BIOGRAM
Urodzony 26 kwietnia 1921 w Warszawie; syn Antoniego Chałki, farmaceuty, i Janiny z Konarskich, urzędniczki pocztowej; siostrzeniec poety Feliksa Konarskiego (pseud. Ref-Ren). Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum Męskiego im. T. Rejtana w Warszawie, które ukończył w 1939. Według różnych źródeł debiutował jako poeta w 1937 wierszem ogłoszonym w „Dzienniku Warszawskim” lub w 1939 [?] felietonem w dzienniku „ABC”. W sierpniu 1939 rozpoczął turnus w Junackich Hufcach Pracy pod Augustowem jako starszy junak z cenzusem, po czym został przyjęty na Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy Piechoty w Lidzie. 3 września 1939 został wcielony do Batalionu Obrony Narodowej w Wilnie. Po wycofaniu oddziałów polskich z Wilna do Grodna, uczestniczył w obronie tego miasta przed Armią Czerwoną. Ranny w walkach na linii Niemna, przebywał w szpitalu w Grodnie, skąd uciekł, unikając aresztowania przez władze sowieckie. Następnie odbywał rekonwalescencję u rodziny w okolicach Augustowa. Po nieudanej próbie przedostania się na Węgry, w początkach grudnia 1939 powrócił do Warszawy. Tu w czasie okupacji niemieckiej studiował polonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim i jednocześnie uczestniczył w działalności konspiracyjnej, początkowo w ramach przeorganizowanego na czas wojny pod nazwą „Szaniec” Obozu Narodowo-Radykalnego (pseud. konspiracyjny: Dan), a od września 1942 w szeregach Armii Krajowej (pseud. konspiracyjny: Cyganiewicz). Przed wybuchem powstania warszawskiego został mianowany dowódcą drużyny i otrzymał stopień kaprala podchorążego. W powstaniu walczył najpierw na Woli, później jako zastępca dowódcy plutonu 101. kompanii batalionu AK „Bończa” na Starym Mieście, skąd jego oddział wycofywał się kanałami jako jeden z ostatnich. W czasie walk o Starówkę pisał wiersze, które krążyły w ustnych przekazach wśród powstańców, a wydane zostały dopiero w wiele lat później. Po ewakuacji ze Starego Miasta brał udział w obronie Powiśla, a następnie w walkach w Śródmieściu Północnym. Został odznaczony orderem Virtuti Militari V klasy. Po upadku powstania dostał się do niewoli, przebywał w Stalagu XI-B Fallingbostel, następnie w Blankenburgu, skąd w grudniu 1944 zbiegł. Ujęty przez policję niemiecką został osadzony w więzieniu w Dreźnie, a następnie w Stalagu IV-B Mühlberg. Po uwolnieniu w maju 1945 dotarł przez Francję do Włoch i wstąpił do 2. Korpusu Polskiego na Zachodzie, z którym w 1946 został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Po demobilizacji w 1947 zdecydował się pozostać na emigracji. Podjął twórczość poetycką; w 1950 ogłosił po długiej przerwie wiersz pt. Ośmiornica w londyńskim tygodniku „Życie” (nr 42), w którym publikował do 1952. Nadto ogłaszał utwory poetyckie w „Wiadomościach” (Londyn, 1951-59, 1964, 1969, 1973). W 1951 wraz z rodziną przeniósł się do Stanów Zjednoczonych i osiadł na stałe w Chicago. Początkowo pracował w stalowni, będąc jednocześnie aktywnym dziennikarzem, m.in. komentatorem w lokalnej polskiej rozgłośni radiowej. Po pewnym czasie uzyskał etat w redakcji „Dziennika Chicagoskiego”, gdzie drukował felietony i artykuły publicystyczne. Kontynuował twórczość poetycką, publikując m.in. w „Ogniwie” (Nowy Jork, 1959) i „Merkuriuszu Polskim” (Londyn, 1961); tłumaczył też poezję brytyjską i amerykańską. Od 1971 współredagował i wydawał tygodnik „Polonia”; tu też do 1976 drukował wiersze i fragmenty prozy. Przez siedem lat współpracował jako publicysta z chicagowskim „Dziennikiem Związkowym” (tu m.in. ogłaszał cykl felietonów pt. Kolce na kaktusie). Był animatorem polskiego życia kulturalnego w Chicago, organizował m.in. „żywe dzienniki literackie”, współtworzył Koło Byłych Żołnierzy AK oraz Klub Przyjaciół Warszawy, założył też Chicagowski Komitet Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie. W 1976 otrzymał złoty medal Grona Przyjaciół Poezji Polskiej w Detroit z okazji 200-lecia Stanów Zjednoczonych i Olimpiady w Montrealu. Utwory poetyckie publikował w licznych czasopismach, m.in. „Na Antenie” (Londyn, 1972), w dodatkach „Nowego Dziennika” (Nowy Jork): „Tydzień Polski” (1976) i „Przegląd Polski” (1988, 1994-95), w „Gwieździe Polarnej” (Stevens Point, 1976-94, z przerwami), „Pomoście” (Chicago, 1982), „Listach do Polaków” (New Britain, 1980, 1982, 1984), „Tatrzańskim Orle” (Passaic, 1982, 1984), „Głosie Polskim” (Toronto, 1986). Odznaczony przez Rząd RP na Uchodźstwie Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta oraz Warszawskim Krzyżem Armii Krajowej.
W 1947 ożenił się z Władysławą Wróblewską, majorem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (w szeregach Pomocniczej Wojskowej Służby Kobiet 2. Korpusu Polskiego), później urzędniczką; miał syna Krzysztofa (ur. 1948). Zmarł 9 kwietnia 1994 w Chicago; prochy złożono 3 sierpnia 1994 w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.