiskowany przez policję. – Inf. na wortalu teatr. <nowiki>www.e-teatr.pl</nowiki>.
+
 
+
  <nowiki>8. S. Wyspiański: Akropolis. [Utwór dramatyczny]. Oprac. dramaturgiczne tekstu: W. Szturc. </nowiki>Wyst.: Reż.: A. Augustynowicz. Szczec., T. Współcz. 2015.
+
 
+
+
 
+
Prace redakcyjne
+
 
+
 
+
 
+
1.''' '''I Warsztaty Wydziałów Aktorskich Polskich Szkół Teatralnych. Kr., 24-29 X 1993. Oprac.: W. Szturc, J. Popiel. Kr.: PWST 1994, 62 s.''' '''
+
 
+
2.''' '''Juliusz Słowacki – poeta europejski. Red.: M. Cieśla-Korytowska, W. Szturc, A. Ziołowicz. Kr.: Universitas 2000, 205 s.
+
 
+
Materiały konferencyjne.
+
 
+
3.''' '''Hieroglifem pisane dzieje… Starożytny wschód w wyobraźni romantyków. Studia. Pod. red. W. Szturca i M. Bisior-Dombrowskiej. Wwa: DiG; Ośrodek Badań nad Tradycją Antyczną w Polsce i Europie Środkowo-Wschodniej UW 2007, 220 s.
+
 
+
4. L. Krop: Higiena osobista i<nowiki> inne rzeczy wymagane. [Wiersze</nowiki><nowiki>]. [Wstęp i red.]: W. Szturc. Wadowice: Drukarnia i </nowiki>Wydawn<nowiki>. Grafikon; Wisła: na zlecenie Wiślańskiego Centrum Kultury [2015], 47 s.</nowiki>
+
 
+
 
+
 
+
OPRACOWANIA (wybór)
+
 
+
 
+
 
+
Ank. 2009. – Autor o sobie: Soliloquium. „Prz. Artyst<nowiki>.-Lit.” 1996 nr 4 [komentarz do dramatu „</nowiki>Magnifikat”]. – Wywiady: Z potrzeby, która trafiła w zamówienie. „<nowiki>Dramaturgia Pol.” 1995 nr 1 [dot. też dramatu </nowiki>„Magnifikat”] ; Zawsze interesował mnie człowiek. Rozm. J. Szturc. „Ewangelik” 2004 nr 3; O empatii, niemym Skardze, wielogłosach, śniegu i ocalaniu świata. Rozm. J. Czernik. „Bez Porównania” 2005 nr 2.
+
 
+
<nowiki>[Bibliografia prac Włodzimierza Szturca] [on</nowiki>-<nowiki>line] [dostęp </nowiki>28 października 2017]. Dostępny w Internecie: [http://www.katedrateatru.polonistyka.uj.edu.pl/pracownicy/wlodzimierz-szturc http://www.katedrateatru.polonistyka.uj.edu.pl/pracownicy/wlodzimierz-szturc]. – <nowiki>Włodzimierz Szturc. W: Encyklopedia teatru polskiego [on</nowiki>-<nowiki>line] [dostęp 20 maja 2016]. Dostępny w Internecie: </nowiki>[http://www.encyklopediateatru.pl/autorzy/1187/wlodzimierz-szturc http://www.encyklopediateatru.pl/autorzy/1187/wlodzimierz-szturc].
+
 
+
Ironia romantyczna (poz. 1): M. KALINOWSKA. „Pam. Lit.” 1994 z. 3.
+
 
+
Magnifikat (poz. 2): <nowiki>[Dot. </nowiki>wyst. w Szczec.]: J. KISIELIŃSKI: Nudna stypa. „Teatr” 1995 nr 6. – P. MICHAŁOWSKI: „Magnifikat” i de profundis z wieży Babel. „Odra” 1995 nr 12. – Zob. Autor o sobie i Wywiady.
+
 
+
„Faust” Goethego (poz. 4): Ł. DREWNIAK: Przez ciemność ku wiecznej jasności. „Gaz. Wybor.” 1995 nr 282 dod. „Gaz. w Kr.”. – M. FRANKIEWICZ: Przed kolejną lekturą „Fausta”. „Didaskalia” 1995 nr 10. – K. LIPIŃSKI. „Ruch Lit.” 1996 z. 5.
+
 
+
Kuszenie św. Antoniego (poz. 6): <nowiki>[Dot. </nowiki>wyst. w Koszalinie]: M. KOŁOWSKA: Kuszenie formą. „Głos Pomorza” 1996 nr 78. – M. SZUMOWSKA: Kuszące obrazy. „Opcje” 1997 nr 1.
+
 
+
O obrotach sfer romantycznych (poz. 7): J. BOROWCZYK. „Pozn. Studia Polonist<nowiki>. Ser. Lit.” 1999 t. 6 [dot. też: </nowiki>Teoria dramatu romantycznego w Europie XIX wieku]. – A. GRABOWSKI: Puzzle bez obrazka. „Znak” 1999 nr 6. – Z. ZYGLEWSKI. „Prz. Bydg.” 2000 R. 11.
+
 
+
Powrót Sabinek (poz. 10): K. KOROTKICH: Apokalipsa w stylu radosnej groteski. Świat kobiet w dramacie Włodzimierza Szturca. „Powrót Sabinek”. W: Ateny. Rzym. Bizancjum. Mity śródziemnomorza w kulturze XIX i XX wieku. Białystok 2008.
+
 
+
Teoria dramatu romantycznego w Europie XIX wieku (poz.: 11): J. BOROWCZYK. „Pozn. Studia Polonist<nowiki>. Ser. Lit.” 1999 t. 6 [dot. też: O obrotach sfer romantycznych]. – </nowiki>J. ZARZYCKA: Dyskurs o dramacie. „Przekrój” 1999 nr 21.
+
 
+
Archeologia wyobraźni (poz. 12): A. FABIANOWSKI: „Przeszłość – jest to dziś”. 
+
 
+
„Nowe Książ.” 2002 nr 2.
+
 
+
  Rytualne źródła teatru (poz. 17): P. MORAWSKI: Aborygeni i jaskiniowcy. „Teatr” 2014 nr 12<nowiki> [dot. też: M. Kocur: Źródła teatru]</nowiki>. – D. RATAJCZAKOWA: Po śladach. „Didaskalia” 2014 nr 121/122. – Zapis spotkania promocyjnego z Włodzimierzem Szturcem, autorem książki „Rytualne źródła teatru”. Prowadzenie B. Guczalska. (Fragmenty). „Zesz. Nauk. Państ. Wyż. Szkoły Teatr. im. L. Solskiego w Kr.” 2014 nr 6.
+
 
+
  Żywobyci (poz. 20): (drc). „<nowiki>Echo Wisły” 2015 nr [12]: grudzień.</nowiki>
+
 
+
                    Katarzyna Batora
+

Wersja z 12:07, 15 lut 2018

ur. 1959

Krypt.: WSW.

Historyk i teoretyk literatury, teatrolog, dramatopisarz, eseista.

Spis treści

BIOGRAM

Urodzony 16 stycznia 1959 w Wiśle na Śląsku Cieszyńskim; syn Gustawa Szturca, księgowego, i Herminy Śliż, administracyjnej pracownicy tartaku. Uczył się początkowo w Wiśle, gdzie m.in. przez trzy lata uczęszczał do klasy akordeonu w podstawowej szkole muzycznej, filii Państwowej Szkoły Muzycznej w Cieszynie. Naukę kontynuował w Liceum Ogólnokształcącym w Wiśle, jako uczeń III klasy został finalistą Ogólnopolskiej Olimpiady Literatury i Języka Polskiego. Debiutował w 1976 wierszami pt. Bukowa zima, ogłoszonym w piśmie „Zwrot” (nr 9) i Domy modrzewiowe, opublikowanym w „Głosie Ludu” (nr 98); obydwa utwory zostały nagrodzone w III Konkursie Literackim odbywającym się w ramach Tygodnia Kultury Beskidzkiej. Po zdaniu matury w 1977 podjął studia z zakresu teatrologii i filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie; od 1979 studiował także (w trybie indywidualnego toku) polonistykę. W 1981 uzyskał magisterium na podstawie pracy pt. Ewolucja idei kosmosu w twórczości Słowackiego (promotor prof. Maria Żmigrodzka) i został zatrudniony na stanowisku asystenta w Zakładzie Historii Literatury Polskiej XIX w. Instytutu Filologii Polskiej (IFP) UJ. W tymże roku debiutował jako historyk literatury rozprawą pt. O modelach kosmosu w literaturze. („Ja” liryczne wobec harmonii wszechświata), ogłoszoną w zeszycie naukowo-literackim „Warsztat”. W pracy badawczej zajął się głównie literaturą i kulturą XIX w. ze szczególnym uwzględnieniem problematyki teatru, a w późniejszych latach także m.in. zagadnieniami wyobraźni, mitoznawstwem i kulturą antyczną. Jako recenzent teatralny debiutował w 1981 na łamach „Echa Krakowa” (nr 34) omówieniem przedstawienia Fritza Hochwäldera pt. Oskarżyciel publiczny; z dziennikiem tym zakończył współpracę po wprowadzeniu stanu wojennego w grudniu tegoż roku. Rozwijał działalność naukową. Ogłaszał artykuły poświęcone głównie literaturze i dramaturgii okresu romantyzmu, a także recenzje literackie i teatralne oraz przekłady z języka francuskiego, m.in. w „Ruchu Literackim” (1982-85, z przerwami, 1989-90) i „Nowych Książkach” (1983-90). Równocześnie zajmował się w latach osiemdziesiątych pracami edytorskimi w niezależnych wydawnictwach, publikował też artykuły w bezdebitowym piśmie „Robotnik” (podp. krypt. WSW). Pisał także wiersze i malował. Od 1985 wykładał na Wydziale Aktorskim i Wydziale Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego (PWST) w Krakowie. W 1989 uzyskał doktorat na podstawie rozprawy pt. ''Ironia romantyczna – ogniwo przemian i sporów pomiędzy Sokratyczną i retoryczną ideą ironii (promotor prof. Ewa Miodońska-Brookes). W 1991 wyjechał do Paryża, gdzie wykładał literaturę i kulturę polską w Institut National des Langues et Civilisation Orientales (INALCO, Instytut Języków i Cywilizacji Orientalnych). Współpracował z Centre de Recherchesur L'imaginaire (CRI; Centrum Badań nad Wyobraźnią) na Uniwersytecie Stendhala w Grenoble, prowadząc wykłady z zakresu antropologii kulturowej (1994-95). W 1993 założył też z kilkoma znajomymi, już wcześniej związanymi z amatorskim ruchem teatralnym, i ze swoimi studentami grupę teatralną Théâtre de l’Avenir-bemoll. Na potrzeby tego teatru dokonywał adaptacji i reżyserował. Współpracował z Instytutem Teatralnym Fransa Roggena w Gandawie. Artykuły, szkice i recenzje publikował m.in. w „Przeglądzie Humanistycznym” (1990, 1996-97), „Teatrze” (1990-94, z przerwami, 2001), „Revue des Études Slaves” (Paryż, 1993), „Przeglądzie Artystyczno-Literackim” (1996-98; od 1997 „PAL Przegląd Artystyczno-Literacki”). W 1994 debiutował jako dramatopisarz utworem pt. Magnifikat, opublikowanym w „Dialogu” (nr 12). W 1995 powrócił do Krakowa i pracy w IFP UJ oraz w tamtejszej PWST. W 1997 ponownie wyjechał do Francji i do 1999 prowadził wykłady z zakresu literatur porównawczych, a także z porównawczej historii teatru, zwłaszcza starożytnego na Uniwersytecie w Tours. W tym czasie poznał francuską aktorkę Charlotte Lafont i wraz z nią wznowił w 1998 działalność grupy teatralnej Théâtre de l’Avenir-bemoll. Po powrocie do Krakowa pracował w Katedrze Komparatystyki Literackiej, a następnie w Katedrze Teatru (później Katedra Teatru i Dramatu) w Instytucie Polonistyki (od 2004 Wydział Polonistyki) UJ. W 2000 uzyskał habilitację na UJ na podstawie rozprawy pt. Teoria dramatu romantycznego w Europie XIX wieku. W tymże roku został prezesem Polskiego Towarzystwa Komparatystycznego oraz członkiem International Comparative Literature Association. Od 2001 pełnił funkcję jednego z redaktorów naukowych serii wydawniczej Uniwersytetu w Białymstoku Antyk Romantyków. W 2002 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W tymże roku zaczął wykładać mitoznawstwo porównawcze na polonistyce UJ oraz kontynuował wykłady z historii teatru i dramatologii na Wydziale Aktorskim PWST (od 2017 Akademia Sztuk Teatralnych im. S. Wyspiańskiego) w Krakowie. W 2002-05 prowadził warsztaty dramaturgiczne w Studium Literacko-Artystycznym UJ; pod jego kierunkiem słuchacze Studium napisali dramat pt. Desperados, opublikowany w piśmie „Portret” (2002 nr 12 s. 162-165). W 2007 został członkiem rady redakcyjnej serii wydawniczej Uniwersytetu w Białymstoku Czarny Romantyzm i rady redakcyjnej pisma wydawanego przez Wydawnictwo Naukowe UMK w Toruniu – „Litteraria Copernicana”. Wszedł w skład Towarzystwa Badań Historii Teatru. Wykładał na uniwersytetach w Niemczech (Giessen, Berlin), Norwegii (Bergen) i we Francji. Równocześnie zajmował się pisaniem dramatów, m.in. niepublikowane: Triforium (powst. 2004), Niewolnicy sprzątają najlepiej (powst. 2005). Odbył wiele podróży zagranicznych, m.in. w 2004 do Grecji i Indonezji, a w 2007 Tunezji. W 2013 wszedł w skład Rady Naukowej ogólnopolskiego naukowego pisma bibliotekoznawczego i bibliologicznego „Bibliotekarz Podlaski” oraz został członkiem Rady Redakcyjnej nieregularnika filologicznego „Próby”, wydawanego przez Koło Naukowe Klub Humanistów Uniwersytetu w Białymstoku. Artykuły i recenzje publikował w tym czasie m.in. w pismach: „Bez Porównania” (2006; tu wybór wierszy w cyklu Czuwania), „Literacje” (2011-12), „Musica Antiqua Europae Orientalis” (2012, 2014), „Próby” (2013-14), „Słowo i Myśl” (2013), „Didaskalia” (2014), „Teksty Drugie” (2014), „Pamiętnik Teatralny” (2015), „Slavia Orientalis” (2016), „Konteksty” (2017). Działał też społecznie, organizując edukację dla dzieci w małych ośrodkach wiejskich. Wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1999). Mieszka w Krakowie i w Wiśle.

TWÓRCZOŚĆ

  1. Ironia romantyczna. Pojęcie, granice i poetyka. Wwa: PWN 1992, 266 s.
  2. Rozprawa doktorska.

    Zawiera części: Ironia sokratyczna; Ironia retoryczna; Ironia romantyczna: Pojęcie ironii romantycznej; Granice ironii romantycznej; Ironia jako principium creationis; Ironia romantyczna jako poetyka dzieła.

  3. Magnifikat. [Utwór dramatyczny]. „Dialog” 1994 nr 12 s. 47-67. Przedr. zob. poz. 19. Praprem.: Reż.: A. Augustynowicz. Szczec., T. Współcz. 1995.
  4. Osiem szkiców o ironii. Kr.: Universitas 1994, 113 s.
  5. Zawartość: I. „Król Edyp” Sofoklesa. Ironia tragiczna jako zasada budowy akcji tragedii; II. „Miarka za miarkę” Szekspira. Ironia retoryczna jako podstawa napięcia dramatycznego; III. „Fantazy” Słowackiego. Ironia jako sztuka rozdawania ról, nie zawsze ironicznych; IV. Od romansu hellenistycznego do „Orlanda szalonego” Ariosta. Ironia – zasada konstrukcji wieloplanowej; V. Od romansu średniowiecznego do „Opowieści kanterberyjskich” Chaucera. Ironia, czyli pretekst zawikłania fabuły; VI. Wokół „Don Kiszota” Cervantesa. Ironia, czyli źródło techniki zwierciadlanych odbić; VII. Swift – Fielding – Sterne. Ironia jako zasada gier powieściowych; VIII. „Don Juan” Byrona i „Beniowski” Słowackiego. Ironia jako principium poematu dygresyjnego.

  6. „Faust” Goethego. Ku antropologii romantycznej. [Studia]. Kr.: Universitas 1995, 80 s.
  7. Zawartość: I. Od legendy do mitu; II. Człowiek faustyczny; III. Faust – człowiek romantyczny; IV. „Faust” – dramat inicjacji. Ciemność i jasność; V. Astronomiczne modele kosmosu w „Fauście”; VI. Alchemiczne modele kosmosu w „Fauście”; VII. „Eritis sicut Deus”; VIII. „Był na początku czyn”; IX. Drzwi śmierci.

  8. Maurice Maeterlinck ou la dialectique entre l’extérieur et l’intérieur de l’homme. [Szkic]. Gent: Frans Roggenstichtung 1995, 16 s.
  9. Kuszenie świętego Antoniego. [Utwór dramatyczny]. „Dialog” 1996 nr 2 s. 5-18. Przedr. zob. poz. 19. Praprem.: Reż.: K. Prus. Koszalin, Bałtycki T. Dram. im. J. Słowackiego 1996.
  10. O obrotach sfer romantycznych. Studia o ideach i wyobraźni. Bydg.: Homini 1997, 195 s.
  11. Zawartość: Idea „wielkiej całości”. Od Oświecenia ku romantyzmowi; Przemiany postaw etycznych bohaterów dramatów Słowackiego; Millenaryzm Juliusza Słowackiego; Mistyczny kosmos Juliusza Słowackiego; Kosmos Adama Mickiewicza; Symbolika ziarna w III cz. „Dziadów”; Symbolika inicjacji w „Krakusie” Cypriana K. Norwida; Mit fundacyjny narodu w „Wandzie” Cypriana K. Norwida; Zasady antropologii kulturowej Cypriana K. Norwida. (O notatkach poety); Podróże do wnętrza ziemi. Novalis – Hölderlin; Mitologia nicości: Antoni Malczewski; Opium i wyobraźnia. (Studium z poetyki „przeklętej wrażliwości”).

  12. Samnia. [Utwór dramatyczny]. „Dialog” 1997 nr 7 s. 5-18. Przedr. zob. poz. 19.
  13. A short history of Polish literature. Part 2. From 1795 to the present. [Przeł.:] P. Leese, E. Wójcik-Leese. Kr.: PAN 1998, 119 s. Polish Academy of Science, Crakow, Branch. Learning for All, 488.
  14. Powrót Sabinek. [Utwór dramatyczny]. K. Korotkich: Kilka słów zamiast wstępu. „poNADto”1999 nr 3 s. 63-81. Przedr. zob. poz. 19.
  15. Teoria dramatu romantycznego w Europie XIX wieku. Bydg.: Homini 1999, 276 s.
  16. Rozprawa habilitacyjna.

    Zawartość: I. Narodziny teorii dramatu romantycznego. – II. Wielkie teorie romantyczne: 1. Wiktor Hugo i dramat romantyczny; 2. François-René Chateaubriand i poeci salonu Emile’a Deschampsa wobec dramatu romantycznego; 3. Teoria dramatu romantycznego we Włoszech i w Hiszpanii; 4. George Gordon Byron a zagadnienia konstrukcji bohatera romantycznego; 5. August Wilhelm Schlegel w poszukiwaniu tradycji dramatu romantycznego; 6. Ludwig Tieck: pomiędzy teorią a praktyką dramatu romantycznego; 7. Friedrich Wilhelm Hegel i problemy nowoczesnej tragedii; 9. Adam Mickiewicz i koncepcja dramatu słowiańskiego w Lekcji XVI. – III. Ewolucja teorii dramatu romantycznego. – Bibliografia prac na temat teorii dramatu romantycznego.

  17. Archeologia wyobraźni. Studia o Słowackim i Norwidzie. Kr.: Universitas 2001, 245 s.
  18. Zawartość: Strona Słowackiego: „Marząc w różach kolor czarny...”; Słowacki hiszpański: o sposobie oglądania wydarzeń politycznych; Słowacki – Mickiewicz. Mickiewicz – Goethe; Transformacje gwiazdy Arcturus; Metamorfozy mitemów antycznych w „Samuelu Zborowskim”; „Nowa Dejanira” i stary Nessus; Nad pustym sarkofagiem Helois. – Strona Norwida: „Przykryjcie mnie lepiej!...”; Norwidowy Don Kichot na tle literatury XIX wieku. O „Epos-nasza” (1848): o sposobie oglądania samotności; Pokój z widokiem na wieczność. Hadrian i inne czasy; Grecy w twórczości Norwida; Pani M. idzie do muzeum; Epimenides i ruiny; Pompeja.

  19. Moje przestrzenie. Szkice o wrażliwości ludzkiej. Kr.: Tow. Przyjaciół Polonistyki Krak. 2004, 236 s.
  20. Zawartość: I. Przestrzenie myśli: Ironia jako energia rozstrzygnięć etycznych; Życie i myśli doktora Georgiusa Faustusa; Doktor Marcin Luter wobec Apokalipsy św. Jana; Czy jest możliwa symbolika dobra?; Oko ikony. – II. Przestrzenie czytania: „Balladyna” Juliusza Słowackiego; Ryty przejścia jako podstawa struktury obrzędu w „Dziadach” Mickiewicza; Gwiazda przeznaczenia: „Arcturus”; Jak czytali romantycy. – III. Przestrzenie utożsamień: Artur Rimbaud: podróże wyobraźni tekstowej w „Statku pijanym”; Lęk Baudelaire’a; Federico Garcia Lorca: „Bo ja to już nie ja”; „Nocna strona” istnienia (Genet i Ghelderode); Heroiczna zoomorfia. James Douglas Morrison – poeta i wyobraźnia.

  21. Mitoznawstwo porównawcze. [Studia; autorzy:] M. Dybizbański, W. Szturc. Kr.: Wydawn. UJ 2006, 252 s.
  22. Tu W. Szturca: Wstęp. – Parerga I. Przekształcenia mitu Syren w literaturze i sztuce; Parerga II. Troja – Wawel – Skamander – redundancja mitematyczna; Parerga III. Apollo i Marsjasz – repartycje mitu; Parerga IV. Nierządnica babilońska – refutacja mitologiczna; Parerga V. Transformacje mitu Babilonii w kulturze europejskiej; Parerga VI. Oblicza Nabuchodonozora; Parerga VII. Semiramida Północy – bibelotage. – Rozdz. I. Mitoznawstwo starożytne i nowożytne. Od Hekatajosa z Miletu do Giambattisty Vico. – Rozdz. II: Parerga XI. Podważenie prawdy mitu personalnego. Polonocentryzm a austroslawizm. Wokół sporu o „ideę czeską” pomiędzy Adamem Mickiewiczem a Leonem Thunem. – Rozdz. III. Współczesne kierunki w mitoznawstwie porównawczym. Od Jakoba Bachofena do Gilberta Duranda. – Zakończenie. „Biblioteka jako smok”.

  23. Śmierć i kaleka. (Monodia). [Utwór dramatyczny]. „Litteraria Copernicana” 2010 nr 1 (5) s. 140-148.
  24. Nowe przestrzenie. Szkice o namiętności. Kr.: Wydawn. UJ 2011, 149 s.
  25. Zawartość: Od Autora; Palą miłosne ognie. „Fedra” Racine’a; Namiętności duszy. Kartezjusz; Namiętność geometrii. Zagadnienie delijskie i Norwid; Widziałem nagie nimfy. O pewnym napisie nagrobnym; Gelobt sey uns die ewge Nacht. Namiętna noc Novalisa; Ironia i melancholia. [J.] Słowacki; Namiętność poza historią. O nieistnieniu tragedii w literaturze polskiej; Namiętność i śmierć. [H. von] Kleist – [G.] Büchner; Nawoływania syren. „Powrót Odysa” [S.] Wyspiańskiego; Namiętny adept hellenizmu św. Pawła. Słowacki; [A.] Rimbaud: Namiętność światła; Święty Sebastian – miłość do pięknego cierpienia; Jorge Luis Borges, José Lezama Lima – namiętność i utożsamienie.

  26. Rytualne źródła teatru. Obrzęd, maska, święto. Kr.: Państ. Wyższa Szkoła Teatr. im. L. Solskiego 2013, 387 s., [16] s. tabl.
  27. Zawartość: Wstęp. – Człowiek paleolitu. Z jaskini do domu; Rytuały Arkony. W stronę Świętowida; „Nevedomaja strana”. Drogi ku słowiańskim zaświatom; Szeptucha i polscy szamani; Rytuały przedchrześcijańskiej Łotwy; Babilońskie rytuały inicjacyjne. „Enuma elisz”i „Gilgamesz”; Natjaśastra Bharaty, czyli miłość teatru; Rytuały zaklinania deszczu; Człowiek w masce antylopy; Gesty mimetyczne; Gesty i ruchy tropiczne. Rytualny taniec balijski kecak; Mimesis maski i przestrzenie arche: mit – natura – sen; Taniec zoomorficzny; Taniec jako ideogram u Berberów; Matematyka gestów rytualnych islamu; Taniec orgiastyczny i ekstatyczny pochówek zmarłego; Rytuały taneczne Hawajów; Rytuały Oceanii. W kręgu nuna; Maski Oceanii. W kręgu kultury t’ao t’ie; Maski Oceanii. W kręgu ambalażu; Maski Oceanii. Kultura Sepiku; Zookineza. Rytualne tańce Indian amerykańskich i maski śmierci; Rytuał ofiary Azteków. Tezcatlipoca; Egipt. Od emblematu ruchu do misterium. Nagada-Abydos; Księga Bram – scenariusz wędrówki w zaświatach; Grecja. Rytuały delfickie i Apollo; Ironiczna maska losu. Edyp król; Grecja. Od archeogestu do kodu gestycznego; Trzy starogreckie „maski” obrzędowe: Gorgona – Artemis – Dionizos; Śmierć kozła; Misterium chleba i misterium wina. Demeter – Dionizos.

  28. Dotkliwe przestrzenie. Studia o rytmach śmierci. Kr.: Wydawn. UJ 2015, 223 s. Teatr/Konstelacje.
  29. Zawartość: Od autora. – I. Luterańskie pieśni żałoby; II. Dom. Nauka czytania; III. Luter. Apokalipsa; IV. „Dzieje grzechu” [S. Żeromskiego]. Erotyka muzyczna; V. Pożegnanie ikony; VI. Eleusis Słowackiego [dot. m.in. wiersza „Córka Cerery”]; VII. „Akropolis” [S. Wyspiańskiego] – rytm nocy, rytmy świtu; VIII. Wyspiański. Rytmy mowy; IX. Wersologika [J.] Tuwima; X. Ironia romantyczna. Tworzyć-niszczyć; XI. Ironia – stan po destrukcji; XII. Ostinato śmierci. Narracje [dot. m.in. kompozycji „Księgi tysiąca i jednej nocy”]; XIII. [A.] Artaud. Pisanie jest doszczętne.

  30. Trauma. Dramaty. Oprac. i wstęp: K. Korotkich. Białystok: Inst. Filol. Pol. UwB [Uniw. w Białymstoku], Książn. Podlaska 2015, 402 s. Białostocka Kolekcja Filol. Literatura, 1.
  31. Zawartość: Zwiastowanie; Magnifikat [poz. 2]; Kuszenie świętego Antoniego [poz. 6]; Andersen. (Dramat operowy); Peeling; Powrót Sabinek. (Komedia dla drobnomieszczan w trzech aktach) [poz. 10]; Samnia [poz. 8]; Tod i Trauma. (Monodia).

  32. Żywobyci. [Wiersze]. Wisła: Miejska Bibl. Publiczna im. J. Śniegonia; Cieszyn: Interfon 2015, 36 s.
  33. Teksty w gwarze wiślańskiej. – Cykle: Cygóński żywobyci; Po chałpach; Wiesieli na Gróniczku.

  34. Genetyka widowiska. Człowiek, maska, rytuał, widowisko. Kr.: Księg. Akademicka 2017, 350 s.
  35. Zawartość: Od Autora. – Gen wyobraźni; Maski; Rytuały i widowiska; Fenomenologia przedstawienia.

    Rozprawy i studia zamieszczone w książkach zbiorowych i czasopismach, m.in.: O modelach kosmosu w literaturze. („Ja” liryczne wobec harmonii wszechświata). „Warsztat” 1981 s. 151-176. – Tajemnice ciemnej i świetlistej pajęczyny. (O zagadce metamorfozy Boga i Kosmosu w mistycznej twórczości Juliusza Słowackiego). „Ruch Lit.” 1982 nr 5/6 s. 235-245. – O rzekomych tradycjach romantycznych w dzisiejszym dramacie. „Dialog” 1984 nr 10 s. 86-93 [dot. m.in. dramatów E. Brylla, B. Drozdowskiego i B. Urbankowskiego]. – „Maria” Antoniego Malczewskiego w malarskim dominium vanitatis. „Ruch Lit.” 1985 nr 4 s. 263-277. – Strategie perswazyjne współczesnej recenzji teatralnej. W: Polska krytyka teatralna lat

    1944-1980. Katow. 1986 s. 164-182. Pr. Nauk. UŚl. w Katow., 756. – Le grain mystique dans le symbolisme du sacrifice: Le messianisme polonais – Mickiewicz, Towiański, Słowacki. W: Messianisme et slavophilie. Cracovie 1987 s. 101-109. – Ironia i transcendencja. Próba ujęcia istoty ironiczności. „Studen. Zesz. UJ” 1988 t. 7 z. 3 s. 97-112. – Kosmos w „Dziadach” Adama Mickiewicza. W: Mickiewicz. W 190-lecie urodzin. Materiały z sesji naukowej 2-4 grudnia 1988. Białystok 1993 s. 185-194. – Tradycje romantyzmu w polskim dramacie współczesnym. (1945-1983). W: Dramat i teatr po roku 1945. Wr. 1994 s. 37-68. – „Maria” Malczewskiego. Od vanitas ku nihilizmowi. „Prz. Hum.” 1996 nr 2 s. 71-83. – Mowa jako rytm w teatrze Stanisława Wyspiańskiego. W: Stanisław Wyspiański. Materiały z sesji naukowej na UJ. 7-9 czerwca 1995. Kr. 1996 s. 99-110. – Oświecenie – romantyzm. (Z dziejów idei natury i Wielkiej Całości). „Prz. Hum.” 1996 nr 4 s. 13-28. – Pojęcie narodowości i powszechności literatury w ujęciu romantycznych szkół krytycznych. W: Narodowy i ponadnarodowy charakter literatury. Kr. 1996 s. 137-148 [tekst w j. pol. i franc.]. – Słowacki jako interpretator Mickiewicza. „PAL Przegląd Artyst.- Lit.” 1998 nr 1/2 s. 13-21. – Konstrukcja izotopowa „Balladyny”. „Rocz. Tow. Lit. im. A. Mickiewicza” 1999 s. 57-72 [dot. języka J. Słowackiego]. – Na Krecie i w Pompei: Zmartwychwstanie Kurety i skamienienie retora. W: Antyk romantyków – model europejski i wariant polski. Toruń 2003 s. 431-458. – Myśl protestancka w „Zdaniach i uwagach” [A. Mickiewicza]. W: Mickiewicz mistyczny. Wwa 2005 s. 290-296. – Romantyzm i pozytywizm – dwie antropologie literackie. W: Polonistyka w przebudowie. T. 2. Kr. 2005 s. 556-561. – Obraz Mezopotamii w kulturze europejskiej w XVIII i XIX wieku – pierwsze rozpoznania. W: Hieroglifem pisane dzieje… Wwa 2007 s. 75-87. – „Figlio, non tanto forte”. Mickiewicz Wyspiańskiego. W: Sztuka słowa, sztuka obrazu. Kr. 2009 s. 33-40 [dot.: S. Wyspiański: Legion; Wyzwolenie]. – „Enklawa” i „tabor” w „Chacie za wsią” Józefa Ignacego Kraszewskiego, czyli powieściopisarz – socjologiem. W: Kraszewski i wiek XIX. Białystok 2014 s. 575-584. – Friedrich Schlegel – początki intertekstualności. W: Romantyzm w lustrze postmodernizmu (i odwrotnie). Wwa 2014 s. 161-172. – „Hermeneia” a interpretacja ikony. Sacrum świata wschodniego i zachodniego w kulturze słowiańszczyzny. „Musica Antiqua Europae Orientalis”, Bydg. 2014 s. 11-23. – Krystian Lupa. Scenografia – filozofia przestrzeni teatralnej. „Didaskalia” 2014 nr 123 s. 52-63, przedr. w: Odsłony współczesnej scenografii. Kr. 2016 s. 163-185. – Droga do Maryjki z Nijmegen. W: Czary, alchemia, opętanie w kulturze na przestrzeni stuleci. Wwa 2015 s. 19-25. – Fenomenologia przedstawienia. „Pam. Teatr.” 2015 z. 1 s. 32-47. – Piękno melancholii. W: Piękno Juliusza Słowackiego. T. 3. Metamorphosis. Białystok 2015 s. 593-603. – Profesor Andrzej Szczeklik. Mitologie poszukiwanej harmonii a katharsis. W: Literatura piękna i medycyna. Kr. 2015 s. 279-300. – Egipskie biblioteki „Ksiąg Podziemia”. W: Bibliotheca mundi. Białystok 2016 s. 231-250. – Poetyka a polityka dramatu po 1968 roku. W: W teatrze dziejów. Dramat historyczny ostatnich 150 lat. Wwa 2016 s. 250-270. – Antropologia pieśni ludowej. O spektaklu „Do DNA”. „Konteksty” 2017 nr 1/2 s. 312-321. – „Danton”: wektory interpretacji filmu Andrzeja Wajdy. „Przestrzenie Teorii” 2017 nr 27 s. 59-75. – Hamlet w ruinach cywilizacji niemieckiej. „Reszta jest milczeniem” Helmuta Käutnera. W: Lustra i echa. Kr. 2017 s. 55-71. – Miejsce teatrologii w szkole artystów teatru. Impresje nauczyciela. W: Teatrologia na rozdrożach. Katow. 2017 s. 140-146.

Przekłady i adaptacje

  1. M. de Ghelderode: Słońce zachodzi. [Utwór dramatyczny]. Przekł. W. Szturc. Wyst.: Reż.: J. van Houtten. Asystent reż. W. Szturc. Insc.: J. van Houtten , W. Szturc. Kr., T. Lalki i Maski „Groteska” 1991.
  2. A. Czechow: Trzy siostry. [Utwór dramatyczny]. Adapt. i reż.: W. Szturc. Wyst. Paryż, Théâtre de l’Avenir-bemoll (Inst. Pol.) 1992.
  3. Wyst. też: Gandawa, T. Backstage 1992. – Inf. na wortalu teatr. www.e-teatr.pl.

  4. Molière: Mieszczanin szlachcicem; Skąpiec; Chory z urojenia; Świętoszek.
  5. [Utwory dramatyczne]. Reż. i adapt. teatr. pt. Cztery twarze człowieka: W. Szturc. Wyst. Gandawa, T. Backstage 1994.

    Wyst. też: Brugia, T. Sabbatini 1994. – Inf. na wortalu teatr. www.e-teatr.pl.

  6. H. von Kleist: Penthesilea. [Utwór dramatyczny]. Przekł. W. Szturc. Wyst.: Reż.: G. Jarzyna-Horst. Kr., PWST im. L. Solskiego 1996.
  7. S. Beckett: Kołysanka; Ohio Impromptu. [Utwory dramatyczne]. Reż. i adapt. teatr. pt. Szepcząc: W. Szturc. Wyst. Tours, Théâtre de l’Avenir-bemoll (Café Blue Jeans) 1997.
  8. W przedstawieniu występowali jako aktorzy Ch. Lafont i W. Szturc. – Inf. na wortalu teatr. www.e-teatr.pl.

    Wyst. inne: Cieszyn, festiwal „Na granicy” 1998.

  9. Cudowna historia Maryjki z Nijmegen, która przez siedem lat miała do czynienia z diabłem. Anonimowy mirakl niderlandzki z XV wieku. Przekł. i posł.: P. Oczko. Adapt. lit.: W. Szturc. Kr.: Script 1998, 72 s.
  10. F. Dostojewski: Idiota. [Powieść]. Reż. i adapt. teatr. (fragm.): W. Szturc. Wyst. Tours, Théâtre de l’Avenir-bemoll (L’Espace Chez Pascal) 1998.
  11. Po premierze oskarżono W. Szturca o założenie sekty (ze względu na muzykę prawosławną w przedstawieniu i ikony na feretronach i sztandarach przed budynkiem), zakazano dalszych wystawień, a scenariusz został skonfiskowany przez policję. – Inf. na wortalu teatr. www.e-teatr.pl.

  12. S. Wyspiański: Akropolis. [Utwór dramatyczny]. Oprac. dramaturgiczne tekstu: W. Szturc. Wyst.: Reż.: A. Augustynowicz. Szczec., T. Współcz. 2015.

Prace redakcyjne

  1. I Warsztaty Wydziałów Aktorskich Polskich Szkół Teatralnych. Kr., 24-29 X 1993. Oprac.: W. Szturc, J. Popiel. Kr.: PWST 1994, 62 s.
  2. Juliusz Słowacki – poeta europejski. Red.: M. Cieśla-Korytowska, W. Szturc, A. Ziołowicz. Kr.: Universitas 2000, 205 s.
  3. Materiały konferencyjne.

  4. Hieroglifem pisane dzieje… Starożytny wschód w wyobraźni romantyków. Studia. Pod. red. W. Szturca i M. Bisior-Dombrowskiej. Wwa: DiG; Ośrodek Badań nad Tradycją Antyczną w Polsce i Europie Środkowo-Wschodniej UW 2007, 220 s.
  5. L. Krop: Higiena osobista i inne rzeczy wymagane. [Wiersze]. [Wstęp i red.]: W. Szturc. Wadowice: Drukarnia i Wydawn. Grafikon; Wisła: na zlecenie Wiślańskiego Centrum Kultury [2015], 47 s.

OPRACOWANIA (wybór)

  • Ank. 2009.
  • Autor o sobie: Soliloquium. „Prz. Artyst.-Lit.” 1996 nr 4 [komentarz do dramatu „Magnifikat”].
  • Wywiady: Z potrzeby, która trafiła w zamówienie. „Dramaturgia Pol.” 1995 nr 1 [dot. też dramatu „Magnifikat”] ; Zawsze interesował mnie człowiek. Rozm. J. Szturc. „Ewangelik” 2004 nr 3; O empatii, niemym Skardze, wielogłosach, śniegu i ocalaniu świata. Rozm. J. Czernik. „Bez Porównania” 2005 nr 2.

Powrót na górę↑


Powrót na górę↑

Ironia romantyczna

  • M. KALINOWSKA. „Pam. Lit.” 1994 z. 3.

Powrót na górę↑

Magnifikat

  • [Dot. wyst. w Szczec.]: J. KISIELIŃSKI: Nudna stypa. „Teatr” 1995 nr 6.
  • P. MICHAŁOWSKI: „Magnifikat” i de profundis z wieży Babel. „Odra” 1995 nr 12.
  • Zob. Autor o sobie i Wywiady.

Powrót na górę↑

„Faust” Goethego

  • Ł. DREWNIAK: Przez ciemność ku wiecznej jasności. „Gaz. Wybor.” 1995 nr 282 dod. „Gaz. w Kr.”.
  • M. FRANKIEWICZ: Przed kolejną lekturą „Fausta”. „Didaskalia” 1995 nr 10.
  • K. LIPIŃSKI. „Ruch Lit.” 1996 z. 5.

Powrót na górę↑

Kuszenie św. Antoniego

  • [Dot. wyst. w Koszalinie]: M. KOŁOWSKA: Kuszenie formą. „Głos Pomorza” 1996 nr 78.
  • M. SZUMOWSKA: Kuszące obrazy. „Opcje” 1997 nr 1.

Powrót na górę↑

O obrotach sfer romantycznych

  • J. BOROWCZYK. „Pozn. Studia Polonist. Ser. Lit.” 1999 t. 6 [dot. też: Teoria dramatu romantycznego w Europie XIX wieku].
  • A. GRABOWSKI: Puzzle bez obrazka. „Znak” 1999 nr 6.
  • Z. ZYGLEWSKI. „Prz. Bydg.” 2000 R. 11.

Powrót na górę↑

Powrót Sabinek

  • K. KOROTKICH: Apokalipsa w stylu radosnej groteski. Świat kobiet w dramacie Włodzimierza Szturca. „Powrót Sabinek”. W: Ateny. Rzym. Bizancjum. Mity śródziemnomorza w kulturze XIX i XX wieku. Białystok 2008.

Powrót na górę↑

Teoria dramatu romantycznego w Europie XIX wieku

  • 11): J. BOROWCZYK. „Pozn. Studia Polonist. Ser. Lit.” 1999 t. 6 [dot. też: O obrotach sfer romantycznych].
  • J. ZARZYCKA: Dyskurs o dramacie. „Przekrój” 1999 nr 21.

Powrót na górę↑

Archeologia wyobraźni

  • A. FABIANOWSKI: „Przeszłość – jest to dziś”.

Powrót na górę↑


  • „Nowe Książ.” 2002 nr 2.

Powrót na górę↑

Rytualne źródła teatru

  • P. MORAWSKI: Aborygeni i jaskiniowcy. „Teatr” 2014 nr 12 [dot. też: M. Kocur: Źródła teatru].
  • D. RATAJCZAKOWA: Po śladach. „Didaskalia” 2014 nr 121/122.
  • Zapis spotkania promocyjnego z Włodzimierzem Szturcem, autorem książki „Rytualne źródła teatru”. Prowadzenie B. Guczalska. (Fragmenty). „Zesz. Nauk. Państ. Wyż. Szkoły Teatr. im. L. Solskiego w Kr.” 2014 nr 6.

Powrót na górę↑

Żywobyci

  • (drc). „Echo Wisły” 2015 nr [12]: grudzień.

Powrót na górę↑

Katarzyna Batora

Polscy pisarze i badacze literatury przełomu XX i XXI wieku

Działania
Włodzimierz SZTURC
Nawigacja
Narzędzia